Square Root 10.
อยู่ๆก็มีแต่เธอมาปรากฏตัวในหัวจุย อยู่ๆไม่รู้ทำไมถึงคิดถึงเธอได้ทั้งวัน
จากไม่ชอบก็กลายเป็นใช่ กลายเป็นคำตอบของใจฉัน
ความผูกพันเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นไม่ลดเลย ผมรักคุณจัง : )
“............ฮุน”
“........เซฮุน”
“ไอ้เหี้ยะฮุน !!!!!!!!!!!!!”
“ห่ะ?????????”
ไอ้เซฮุนสะดุ้งขึ้นมาและมองหน้าพวกผมอย่างงงๆ
“เป็นห่าไรเนี่ย พวกกูเรียกมึงเป็นสิบรอบละนะเว้ย”
ไอ้คยองซูบ่นพลางเกาหัวตัวเองแกรกๆ
“แล้วก็เลิกตาลอยไปมาแล้วก็หุบยิ้มมึงสักที กูกลัว!!”
ไอ้จงอินพูดขึ้นมาอีกคน
“นั่งเหม่อมาตั้งแต่คาบแรกแล้วนะมึงอ่ะ สมองมึงโอเคอยู่ป่ะวะ”
ไอ้ชานยอลที่นั่งลอกการบ้านผมเงยหน้าขึ้นมาพูด
“มึงรู้ตัวป่ะมึงเเม่งเหม่อมองกระดานมาเป็นชั่วโมงละไอ้สาส”
และผม.......คิมจงแดแซ่ฮีโร่ (คุ้นๆ) รูปไม่ค่อยหล่อแต่พ่อรวยเป็นมวยด้วยนะครับขอบอก ยักคิ้ว.
ตอนนี้เป็นเวลา 10.30 หรือกำลังเข้าคาบสามของห้องผมแต่วันนี้โชคดีครับครูไม่มา ห้องผมจากห้องเรียนก็กลายเปลี่ยนเป็นสวนสัตว์ดีดีนี่เองทั้งลิงทั้งคิงคองเต็มไปหมดเลยครับ ส่วนพวกผมที่ปกติจะตั้งวงเล่นไพ่กันแล้ววันนี้กลับต้องมานั่งรุมหน้ารุมหลังจับผิดไอ้ฮุนมัน จะไม่ให้สงสัยได้ยังไงล่ะครับ ก็ไอ้นี่ตั้งแต่เริ่มคาบแรกมามันก็นั่งเหม่อแล้วก็อมยิ้มไปมาอยู่อย่างนั้น เผลอๆก็ร้องเพลงอยู่ๆก็ปรากฏตัวในหัวใจของ กุมภาพัน เอ้ย ธันวาคม เย้ย พิจิกา เย้ย ถูกแล้ว!! (กริบ.........) ขึ้นมาซะงั้น
“ห่ะ อะไร ไหนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ครูลู่ห่านอยู่ไหนวะ”
ไอ้เซฮุนลุกขึ้นพรวดพราดและหันหน้าไปมาซ้ายขวาเพื่อหาคนที่มันเพิ่งเอ่ยชื่อไปเมื่อกี้
“กระดานเว้ยไอ้ควาย!!!!!”
