Squareroot
19
ครืด..................ครืด
โว้ย ใครโทรมาตอนนี้วะแม่ง...........
ผมสลึมสลือลูบหน้าตัวเองอย่างอารมณ์เสียก่อนที่จะล้วงมือเข้าไปหยิบไอโฟนที่วางไว้ข้างหัวนอนพร้อมกับชำเลืองไปมองนาฬิกาที่แขวนไว้กับพนังห้อง
ไอ้สัสตี 2 โทรมาสั่งแมคแดกป่ะครับห่าคนจะหลับจะนอน
กว่ากูจะหลับได้นี่แม่งก็นั่งคิดนอนคิดตีลังกาเด้งเป้าเกาหลังคิดถึงเรื่องครูลู่หานจนกว่าจะได้นอนนี่ก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน
"ฮะ......"
'ฮะ ฮึก เซฮุน ฮึก มะ
มึง'
ผมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินเสียงสะอื้นจากปลายสายพร้อมกับยกไอโฟนออกมาดูอีกรอบ
เมียดำ
คยองซู.................หรอวะ
"เห่ยเตี้ยมึงเป็นไรเนี่ย
ใจเย็นๆนะเว้ยจงอินมันไปเต๊าะสาวอีกแล้วใช่มั้ยมันตบต่อยตีเฆี่ยนหยดเทียนอะไรใส่มึงรึเปล่าเตี้ยมึงใจเย็นนะรับโอ๋ๆๆๆๆๆ"
'ซะ เซฮุนอะ ไอ้แบคมัน
ฮึก มะ มัน'
"ไรของมึงครับคยองซู
ใจเย็นๆแล้วค่อยๆพูดดิวะ"
'แบคแบคมัน ดะ โดนรถชน'
ใจผมวูบลงไปอยู่ล่างตีนทันที
ตัวผมแข็งทื่อ.................ตัวนะครับตัว อย่างอื่นไม่แข็งครับ อย่างอื่นอยู่ดี
"สัส คะ
คยองซูแล้วนี่มึงอยู่ไหนชานยอลมันรู้เรื่องยัง"
ผมรีบลุกจากเตียงและจ้ำอ้าวไปหยิบกางเกงยีนส์ที่พาดไว้กับเก้าอี้ขึ้นมาใส่และห็หนีบไอโฟนไปด้วยในตัว
'ชานยอลกำลังมา มะ มึง
ระ รีบมานะ โรงบาล A ฮะ ฮึก ฮือ'
ผมแทบฟังเสียงของคยองซูไม่รู้เรื่อง
ในหัวได้แต่ทวนชื่อโรงบาลพร้อมกับรีบวิ่งออกจากห้อง
สองขาเร่งความเร็วไปที่บันไดทางลงแต่ก็เพิ่งดันมานึกขึ้นได้ว่ากุญแจรถอยู่ไหนห้อง
"แม่งเอ้ย มาลืมเหี้ยไรตอนนี้วะ"
ผมขยี้หัวตัวเองอย่างโคตรเสียอารมณ์พร้อมกับรีบวิ่งกลับไปที่ห้อง
ในขณะที่ผมกำลังไขกุญแจอย่างเร่งรีบนั้นเองประตูห้องตรงข้ามของผมก็ได้ดังขึ้นพร้อมกับครูลู่หานที่เดินออกมาจากห้อง
"ไปโรงบาลเดี๋ยวนี้"
ครูวิ่งมาจับมือผมพร้อมกับออกแรงพาผมวิ่งลงไปชั้นล่างก่อนที่เราทั้งสองจะขึ้นรถและออกตัวจากอพาร์ทเม้นอย่างรวดเร็ว
ผมกำไอโฟนในมือแน่นพร้อม
ครูเงียบ.............
ผมเงียบ.............
มีแต่เสียงแอร์รถที่ดังอยู่แผ่วๆ เชี้ยเอ้ยไม่รู้ว่าตอนนี้ผมต้องควรทำตัวยังไง ในหัวแม่งตีกันไปหมด เรื่องแบค เรื่องครู
ทุกอย่างมันแยกออกมาเป็นเรื่องๆไม่ได้สักที หัวก็คิดเรื่องไอ้แบคแต่ใจก็ยังคาอยู่เรื่องครู
แล้วไหนจะไอ้บรรยากาศส้นตีนๆอย่างนี้อีก ผมได้แต่นั่งเงียบไปตลอดทางและเมื่อถึงโรงบาลผมก็รีบลงจากรถทันที
ด้วยความที่ไอ้ผมยังงงๆกับความคิดในสมองตัวเองอยู่ก็ได้แต่ยืนงงหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะไปตรงไหนอะไรยังไงจนครูลู่ต้องวิ่งกลับมาจับมือผมตามไปอีกรอบ
เราสองคนวิ่งผ่าฝนที่อยู่กับตกลงมาอย่างไม่ทราบสาเหตุทั้งๆที่วันนี้อากาศตอบ่ายก็ยังดี
ครูลู่กำมือผมไว้แน่นพร้อมกับพาวิ่งไปมาในโรงบาลอยู่พักใหญ่จนกว่าจะเจอไอ้ห้องฉุกเฉินที่ว่านี่
"ปะ
เป็นไงกันบ้างวะ"
ผมรีบพุ่งตัวเข้าไปหาไอ้จงอินทั้งที่ในมือยังคงกุมมือครูลู่หานไว้ตลอด
จงอินนั่งก้มหน้านิ่งพร้อมกับมองไปรอบๆพื้นที่นั่งรอของญาติผู้ป่วย
ไอ้ชานยอลเดินกัดเล็บไปมาคิ้วขมวดเจนแทบจะชนกันดวงตาที่แดงก่ำใต้แว่นใสนั่นทำให้ผมแทบอยากเอาหัวโขกพื้นแก้เครียดให้รู้แล้วรู้รอดเกิดมาผมแทบจะไม่เคยเห็นไอ้ชานยอลเป็นแบบนี้มาก่อน
ส่วนไอ้เฉินก็นั่งกุมสร้อยพระในมือไว้แน่น
".........."
จงอินเงยหน้าขึ้นมามองผมและส่ายหน้าไปมา
เมื่อมีเสียงเปิดประตูออกมาจากห้องฉุกเฉินพวกผมก็ดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้โดยอัตโนมัติ
ส่วนไอ้ชานยอลนี่ไม่ต้องพูดถึงครับหมอออกมาไอ้นี่แม่พุ่งเข้าชาร์จเลยทันที
"แฟนผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ"
ชานยอลถามหมอเสียงสั่น โดยมีผม จงอินและไอ้เฉินยืนอยู่ข้างๆ
และมือของผม ยังถูกมือเล็กของครูลู่หานกุมไว้อยู่ตลอดเวลา
"หมอ .............หมอเสียใจด้วยนะครับ
ผู้ป่วยมาถึงช้าไป หมอพยายามอย่างเต็มที่แล้วแต่....."
"หมอช่วยเธอไม่ได้จริงๆครับ"
"เหี้ยเอ้ย!!!"
ไอ้จงอินหันไปเตะเก้าอี้ญาติผู้ป่วยดังป๊าบ
ต่างกับไอ้ชานยอลที่ได้แต่ทิ้งตัวเองกับเก้าอี้ข้างๆตัวมัน ไอ้เฉินก็เกาหัวอย่างทำตัวไม่ถูก
ผมก็แทบจะลมจับเหมือนเมื่อได้ยินหมอพูดแบบนั้น
แรงบีบกระชับทำให้ผมต้องหันไปหาคนข้างๆที่กุมมือของผมไว้แน่น
สีหน้าครูไม่ต่างอะไรไปจากพวกผมมากนัก
แถมน้ำใสๆที่คลอตาใสนั่นอีก อยากจะกอด อยากจะกอดคนตรงหน้าชะมัด..........
ดะ เดี๋ยวนะครับ เมื่อกี้หมอพูดว่าเธอ?
"มะ หมอ คะ คือผู้เสียชีวิตนี่ชื่ออะไรนะครับ"
ครูลู่ก็เหมือนจะตะหงิดๆใจเหมือนผมพร้อมกับถามหมอไปอีกรอบ
มาละครับ แววโมเม้นต์ซิทคอมก่อนบ่ายคลายเครียด
"กะ ก็คุณสมศรี แจ่มจะแตมแจ๋ว้าว ณ บัดนาวไงครับ เอ้อ คุณนี่อะไรลืมชื่อญาติตัวเอง"
............
...............
......................
ไอ้สัส 555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555
แจ๋มพ่องแจ๋มแม่คุณหรอครับไอ้สัส 5555555555555555555555555555555
ผมปล่อยหัวเราะก๊ากออกมาอย่างช่วยไม่ได้โหไอ้เหี้ยกูขอเครียดสักสองสามนาทีจะตายไหมครับ
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
"เห่ยพวกมึงตามกูมาๆ"
จงอินออกตัววิ่งพร้อมกับหันหน้ามากวักมือเรียกพวกผม ดูเหมือนว่ามันกำลังคุยกับคยองซูอยู่
ไอ้ชานยอลกับจงแดไม่พูดอะไรก็วิ่งหน้าเครียดตามไอ้จงอินไปติดๆ
ส่วนผมจะรออะไรล่ะอีเหี้ยกูกลัวผีคุณสมศรี ผมหันไปยกมือไหว้ห้องICUและจับมือครูลู่วิ่งตามพวกมันไป
"เห่ยมึงกูว่าห้องนี้"
จงอินหยุดวิ่งและใช้แขนยันเข่าไว้และชี้ไปยังห้องที่อยู่ข้างหน้าพวกผม
ไอ้จงแดมองหน้าไอ้ชานเป็นเชิงถามใจเห้ยให้กูเปิดเลยเปล่า
เห้ยชานยอลมึงโอเคนะอะไรประมาณนี้เออแล้วกูจะอธิบายทำไมวู้วเปิดครับเปิดๆๆๆ
กูลุ้นละสัส
"โห ไอ้เหี้ยมึงจะเปิดก็เปิดดิว่ะเผื่ออีแบคมันเป็นอะไรขึ้นมา..........."
"ฮะ ฮึก จะ จงอินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนT
_ T"
ผมทนไม่ได้ที่เห็นไอ้จงแดกับไอ้ชานยอลมองหน้ากันไปมา มึงจะทำใจอะไรกันนักหนาครับ
ผมดึงมือครูลู่หานแทรกลางพวกมันก่อนที่จะบิดลูกบิดที่ประตู
และเมื่อผมเปิดประตูเข้าไปปุ๊บก็เห็นคยองซุที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับเรียกชื่อของจงอินและโผเข้ากอด
"โอ้ยมึงจะมาหวานอะไรกันตอนนี้ คยองซูมึงอย่ามาสำออยมึงเห็นป่ะกูเจ็บอยู่อ่ะไหนอ่ะเกี๊ยวซีพีกูอ่ะไข่อ่ะกูบอกไข่ลวกไม่ใช่ไข่ต้มมึงซื้อไข่ต้มมาให้กูทำไมกูไม่กิน กูจะกินไข่ลวกอ่ะไข่ลวก "
...............
.......................
ส่วนเสียงที่แว้ดๆๆๆๆมาจากด้านหลังไอ้คยองซูก็คือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดไอ้แบคที่นอนสบายอยู่บนเตียงคนไข้ชี้นิ้วไปที่ไอ้คยองซูพร้อมกับบ่นแบบไม่หยุดหายใจ
สองมือถือถุงขนมพร้อมกับทาโร่ที่ยังคาปากมันอยู่
"ย๊า อีหูกางกว่ามึงจะมาได้นะเนี่ยกูเมียมึงนะกูโดนวินมอไซค์เฉี่ยวมานะไอ้เหี้ยนี่มึงไม่คิดจะเป็นห่วงเลยใช่ไหมแล้วทำไมวันนี้ไม่โทรเออรู้ป่ะไอ้สัสกูรอมึงโทรหาเลยต้องไปหาไรแดกแก้เซ็งอ่ะโดนรถเฉี่ยวเลยไอ้สัสเพราะมึงเลยอ่ะแล้วนี่กว่าจะมาได้ไปทำไรมากูไม่อยู่แค่นี้ไปตีหรี่มาล่ะสิใช่ดิกูมันอ้วนกูมันไม่สวยแล้วนิมึงเลย....................."