ทั้งผม ไอ้จงอิน ไอ้ชานยอลและคยองซูพูดขึ้นพร้อมกัน..........ไอ้นี่ถ้าจะบ้าไปแล้วครับ หลังจากที่มันโทรบอกพวกผมเมื่อคืนว่ามัน เอ่อ เอ่อ จะ จูบครูลู่ห่านไปแล้ววันนี้มามันก็เป็นงี้เลยครับ
เอาจริงๆนะครับตอนที่ไอ้ฮุนโทรมาบอกผมตอนแรกผมโคตรช็อค.....ก็ไม่ใช่เชิงจงเกลียดจงชังหรือไม่ชอบอะไรหรอกนะครับมันเเค่ยังไม่ชิน เป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปีพอมันมาเป็นงี้ก็ไม่ใช่จะทำใจได้ง่ายๆนะครับ 5555555555555555 ตอนแรกที่ผมรู้ว่าไอ้ดำมันชอบคยองซูผมงี้น้ำตาเเทบไหล คิดที่จะออกจากกลุ่มด้วยซ้ำนะครับเพราะกลัวคนอื่นเค้าล้อ เเต่พอจะแม่งก็ทำไม่ได้กลับมาตายรังเหมือนเดิม คำว่า เพื่อน สำหรับผมมันขลังโคตรๆอ่ะครับ ....................เเต่ว่าสำหรับไอ้ฮุนที่กำลังเพ้ออยู่ตอนนี้..............ผมว่ามันต้องเป็นโรคอะไรสักอย่างแน่ๆ.....
“ห่ะ อ่อ ...ไม่ใช่ครูลู่ห่าน........ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่.........”
ไอ้ฮุนทรุดลงกับเก้าอี้เหมือนเดิมพร้อมกับทำหน้าเศร้า
โถ่ไอ้ติ๋ม......................................................กูว่ามึงควรไปพบหมอnow………..
“มึง กูว่าไอ้ฮุนแม่งไม่ไหวละ พามันไปห้องพยาบาลดีป่ะวะ”
ไอ้คยองซูสะกิดจงอินพร้อมกับทำหน้าเครียด
“กูก็ว่างั้นว่ะ เฮ้ยชานยอลมึงเอาไอ้ฮุนลุกขึ้นดิ แม่งเอ๋อแดกล่ะนั่...... ”
“โทษว่ะ วันนี้นัดแบคไปกินข้าวๆ ไปละนะเว้ยฝากไอ้ฮุนมันด้วย”
หันไปอีกทีไอ้ยอลก็ไปอยู่หน้าประตูห้องแล้วครับสะพายกระเป๋าเรียบร้อย..........เป็นงี้ทุกวันอ่ะมัน วันๆอยู่แต่กับแบคฮยอนอะไรก็ไอ้หมา วันนี้ก็ไอ้เเบค ......แต่พวกผมก็ไม่ได้อะไรมากหรอกนะครับเข้าใจมัน ไอ้นี่มันติดเมียรักใครแล้วทุ่มสุดๆ
ไอ้จงอินหันมามองหน้าผมอย่างงงๆในความเร็วของไอ้ชานยอลก่อนที่จะจับไอ้ฮุนที่ยิ้มเป็นแป๊ะยิ้มขึ้นและพามันเดินออกมานอกห้อง ผมเป็นคนเดินนำหน้าส่วนไอ้คยองซูกับจงอินก็ประกบข้างไอ้ฮุน ตลอดทางที่เดินไปยังห้องพยาบาลเซฮุนมันยิ้มไม่หุบเลยครับไหนจะสวัสดีคนไปเรื่อยรู้จักไม่รู้จักกูไหว้ไว้ก่อน เอ้อ ก็ดี กูจะได้มีเพื่อนปัญญาอ่อนก็คราวนี้แหละ
ครืด............
“เหี้ย ฟัน!!”
“คริส!!!”
“ไอ้ดำ!!!”
“ซาหวาดี”
ทันทีที่พวกผมไปหยุดอยู่ตรงหน้าห้องพยาบาลประตูก็ถูกเลื่อนออกมาอย่างกระทันหัน และคนที่เปิดประตูบานนั้นคือ..........ไอ้คริสเองครับ - - จงอินที่เจอไอ้คริสก็ถึงกับอุทานออกมาว่าฟัน.......ก็คงรู้นะครับว่าเป็นยังไง
ส่วนไอ้ฮุนที่ยกมือโบกสวสัสดีไอ้คริสไปมาก็ปล่อยมันไปเถอะครับ........ให้มันอยู่ในโลกของมัน
ส่วนไอ้คนที่เปิดประตูออกมานั้นตอนนี้อยู่ในสภาพชายเสื้ออยู่นอกกางเกงอย่างที่เป็นประจำใช้มือข้างซ้ายของมันกุมมุมปากไว้และแขนข้างขวาก็ชันเพื่อพิงกับประตู.....................