"สะ สัส"
ทันทีที่ไอ้ชานยอลเดินผ่าพวกผมเข้าหาแบค
ไอ้แบคก็โยนถุงขนมในมือทิ้งและเริ่มร่ายยาวบทสวดให้ไอ้ชานยอลแต่เมื่อชานยอลเข้าไปถึงตัวแบคแล้ว
ไอ้ชานยอลก็ดึงตัวของไอ้แบคเข้ามากอดทันที ถึงแม้จะมีแว่นตาใสปิดตามันไหวอยู่แต่ผมก็สามารถมองเห็นน้ำตาที่กำลังลงที่ไหล่ของไอ้แบคได้อย่างชัดเจน
เสียงสะอื้นของไอ้ชานยอลดังไปทั่วห้อง
"กูไม่เป็นไรแล้ว ดูดิถลอกนิดเดียวเองสัส ระ ร้องไห้ทำไม ฮึก T _ T"
มึงบอกตัวเองเถอะครับ - _ - ไอ้แบคที่ดูเหมือนจะอึ้งไปพักนึงก็ยกมือขึ้นลูบหัวไอ้ชานยอลเบาๆพร้อมกับเริ่มร้องไห้เองแล้วเหมือนกันผมมองไปยังด้านข้างก็เห็นไอ้จงอิน
คยองซู จงแดก็กำลังมองภาพข้างหน้าและยิ้มเช่นเดียวกันกับผม
ผมมองภาพทั้งหมดนี้อยู่ดีๆ ความคิดจังไรก็โผล่ขึ้นมาทันที
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับพวกผมมันคงต้องหยุดแล้วใช่ไหม เวลาของพวกผมกำลังจะหมดลง
ต้องเดินตามความฝันของตัวเอง ต้องทำในสิ่งที่ต้องทำ
ชีวิตม.ปลายของพวกผมกำลังจะจบลง สินะ............โหไอ้ห่าแม่งมาคิดอะไรตอนคนเค้ากำลังมีความสุขวะ
สมองก่อนคิดไรปรึกษาบรรยายนิดนึงดิสัส
"นายอยู่ดูแบคฮยอนไปแล้วกัน ครูกลับแล้วนะ พรุ่งนี้เดี๋ยวมารับแต่เช้า"
"เห่ยครูเดี๋ยวดิ"
และยังไม่ทันที่ผทจะทันได้พูดอะไรมากกว่านี้ครูลู่หานก็เดินออกจากห้องไป
ผมหันมามองหน้าไอ้พวกที่อยู่ในห้อง เอาไงดีวะ
จะให้กูทิ้งเพื่อนไปมันก็ไม่ใช่เรื่องป่ะเนี่ยสาส
"มึงก็ตามครูไปดิไอ้เหี้ยมายืนงงงวยห่าไรอยู่เดี๋ยวครูเค้าก็กลับบ้านก่อนแล้วมึงจะได้เคลียร์กันป่ะวะครับ
กูเจ็บนิดเดียวเจี๊ยวไม่ได้ขาดมึงไปได้ละ จงอินเตะมันออกนอกห้องดิ"
ไอ้แบคหันมาตะคอกใส่ผมพร้อมกับสั่งไอ้จงอินให้มาดันผมออกไปในนอกห้อง ผมยิ้มให้ไอ้แบคและไอ้จงอินและออกตัววิ่งตามครูไปยังรถ
เชี้ยละ จอดไว้ตรงไหนว่ะเนี่ย
ผมวิ่งวนไปมาอยู่ตรงหน้าตึกที่ผมจำได้ว่าเรามาจอดกันไว้ตรงนี้ เห่ยๆๆๆๆ เชี้ยกูเจอะละ
ผมวิ่งพุ่งหล่าวไปยังรถของครูที่กำลังสตาร์เครื่อง ก่อนที่จะเปิดประตูรถเข้าไป
เห่ยตอนแรกไม่คิดว่าครูจะไม่ได้ล็อคครับเปิดๆไปงั้นแหละตามบทพระเอกแต่นี่เสือกเปิดได้จริงจังว่าเด็ดๆ
"โว้ยไรว่ะเนี่ย"
ครูลู่หานพยายามสะบัดมือผมออกทันทีที่ผมเข้าไปในรถและจับข้อมือของครูไว้
"เฮ้ครู
หยุดก่อนดิ ครูฟังผมก่อน!!!"
"ไม่เอา !!กูไม่ฟัง !!"
"ผมบอกว่าฟังผมก่อน!!!!!"
ผมส่งเสียงดังพร้อมกับบีบข้อมือของครูแน่น คือกูไม่ได้ตั้งใจครับมันเป็น feeling
"ให้ผมได้อธิบายก่อนดิวะ
ถ้าผมอธิบายแล้วครูจะเลิก จะหยุด จะหายไปเลยก็ได้แต่ได้โปรดเถอะครับ
ฟังผมก่อน....."
กูพูดไปงั้นแหละกูไม่ปล่อยหรอกครับกูไม่มีทางปล่อยคนๆนี้ไปไหนเด็ดขาดถึงจะต้องติดขาล่ามไว้กับขาเตียงกูก็จะทำหึหึ
"........................"
ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนข้างหน้าผม ครูลู่หานแค่มอง
"ผะ ผม
เชี้ยคือผมไม่รู้จะเริ่มยังไงผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรเราถึงเป็นแบบนี้แต่ถ้าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะผมผมก็ขอโทษนะครับ
ขอโทษจากใจเลย แต่กับดาอึนมันเป็นแค่อุบัติเหตุครูแม่งก็เห็นถ้าผมจะจับนมมันผมจับไปนานละครับ
ครูรู้ป่ะวะอยู่แบบนี้ผมมีแต่จะเฉาตายตั้งแต่เกิดมาแม่งไม่เคยเป็นแบบนี้เลยสักครั้งเหมือนมีเหี้ยไรมาหน่วงอยู่ตรงอก
โรคหัวใจก็ไม่ใช่ ฟังแน่นอกไปก็บ้าละสัสเออส่วนเรื่องอนาคตของผมผมเลือกแล้วครับ
ผมรู้ครูเป็นห่วงแต่นี่ผมเลือกแล้วผมโอเคกับทางนี้แม่งไม่ใช่ไม่รักอนาคตป่ะวะแต่ผมอยู่ได้เว้ยมันไม่ได้ยุ่งยากเลยถึงถ้าวันไหนวันนึงผมล้มละลายมาป๊าหนีไปจีนผมก็จะหาทางอ่ะขายสาหร่ายก็ได้อ่ะผมเอาตัวรอดได้อยู่แล้วครูก็รู้
แต่แม่งก็เป็นเรื่องของอนาคตป่ะวะช่างแม่งเหอะแต่ตอนนี้อ่ะผมไม่อยากเสียครูไป ผมทนไม่ได้อ่ะจริงๆถ้าเห็นครูเมินผมแบบนี้มันเจ็บนะเว้ย
ที่โดนคนสำคัญมองข้ามอ่ะ ไม่โอเคเลยจิตใจตกลงกระเจี๊ยวเลยอ่ะเฟลเลย
ผมก็ไม่รู้หรอกว่าอนาคตของเราจะไปกันได้ไกลแค่ไหน 2 ปี 3 ปี 6 ปี หรือ 10 ปี แต่ตอนนี้ผมมั่นใจว่าผมรักครู
คำว่ารักสำหรับผมมันมีค่าเหี้ยๆเลยนะเว้ยมันไว้ใช้สำหรับคนในครอบครัว สำหรับเพื่อน
สำหรับคนที่ผมรักจริงๆและครูก็เป็นหนึ่งในนั้น มันอาจเป็นเวลาแค่ไม่กี่เดือนมันอาจเป็นความสัมพันธ์ที่ดูไม่น่าไปได้ไกลแต่เชื่อมั่นในคำนี้ของผมนะครับ
ผมรักครู จริงๆ...."
".............................."
"ครูครับ? "
ผมต้องเขย่าแขนคนตรงหน้าเบาๆเมื่อเห็นครู่หานหลับตาปี้และไม่ยอมพูดอะไรตอบกลับกูมาเลย
เอ้าชิบหายแล้วไหมถ้านี่หลับไปแล้วไอ้ที่กูพล่ามมาเยอะๆคือไรครับสาส
"เฮ้
ครูได้ยินรึเปล่าผมอ่ะรัก......"
"โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หุบปากได้แล้วได้ยินแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
ผมต้องตกใจไข่หดเมื่ออยู่ๆครูก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับยื่นมือมาปิดปากผมไว้อย่างแรง
"เห่ยไรครับเนี่ย!!"
ผมพยายามปัดมือครูออกและจับมันไว้แต่ครูก็ยังจะที่จะปิดปากผมให้ได้
"หยุดพูดคำนั้นได้แล้วครูไม่อยากฟัง !!!!!"
ผมมองหน้าที่แดงแปร๊ดของครู
น้ำตาใสๆที่คลอเบ้าตาอยู่ทำให้ผมรู้ถึงความรู้สึกของคนตรงหน้า คงเขินมั้งครับ
5555555555555555555555555555555555
"ทำไมอ่ะครับ ก็จะพูดอ่ะ รักนะ รัก รัก รัก ผมรัก......"
"โว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ฟังโว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T _ T"
ผมจับข้อมือทั้งสองข้างของครูไว้แน่นพร้อมกับยังพูดคำนั้นต่อไป
ครูที่เหมือนทนไม่ไหวแล้วก็ได้สะบัดมือของผมออกพร้อมกับพยายามเอามันมาปิดปากผมอีกรอบให้ได้
ร่างเล็กเริ่มยันตัวเองขึ้นจากเบาะคนขับและกระโดดมานั่งคร่อมผมไว้และใช้มือทั้งสองข้างยัดมาที่ปากของผม
"อ๊มอักอรู"
แม้จะพูดออกมาเป็นภาษาหอยทากแต่นั้นก็ยิ่งทำให้ครูหน้าแดงเข้าไปใหญ่เมื่อสายตาของเราได้ประสานกัน
ผมจูบเบาๆไปที่ฝ่ามือของคนตัวเล็กที่ปิดปากผมไว้อยู่และแกะมือนั้นออกพร้อมกับกุมไว้แน่น
"ผมรักครู
ผมรักครู ผมรักครู ผมรักครู......"
ผมยกมือขึ้นลูบแก้มครูเบาๆ ตาใสที่คลอไปด้วยน้ำตายังคงจับจ้องมาที่ผมไม่วางตา
ปากเล็กเม้นเข้าหากันแน่น
"ต่อให้ครูจะมีหนวด ตีนกาขึ้น รอยเหี่ยวเยอะ ฟันเหยิน น่องใหญ่ยังไงผมก็จะรัก"
"ไอ้บ้าเอ้ย 55555555555555555555555555"
ผมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่กำลังจะไหลของตัวเองลวกๆก่อนที่ใช้หมัดชกไหล่ของผมเบาๆ
ผมมองครูก่อนที่จะยิ้มออกอย่าห้ามไม่ได้
"ยะ ยิ้มทำไม"
"กำลังคิดว่าถ้ามีเซ็กส์ในรถหลังจากที่คืนดีกันมันจะรู้สึกยังไงอยู่ครับ"
"ย๊า ไอ้เด็กเวร ใครบอกจะคืนดีวะ!!!! อ๊ะ........"
ยังไม่ทันที่ครูจะได้ลงมือทำอะไร ผมก็ได้ตัดหน้ากดท้ายทอยของครูลงต่ำพร้อมกับยันตัวเองขึ้นจากเบาะเพื่อรับสัมผัสนั้นกรีบปากบางที่ไม่ได้สัมผัสมานาน
กลิ่นตัวหอมหวานของคนตรงหน้าที่คิดถึงสุดตีน
"อยากอยู่แบบนี้......นานๆ"
ผมสวมกอดคนตรงหน้าไว้แน่นและกระซิบเบาๆข้างหน้าของครู
"นานๆอ่ะได้...............แต่ขาครูชาอ่ะ
ขอเปลี่ยนท่าแป่บ"
"เดี๋ยวผมช่วยนะครับ
:-)"
"เหี้ย!"
ผมปรับความชันของเบาะนั่งลงจนสุด ครูลู่เหมือนตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆผมก็ลงไปนอนราบกับเบาะ
"นะครับ........."
ผมยื่นมือไปกุมมือคนข้างหน้าและออกแรงดึงครูให้ค่อยๆลงนอนทับราบไปกับตัวของผมโดยที่ครูยังนั่งคร่อมผมไว้อยู่
ผมเชิดหน้าคนตรงหน้าขึ้นช้าๆละค่อยๆก้มลงจูบครูอีกครั้ง ..........
มือหนาของเซฮุนได้ลูบไปยังเรือนผมสลวยของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา
ส่วนอีกมือนั้นก็ไม่ได้อยูเฉยเซฮุนได้ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของอีกคนที่นอนทับตัวของเขาอยู่
ลู่หานครางอื้ออ่าส์ออกมาเป็นช่วงๆเมื่อเซฮุนได้เริ่มเพิ่มความเร้าร้อนให้แก่จูบนั้น
ลิ้นร้อนของเซฮุนเริ่มรุกรานเขาไปในโพรงปากร้อนของลู่หานพร้อมกับไล้เลียไปตามไรฟัน
ลู่หานตอบรับรสจูบนั้นด้วยกลับด้วยการตวัดลิ้นเล็กของตนพันเกี่ยวลิ้นของเซฮุนไว้มือเล็กของลู่หานค่อยๆสอดไปยังรอบคอของเซฮุนก่อนที่จะเกี่ยวใช้มือสางขึ้นไปตามผมของคนที่อยู่ด้านล่างพร้อมกับทึ้งผมไว้เล็กน้อยเพื่อระบายความตื่นเต้นที่อยู่ในตัวเซฮุนค่อยๆใช้มือทั้งสองข้างปลดกางเกงวอร์มเนื้อบางของคนตรงหน้าลงช้าๆ
มือหนาลูบคลึงบั้นท้ายมนเบาๆก่อนที่จะใช้นิ้วกลางสอดใส่เข้าไปในช่องทางสีชมพูที่รัดตอดของคนตัวเล็ก
"5555555555555555555555555555555"
"อะ อะไร"
อยู่ๆเซฮุนก็ขำออกมาซะงั้นเล่นคนตัวเล็กที่กำลังเสียวซ่านเพราะช่องทางด้านหลังต้องเงยหน้าจากอกอีกคนขึ้นมาถาม
"แค่ไม่คิดว่าเราจะมีโมเม้นแบบนี้
ในที่แบบนี้เท่านั้นเองครับ 5555555555555555555"
"อะ ไอ้บ้า อ๊ะ!"
เซฮุนหัวเระออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะเพิ่มนิ้วเข้าไปในช่องทางที่สอดค้างไว้
เซฮุนขยับสองนิ้วเข้าออกเพื่อเตรียมความของนิ้วที่สามเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆสอดนิ้วที่สามไป
"อื้อ....."