โห กูนึกว่าพระเอกหนังเกย์
“เฮ้ย คริสปากเป็นไรอ่ะ เลือดออกทำไม T_T”
ไอ้คยองซูวิ่งเข้าไปหาไอ้คริสและจับคางมันหันไปมา เห่ย จริงด้วยครับ ปากไอ้คริสมีเลือดออกซิบๆตรงมุมปากข้างซ้ายของมัน
ไอ้คริสเหล่ตามองจงอินอยู่แว่บนึงและยกยิ้มขึ้น
“ก็ไม่มีไรมากหรอกครับ ตัวเล็กเป็น ห่วง เราอ่อ”
เน้นจังครับ เน้นจัง ไอ้ตรงคำว่าห่วงที่ออกมาจากปากไอ้คริส พูดเฉยๆไม่เท่าไหร่นะครับ ไอ้นี่เล่นเหล่มองไอ้จงอินเป็นระยะด้วย มึงจะท้าไฝว่ก็ไปท้าที่อื่นครับ กูกลัว
คริสศิษย์จารย์หนูฟันไม่เข้าสิงเหล้าขาว vs จงอินเพชรฆาตรหน้าคล้ำรำบัลเล่ต์
“เฮ้ย ใช่เรื่องเล่นป่ะนิ เรามีกระดาษนะ อ่ะๆๆๆ ”
ไอ้คยองซูรีบควักมือลงไปในกระเป๋าเสื้อและดึงกระดาษทิชชู่ออกมาพร้อมกับซับเลือดตรงมุมปากให้ไอ้คริส
“พอเลยมึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้คริสจะเป็นอะไรก็เรื่องของมันดิวะ”
ไอ้จงอินเดินเข้ามาล็อคคอคยองซูออกจากไอ้คริสทันที
“เอ้าก็คริสมันปากแตกจะให้กูทำไง”
คยองซูปัดแขนไอ้จงอินออกก่อนที่จะเข้าไปหาไอ้คริสอีกรอบ
“เราดูแลตัวเองได้คยองซูไปหาไอ้ดำเหอะแม่งหึงจนหน้าดำหมดละ 5555555555555555555”
“ละไปทำไรมาอ่ะ ทำไมถึงได้แตกแบบนี้”
“อ่อ เอ่อ............. คือ เฮ้ย !! เรามีสอบว่ะ โหยจะสายแล้วๆๆๆๆๆ งั้นไปแล้วนะครับตัวเล็ก”
ไอ้คริสขยี้หัวคยองซูและรีบวิ่งออกไปโดยปล่อยให้พวกผมยืนงงกับท่าทีแปลกๆของมัน
โถ่ ขนาดวิ่งรัศมีความหล่อยังไม่ลดลงเลยครับ จงแดอยากเป็นแบบนั้นมั่ง....
พวกผมพากันพยุงไอ้ฮุนที่ยังคงไม่หุบยิ้มและเพ้อไปเรื่อยเข้าไปในห้องพยาบาลสีขาว ที่ถูกตกแต่งให้สวยงามด้วยของประดับต่างๆ จะว่าไปผมก็ไม่ได้มาห้องนี้นานแล้วนะครับครั้งล่าสุดก็.....อ่อ จำได้ละครับโดดมานอน...............
“อ้าว ครูไม่อยู่หรอวะ”
ไอ้จงอินพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปมาทั่วห้อง และในขณะที่พวกผมกำลังคุยกันอยู่นั้นก็ได้มีเสียงฝีเท้าเดินออกมาจากประตูห้องน้ำของห้องพยาบาลพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า.........
“ครูขอโทษนะที่เผลอกกัดปากนายไป ครูไม่รู้ว่าจะมีคน.....................................................มา”
ครูอี้ชิงเดินเช็ดมือออกมาจากห้องน้ำก่อนที่จะหน้าขึ้นมาและทำท่าช็อคกับพวกผม..............