ลู่หานครางออกมาเบาๆเมื่อเซฮุนเริ่มขยับนิ้วทั้งสามเข้าออกพร้อมกัน
มือเล็กกุมเสื้อตรงอกของคนข้างล่างแน่นเซฮุนขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ
สัมผัสที่ปวดหนึบทำให้ลู่หานต้องเม้มปากแน่น เซฮุนถอดนิ้วทั้งสามของตัวเองออกจากช่องด้านหลังของลู่หานก่อนที่จะดึงกางเกงนอนของตัวเองลงเช่นเดียวกัน
แก่นกายที่เริ่มตั้งชันและแข็งตัวแสดงให้เห็นถึงอารมณ์ที่พุ่งพล่านในตัวของเซฮุนมากยิ่งขึ้นเซฮุนค่อยๆจับแก่นกายตัวเองขึ้นช้าๆและรูดขึ้นลงสองสามครั้งก่อนที่จะนำไปจ่อทางเข้าสีชมพูที่พร้อมสำหรับแก่นกายใหญ่นี่แล้ว
"อะ จะ เจ็บ"
"โอเคครับ ผมจะค่อยๆทำนะ"
ลู่หานซี๊ดปากก่อนที่จะพูดออกมาเมื่อแก่นกายของเซฮุนเริ่มถูกดันเข้าไปในช่องทางแคบนั้นเรื่อยๆเซฮุนค่อยๆดันแก่นกายเข้าไปในช่องทางรักของลู่หานอย่างช้าๆทั้งที่ใจก็อย่างที่จะกอดคนข้างบนตัวเองจะตายอยู่แล้วแต่เมื่อคำนึงถึงว่าร่างเล็กจะทรมานแค่ไหนเซฮุนก็ได้แต่ข่มใจตัวเองไว้
"อะ อื้อ อ๊ะ"
เมื่อแก่นกายของเซฮุนเข้าไปจนมิดด้ามแล้วลู่หานก็ครางออกมาเบาๆก่อนที่จะยันตัวเองขึ้นจากแผ่นอกของอีกฝ่าย
พร้อมกับค่อยๆขยับสะโพกไปมาเหมือนรู้หน้าที่ของตนเอง
เซฮุนค่อยๆปล่อยมือออกจากบั้นท้ายมนของอีกคนก่อนที่จะค่อยๆเคลื่อนมาจับเอวของครูลู่หานไว้
"ซะ ซี๊ดอ่ะ ผะ ผมรักครูนะ"
เซฮุนพูดออกมาพร้อมกับดึงสะโพกของร่างเล็กขยับไปมาแรงขึ้นตามอารมณ์ของตัวเองที่เริ่มไต่ขึ้นถึงจุดสุดยอด
ลู่หานที่ขยับสะโพกไปมาก็เริ่มที่จะอยากจะปลดปล่อยแล้วเหมือนกันมือเล็กค่อยๆเคลื่อนมาจับแก่นกายของตัวเองและรูดไปมา
สัมผัสทั้งช่องทางด้านหลังและความเสียวซ่านจากด้านหน้าทำให้ลู่หานยิ่งรู้สึกอยากปลดปล่อยเร็วขึ้นเรื่อยๆ
"อ๊ะ"
ลู่หานต้องร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆเซฮุนก็ดึงตัวของลู่หานไปกอดแต่ในเวลาเดีวกันก็ขยับแก่นกายของตัวเองเข้าออกที่อช่องทางของคนตัวเล็กเรื่อยๆเซฮุนกัดร่างเล็กแนบกับตัวเองแน่นและเพิ่มความเร็วและแรงในการขยับแก่นกายเข้าออกขึ้น
ลู่หานครางออกมาไม่เป็นจังหวะเมื่อเซฮุนได้เพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ สัมผัสที่รูดรั้งเบาๆของแก่นกายลู่หานกับหน้าท้องแกร่งของเซฮุนก็ใช้ว่าจะไม่ส่งผลอะไรต่อคนตัวเล็ก
สัมผัสรูดรั้งเบาๆแต่ถี่นั้นทำให้น้ำขุ่นขาวข้นเริ่มเปรอะออกมาเลอะหน้าท้องของเซฮุนทีละนิด
เซฮุเม้นปากตัวเองแน่นก่อนที่จะกระแทกเข้าออกแรงและถี่อีกนิดและหยุดลงเมื่อรู้สึกว่าตัวเองดกำลังจะเสร็จ
เค้ากระแทกแก่นกายเข้าออกอีกสองสามทีเพื่อปลดปล่อยน้ำรักนั้นในตัวลู่หาน
เสียงหอบของคนสองคนประสานกันดังเป็นจังหวะ
"คระ......."
"ครับ?"
ลู่หานพึมพำเบามากซะจนเซฮุนต้องถามอีกรอบ
"ครูก็รักนาย....."
"............."
"ลู่หานก็รักเซฮุน......."
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จริงหรอวะ ครูพูดชื่อตัวเองด้วยอ่อโอ้ยอีหูกางครูแม่งมุ้งมิ้งง่าแง้T _ T55555555555555555555555555555555 โอ้ยกูเขินแทนอีตุ๊ดอ่ะรู้งี้กูเต๊าะครูลู่บ้างดีกว่า"
"พอเลยครับเตี้ย เพิ่งหายป่วยมาก็ซ่าเลยนะ"
ผมนั่งมองไปแบคฮยอนที่ทุบไหล่ไอ้ชานยอลดังปึกก่อนที่จะกระชากไอ้ชานยอลไปมา
โหอีสัสมึงเพิ่งออกจากโรงบาลได้ไม่ได้ถึงสองวันแม่งอีแบคกระซู่คนเดิมเข้าสิงละเหรอวะ
5555555555555555555 ใช่ครับตอนนี้เราอยู่ในห้องเรียนห้องเดิมของผมและเดอะแก็งค์ซึ่งวันนี้แม่งมาแปลกครับ
ครบองค์ประชุมแต่เช้า จะว่าครบก็เรียกไม่ได้เต็มปากเพราะไอ้จงอินมึงมาแบบหลับ 80
ตื่น 20 อ่ะครับสัสตอนนี้แม่งเทบคลานไปกับพื้นห้อง
ตอนนี้ผมเชื่อว่าใครหลายๆคนคงแบบอ้าวไอ้สัสกูกำลังฟินกับเอ็นซีมึงมาตัดต่อกูไรเนี่ยไรท์
เข้าใจครับเข้าใจๆแต่กูอายครับขอตัดแค่นั้น
5555555555555555555555555555555 คะ
คือ เอ้อก็นะก็เอ้อ 55555555555555555555555555 กูเขินครับขอหายใจแปบ โอเคครับมาๆ
ก็หลังจากที่เราสองคนจุ๊กกรู๊วจุ๊กกีโกกันเรียบร้อยแล้วผมกับครูลู่ก็คุยไรกันมุ้งมิ้งๆอยู่สองคนในรถท่าเดิมอยู่อย่างนั้นจนหลับไปทั้งสองคนแหละครับตื่นมาอีกทีแทบประสาทแดกคือลุงยามมาเคาะหน้าต่างรถครับว่าเห็นกระจกแง่มอยู่แต่ไม่เห็นใครเลยจะมาดูพอมาดูเห็นพวกผมนอนกกกันแกก็ไม่อยากกวนเลยจะรอพวกผมตื่นละบอก
โชคดีนะครับที่ผมเอาเสื้อกันหนาวคลุมส่วนล่างของเราสองคนเอาไว้ไม่งั้นละมึงเอ้ยข่าวหน้าหนึ่งวันต่อมาแน่อ่ะครับสัสก็หลังจากนั้นก็กลับบ้านกันอ่ะครับ
กินข้าวปรับความเข้าใจ ฟังครูสวดผมอีกนิดหน่อย ดูหนังนอนด้วยกัน
มีความสุขจบปิ๊งบ้ายบายครับฟิคเรื่องนี้ก็จบแค่นี้แหละครับสวัสดีครับรักทุกคนซารังเฮ...
กูล้อเล่นครับ
555555555555555555555555555555555555555555555555555555
"เห้อ กูคงจะคิดถึงพวกมึงวะ"
อยู่ๆไอ้จงแดก็พูดขึ้นมาทำให้พวกผมต้องหันไปมองมันเป็นตาเดียว
"เหี้ยไรของมึงอีกเนี้ย"
"ไอ้สัสกูจริงจังนะเว้ย อีกไม่ถึงปีพวกเราก็จะจบม.6กันละ กูคงจะคิดถึงวงไพ่ในห้องกับพวกมึงชิบหายแน่เลยวะ 555555555555555555555555555"
"ไอ้เหี้ยมึงจะดราม่าไมครับอีดอก
- _ -"
ผมตบหัวมันไปดอกนึง
พูดเหี้ยไรขึ้นมาตอนนี้วะมึงเล่นพากูดราม่าแต่เช้าเลยสาส
"เอ้ากูพูดเฉยๆอ่ะ"
จงแดลูบหัวตัวเองละมึงหน้าผมแบบงอนๆโหมึงคิดว่ามึงน่ารักมาหรอไอ้ปากเป็ด
"นี่มึงเชื่อจริงๆเหรอวะว่าเราจะแยกกัน
555555555555555555555 ไอ้ควายอยู่กันมากี่ปีละวะกูเชื่ออ่ะถึงกูจะได้เป็นนายกหรือนักบินนาซ่ากูก็ยังต้องหาเวลามาเล่นไพ่กับพวกมึงจนได้แน่ๆ”
"เหรอครับเหรอๆโอเซฮุนจะเป็นนายกหรอครับถุ้ย
มึงดูอพาร์ทเม้นพ่อมึงให้รอดก่อนเถอะสัสวันๆคงไม่ทำห่าไรนอกจากนอนขี้ปี้ครูลู่หานอ่ะมึง"
"มึงหุบปากไปเลยครับไอ้ดำ"
จงอินที่อยู่แม่งก็สลึมสะลือขึ้นมาช่วยเสริมไอ้เฉินเล่นเอาผมเลือดแทบขึ้นหน้าไม่ได้โมโหนะครับ
กูเขิน
555555555555555555 ไอ้สัสเล่นมารู้ทันกูงี้เขินเลย
"เห่ยชิบหายละครูมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
หัวหน้าที่วิ่งเข้ามาในห้องส่งเสียงเตือนให้พวกผมทุกคนไปนั่งกับที่รวมทั้งไอ้แบคที่เดินกะเผลกๆออกจากห้องไป
ผมมองสภาพห้องเรียนที่มีแต่คนรู้จักคุ้นหน้าคุ้นตา
อีกไม่ถึงปีมันคงไม่มีแล้วสินะครับโต๊ะไอ้จงอินกับคยองซูที่อยู่หน้าผมที่มักจะมีเลิฟซีนเล็กๆให้ผมเห็นเสมอ
โต๊ะของไอ้จงแดที่อยู่ข้างๆที่คอยส่งโพยและแอบเอาขอกินเข้ามากินใต้โต๊ะตลอดเวลา
โต๊ะของไอ้ชานยอลที่ถึงแม้จะอยู่หลังแต่ก็ไม่เคยที่จะถูกลืมเลยแม้แต่เพราะเสียงของมัน
ไหนจะโต๊ะว่างข้างๆไอ้ชานยอลที่พวกเรามักใช้ปูผ้าเล่นไพ่
ทุกอย่างนี้มันคงจะจบแล้วสินะครับ ชีวิตม.ปลาย ชีวิตนักเรียนมัธยม....................
ถึงแม้ทุกอย่างรอบตัวของผมนี่จะเปลี่ยนไปแต่ผมก็เชื่อว่าพวกผมไม่เปลี่ยนไปแน่
ยังไง๊ยังไงผมก็ไม่สามารถนึกอนาคตที่ไม่มีไอ้พวกห่านี้ออก
มันคงจะเหงาเศ้ราสร้อยละห้อยชิบหายอ่ะครับ
คือถ้าเป็นงั้นจริงผมว่าผมไปบวชดีกว่าเยอะอ่ะครับ 55555555555555555555555
"นักเรียนทั้งหมดเตรียม
ทำความเคารพ!"
เสียงดังมาจากหน้าห้องทำให้ผมต้องสะดุ้งและรีบลุกขึ้นตามเพื่อนก่อนที่จะลากเสียง
ซาหวาดดีครับคุณครูไปตามระเบียบโดนที่ไม่มองไปยังครูที่เข้ามาแม้แต่น้อย
"ครูคะ
เรื่องนี้เราเรียนจบแล้วจะเรียนไรต่ออ่ะคะ"
เสียงของหัวหน้าห้องที่ตะโกนถามคุณครูทำให้ผมต้องเปิดหนังสือตาม
เออใช่ด้วยวะ อีกสองสามหน้าแม่งก็จะเรียนจบเล่มละ
"ใครว่าจะจบ
นี้น่ะมันเพิ่มเริ่มต้นของบทเรียนต่อไป"
เสียงที่คุ้นหูของผมดังขึ้น ผมเงยหน้าตามเสียงนั้นก่อนที่จะยิ้มออกมา
คนที่อยู่หน้าห้องมองผมกลับและยกยิ้มให้เบาๆ ผมหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะแลบลิ้นให้ครูลู่หาน
"โอเซฮุนลุกขึ้นสิ"
หูยถึงกลับต้องเรียกชื่อ
ฮั่นแหน่อยากเห็นหน้าผมชัดๆก็บอกครับจุ๊กกรู๊วๆ
"คร้าบบบบบบบ(เมีย)"
ผมขานตอบและทำปากคำว่าเมียต่อเพิ่มเข้าไปครูยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน....อ่อนโยนจนกูเริ่มเสียวสันหลังวาบ
รอยย่นรอบๆหน้ายิ่งทวีความน่ากลัวของรอยยิ้มนั้นขึ้นไปอีก เอาแล้วไงกู งานเข้าละ
"ครูเพื่อนเล่นนายหรอครับ
ออกไปยืนหน้าห้องจนหมดคาบ!!"
"เห่ย ครู!!เหี้ยไรเนี่ยยืนเหมื่อยขาตายห่าพอดี"
"มึงเหี้ยกับใครนะครับ!!!"
"มะ ไม่มีครับ"
"เออครับออกไปได้แล้วครับ
ทำมาเป็นยืนงง เชิญครับเชิญ"
.................................
ผมยืนงงในดงเสียงหัวเราะของไอ้พวกวรนุชทั้งหลายด้วยความเจ็บแค้นแน่นอกก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องอย่างงงๆ
นะ นี่คือการแสดงความรักอย่างนึงของเคะกล้ามน่องพองป่ะครับ เออๆคิดในแง่ดีไว้ๆ
"..............."
อยู่ๆประตูห้องก็เลื่อนออกมาพร้อมกับครูลู่หานที่เดินออกมาหาผมพร้อมกับรอยยิ้มบนหน้า
"ขอโทษนะ
มันสะใจดีอ่ะ 555555555555555555555555555555"
"เออครับๆ
สนุกเลยดิ เย้ๆๆ"
"โหไม่เอาน่า
ไม่งอนนะครับ เซฮุนของครู 55555555555555555555"
ผมมองไปยังครูลู่ที่กำลังยิ้มอย่างสะใจและแบะปากให้ เชอะ
งอนครับงอนๆๆๆๆๆ
"นี่เซฮุน......"
"คะ.........."
ทันทีที่ผมหันไปหาครูลู่หาน
ครูก็ได้เขย่งตัวขึ้นมาและจุ้บเบาๆที่ปากของผม....
"ไม่งอนนะครับน้า"
...............
............................
ไอ้สัส 555555555 เดวหาเวสดการ้ยนกด้นรดก่น
แทบอบากจะวิ่งไปจับครูจูบอีกรอบไอ้สัสเอ้ยโอ้ยไอ้ห่าโคตรหนังเบญจาคีตาความรักอ่ะไอ้สัสความรักในวัยเรียนเสียวจุงเบยๆๆๆ
โว้ยแฟนใครวะทำไมน่ารักแบบนี้ไอ้เหรี้ย
"ไปละนะ
หายงอนด้วย 555555555555555555"
ครูขยี้หัวสองทีก่อนที่จะกลับเข้าไปในห้องปล่อยในผมจับปากตัวเองอยู่หน้าห้องต่อไป
โหไอ้เหี้ยแม่งฟิลแบบลอยละล่องในอวกาศมากครับตอนนี้สติกูหลุดละครับ ผมนั่งยิ้มกับตัวเองและคิดเรื่องในอนาคตต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอแค่มีครูและเพื่อนอยู่ข้างๆผมก็ไม่ต้องคิดเหี้ยไรมากละครับ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในระยะเวลาที่ผ่านมามันทำผมรู้จักตัวตนของตัวเองมายิ่งขึ้นเห็นในด้านที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าเอ้าไอ้สัสกูเป็นแบบนี้ด้วยเหรอวะ
มีทั้งเรื่องมากมายที่ผ่านเข้ามาทั้งเรื่องดีและไม่ดี เศร้า เด้า เหงา เปลี่ยว สุข
สนุก ร้องไห้ แต่เมื่อมันได้กลายเป็นความทรงจำระหว่างผมและครู ผมก็มองยังไงมันแม่งก็เป็นความทรงจำที่สวยงามอ่ะผมไม่เชื่อในพระเจ้านะครับแต่วันนี้ผมอยากที่จะขอบคุณ
ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณทุกเหตุการณ์ที่ทำให้ผมได้อยู่ข้างๆครู ทำให้ผมได้รู้สึกดีๆ
ทำให้ผมมีเวลาที่แสนพิเศษ
อยากจะขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้วันนี้ผมได้มีครูอยู่ข้างๆ..........
จบ.
ซะเมื่อไหร่ละครับสัส 555555555555555555555555555555555555555555
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
2 ปีต่อมา
"เซฮุนมึงตื่นนนนนนนนนนนนนนน"
เสียงเชี้ยไรวะ อะ อื้อ
"เดี๋ยวดิป๊า
ขออีก 5 นาที"
ผมตอบเสียงงัวเงียๆกลับไปพร้อมกับซุกหมอนข้างต่อไป
"ป๊าพ่องอ่ะสัสมึงจะตื่นดีๆหรือต้องให้ครูโยนกระทะ!!!!!!!!!!”
"ตื่นละครับ
โหตื่นเลยอ่ะสัส สร่างเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ผมเด้งตัวจากเตียงทันทีที่มีเสียงตึงตังดังมาจากนอกห้อง
ผมรีบวิ่งออกจากห้องด้วยสภาพท่อนบนที่เปลือยเปล่ากับกางเกงบอลขาสั้น
"ข้าวต้มอยู่ในหม้อ
กาแฟชงกินเอง วันนี้อย่าลืมไปเอารถกับชานยอลละไปรับครูที่โรงเรียนด้วยเคป่ะ"
ครูลู่หานเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเอามือเปียกลูบหน้าผมเบาๆ
..........
เออครับ ถ้าจะเช็ดมือกันแบบนี้ทำไมมึงไม่เอาเท้ามาเช็ดด้วยเลยล่ะครับหื้ม
สวัสดีครับๆ 5555555555555555555555 พี่สาวครับจำน้องชายคนนี้ได้กอ
จำได้ไม่ได้ก็บอกมาลาลา ตอนนี้ผมเป็นหนุ่มแล้วครับ 20 ปีบริบูรณ์ละครับกิ้วๆ
555555555555555555555555555
หลังจากจบม.6ป๊าผมก็กลับมาจากจีนพอดีพร้อมกับให้ของขวัญเรียนจบผมเป็นคอนโด
ตอนแรกนี่โหไอ้สัสกรี๊ดบ้านแทบแตกอ่ะครับดีใจน้ำตาจะไหลแต่พอจะย้ายเข้าอยู่เท่านั้นแหละ.............คือป๊าทำไว้ให้คนเช่าละให้กูย้ายมาอยู่เพื่อที่จะได้ดูแลให้แกครับก็น่ารักดีอ่ะครับเฟลแดกเลยสัสเอ้ย
ตอนจบม.6มาช่วงแรกๆครูก็ไม่พอใจผมเหมือนกันนะครับไอ้เรื่องไม่ต่อมหาลัยแต่ไปๆมาๆก็ชินกันไปแล้ว
ส่วนไอ้ชานยอลมันก็ต่อมหาลัยได้ปีเดียวอ่ะแม่งเรียนไม่ไหวซิ่วมาใหม่ก็ยังไม่ไหวมันเลยลาออกมาดูกิจการขายแอร์กับพ่อมันแล้วก็ปิดร้านแต่งรถ
ไอ้แบคนี่ก็สอบเข้ามหาลัยได้ครับตอนแรกผมก็คิดนะถ้าแม่งเป็นงี้มันจะไปรอดกับไอ้ชานยอลหรอวะสรุปคือไปรอดครับไอ้ชานยอลนี่รับส่งเช้าเย็นไม่ให้ขาด
ไอ้จงอินกับคยองซูก็จัดดว่าโชคดีสุดตีน สอบเข้าที่เดียวกันได้แต่ไอ้จงอินอยู่วิศวะ
คยองซูก็นิเทศตามสไตล์มัน
ส่วนไอ้จงแดนี่จบม.6มาแม่งหายไปเลยครับจนพวกผมคิดว่าแม่งไปบวชไปป่ะวะพอโผล่มาอีกทีนี่ก็ห่มเหลืองอ่ะครับมุ่งเข้าทางธรรมเป็นสมาชิกสำนักสงค์สำนักนึงทุกวันนี้พวกผมเสียวๆอยู่เลยครับว่าจู่แม่งๆจะหายไปละกลับมาหัวโล้นใส
ส่วนผมกับครูนี่นั้นแหละครับก็ยังคงคบกันอยู่อาจจะไม่หวานๆเท่าเดินแรกๆอ่ะครับแต่ตอนนี้ต่างคนต่างกลายเป็นส่วนหนึ่งของกันแล้วกันไปแล้ว
ครูลู่หานก็ยังเป็นครูอยู่ที่โรงเรียนเดิมมีผมคอยรับส่ง แล้วทุกวันเสาร์แรกในแต่ละเดือนพวกผมก็จะนัดกันไม่คอนโดผมก็บ้านไอ้ชานยอล
นัดกินเหล้ากันบ้างกินข้าวบ้างไรบ้าง
ถึงจะต่างคนต่างไปแต่เวลาเจอกันแม่งก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนอ่ะครับทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
อ่อยกเว้นอย่างเดียว ผมกับครูเราไม่ใช่แค่แฟนกันแล้ว
ผมกับครูเราแต่งงานกันแล้วครับ 55555555555555555555555555 กะ
ก็ไม่เชิงแต่งงานแหละครับตอนแรกในวันเกิดที่อายุผม 20
ผมก็คุกเข่าขอแต่งงานครูซะดิบดีเลยสัสสรุปครูบอกไอ้เชี้ยเขินง่าไม่เอา
ผมนี่แทบเงิบแดกครูบอกว่าถ้าผมยังรักครูไม่จำเป็นต้องแต่งงานก็ได้ แค่อยู่แบบนี้กันตลอดไปนะ
ผมก็โอเคอ่ะครับเพราะยังไงก็มั่นใจในความรักของผม
ถึงไม่ได้แต่งงานกันแต่พวกผมก็มีแหวนแทนใจใส่ไว้ที่นิ้วนางทั้งสองคนเพื่อแสดงสถานะจุ๊กกรุ๊วๆ
"โอเคครับบบบ"
"เห่ยไม่เอาดิมันเจ็บหนวดแม่งขึ้นละหัดโกนเองซะมั่ง"
เอาเดินไปกอดอีกคนจากด้านหลังพร้อมกับหอมไปที่แก้มของครูเบาๆ
"ก็อยากให้ครูโกนให้นี่ครับ"
ครูหันมาเท้าสะเอวใส่ผมก่อนที่จะกรอกตาไปมาพร้อมกับเข้าห้องน้ำไปหยิบมีดโกนออกมา
ผมยิ้มอย่างผู้ชนะและเดินเชิดหน้าเข้าไปหาอีกคน
"โตแล้วนะเซฮุน
คราวหลังหัดตื่นเองได้แล้ว"
ครูพูดขึ้นในขณะที่ลงมือเกลี่ยฟองสบู่ลงไปบนหน้าของผม
"ก็เมื่อคืนนอนดูเมียจนดึกเลยอ่ะครับ
โอ้ย"
"ย๊า
พูดให้มึงดีๆหน่อย แล้วไอ้ที่นอนดูนี่คือไรใครเขาจ้างให้ดูห่ะ"
ผมลูบแขนตัวเองเบาๆเมื่อครูกระแทกศอกเข้าใส่อย่างจัง
โหคนห่าไรวะยิ่งแก่ยิ่งซาดิส
"ก็ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจนี่ครับแต่พออาบน้ำเสร็จขึ้นเตียงมาเห็นครูนอนอยู่ก็เลยเผลอมองซะเพลินรู้ตัวอีกทีแม่งก็เที่ยงคืนละอ่ะ"
"หึ่ย
ไอ้เด็กบ้านี่"
"ผมไม่เด็กแล้วน้า....."
ผมรวบมือทั้งสองข้างคนตรงหน้าขึ้น
ก่อนที่จะค่อยลดระยะห่างจากปากของเราให้กลายเป็นประกบกัน รสชาติของฟองสบู่เข้ามาในรสจูบของเราเล็กน้อย
เสียงฟองที่แตกเมื่อหน้าของเราประชิดกันก็ดังขึ้น
"โว้ย
เลอะหมดแล้วเห็นไหม!!"
"อะ อุก........"
ผมต้องลงไปนอนกลิ้งกับพื้นเมื่อหลังจากจูบได้สักพักครูลู่ก็ลงมือยกเข่าขึ้นใส่เป้าผมเต็มๆ..........
จะ เจ็บนี้สะเทือนยันเที่ยงแน่กู
ผมนอนกลิ้งไปมากับพื้นก่อนที่ค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นมาและพยุงตัวเองไปยังในห้องน้ำและลงมือโกนหนวดที่ทำค้างงไว้ให้เสร็จ
"จะไปทำงานแล้วนะ"
"อ่าครับๆ"
ครูลู่โผล่หน้าเข้ามาในห้องน้ำและพูดขึ้น
"นี่....ขอโทษที่ทำให้ไข่เจ็บนะ"
ครูลู่เดินเข้ามาหาผมและยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
โอ้ยสัสขอโทษอย่างเดียวก็พอม้าง มาทำหน้าตาน่ารักทำไมเอ่ย
ไม่อยากไปทำงานเหรอห่ะๆๆๆแฮ่กๆๆๆๆๆๆๆ
"ครับบบบ
ก็เป็นยังงี้กันทุกวันจะโกรธได้ไงผมชินกับการที่โดนครูทำร้ายร่างกายละครับ"
"ไอ้บ้า
555555555555555555 ครูไปทำงานแล้วนะ"
"โอเคครับ
โชคดีนะครับ"
ผมเช็ดหน้าพร้อมกับขยี้หัวครูเบาๆ
ครูยืนหน้ามุ่ยอยู่สักพักก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผมและยื่นหน้า...
เข้ามาจูบปากผมเบาๆ
"กำลังใจในการสอนไง
ไปละ กาก"
ครูแลบลิ้นให้ผมก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องไป
ไอ้ผมที่เห็นไม่วิ่งตามไปจับกดนี่คือเขินอยู่ครับเขินอยู่ 555555555555555555
อยู่กันมาเป็นปีๆแต่ก็ไม่เคยที่ไม่เขินกันอ่ะครับ
ไอ้ความรู้สึกนี้แหละที่ผมว่าทำให้เราสองคนยังอยู่ด้วยกันได้และผมก็มั่นใจนะครับว่าในอีกหลายๆปีข้างหน้าพวกเราก็ยังจะเป็นแบบนี้อยู่
ผมจะยังคงเป็นนักเรียนโอของครูลู่หาน
และครูลู่หานก็ยังจะเป็นครูของผม
เราสองคนจะเป็นของกันและกันจน........จนวันที่ไข่ผมเล็ก :-)
END.
Talk
ไอ้สัสดน้เรดห้เนรหด่เส่ดหสเดกหสเฅวดห่เสหดเสาห่เสาปก่
จะจะจะจะจะจบละอ่ะแง้T _ Tใจหายนะเนี่ย
6555555555555555
โอ้ยโคตรไม่อยากให้จบอ่ะผูกพันธ์ไปแล้วอ่ะเห้อ 555555555555555555555
ทั้งฮุนทั้งครูลู่ยังเหมือนเดิมจังไรๆต่อกันไปเรื่อยๆจนแก่จนเฒ่าไปเลยนี่คือที่คิดไว้
ก็ในโอกาสที่เอ้อฟิคจบแล้วก็ขอขอบคุณทุกคนเลยที่อ่านฟิคเรามาตั้งแต่กากๆ
ขอบคุณทุกคนที่ไม่เคยทิ้งกันเออหรือทิ้งวะเออๆไม่เป็นไรๆ
555555555555555
ขอบคุณทุกกำลังใจเลยที่มีให้เวลาเราท้องี้
ขอบคุณพี่มี่ พี่เอ๋ย พี่ปาม เบล อีหวัง 555555555555555555555555
ขอบคุณทุกคนที่คอยให้คำปรึกษาทั้งเรื่องฟิคเรื่องงู้นงี้ไปหมดขอบคุณครับบบ
ขอบคุณอีหวังที่แก้คำผิดและคอยเป็นส้วมคอยรับขี้กูเวลากูไม่โอเค
สุดท้ายนี้เออขอบคุณทุกคนมากอ่ะรักนะเว้ยขอเด้าโหน่ยๆๆ
*ส่วนฟิคตอนนี้ยังสั่งได้อยู่ถึงวันที่ 29
นะงับใครสนใจอ่ะรีบเบยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รายละเอียดอยู่ในนี้ๆๆๆ
> http://ironman1123.blogspot.com/2013/08/squareroot-hunhan.html