เอ่อ กะ กูก็ช็อคครับ.....................
ผมค่อยๆหันไปมองหน้าไอ้จงอินกับคยองซูที่ทำหน้างงเหมือนกับผม
“มะ เมื่อกี้มึงได้ยินแบบที่กูได้ยินป่ะวะ.......”
ไอ้จงอินใช้ศอกสะกิดผมและกัดฟันพูดเบาๆ
“เต็มสองรูหูเลยครับมึง...........”
ผมตอบมันไป ครูอี้ชิงที่อยู่ในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตากับแว่นตากรอบใสทำหน้าช็อคอยู่สักพักก่อนที่จะกลืนน้ำลายลงคอ
“เอ่อ คือ ปะ เป็นอะไรมาเหรอ ??”
ครูอี้ชิงยกยิ้มและเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้หน้าพวกผม ถึงแม้ครูจะทำเหมือนไม่มีอะไรเถอะครับแต่เมื่อกี้ผมก็ได้ยินสองรูหูเต็มๆถถถถถ ตกลงไอ้คริสกับครูอี้ชิงมีซัมติงกันใช่ไหม !!! รอยแผลที่ปากไอ้คริสสรุปแล้วครูอี้ชิงเป็นคนทำใช่ไหมครับ !!!!
มันจะอะเมซิ่งไปไหมครับคะ คือไอ้คริสมันก็ออกจะเจ้าชายเทพบุตรฟันยาวตกสวรรค์ ครูอี้ชิงก็หน้าตาดีไม่แพ้กันถึงจะหน้าสวยยังไงก็ไม่น่าเป็น........โอ้ย ไหนจะไอ้ยอลกับแบค ไอ้จงอินกับคยองซู ไอ้ฮุนกับครูลู่อีก เอาเข้าไปครับ คนรอบข้างผมนี่มันจะยังไงกันไปหมดแล้ว!!!!!!!
“อะ เอ่อคือไอ้ฮุนมันอ่ะครับครู ช่วงนี้เอาแต่นั่งเหม่อ ยิ้มไม่ยอมหุบ ชอบละเมอร้องเพลงอีก......คือพวกผมว่ามันแม่งปัญญาอ่อนแล้วครับ”
ไอ้คยองซูที่ตั้งสติได้คนแรกบอกอาการของไอ้ฮุนให้ครูอี้ชิงฟัง
“อ่าฮ่ะ แล้วเค้าได้ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมารึเปล่า”
“ไม่นะครับ เฮ้ยฮุนมึงตอบครูไปดิ”
ไอ้คยองซูตบหัวไอ้ฮุนไปหนึ่งดอกเพื่อเรียกวิณญาณกลับเข้าร่าง
“ห่ะ ครูว่าไงนะครับ”
“นายได้ไปอดนอนมารึเปล่า”
“ไม่นะครับ”
“ดมกาว”
“บ่อยครับครู……………ล้อเล่นครับ”
“เอาดีๆ - _ - บอกอาการนายมาดิ” (เซฮุน : ได้ข่าวครูเล่นก่อนนะครับ............)
ครูอี้ชิงไขว่ห้างและถอดแว่นออก ให้ตายเถอะครับ ทำไมรัศมีความสวยมันกระแทกตาผมอย่างนี้ ไม่สงสัยแล้วครับว่าทำไมไอ้คริสถึงมาชอบครูอี้ชิงได้ ถ้าพูดถึงครูอี้ชิงแล้วผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกนะครับเพราะวันๆครูเค้าก็ไม่ค่อยออกจากห้องพยาบาลไปไหน แต่ที่ทำให้ครูเค้าเป็นที่รู้จักค่อนข้างมากก็เพราะหน้าตาที่สวยเกินกว่าที่จะเกิดมาเป็นผู้ชาย ยิ้มทีนะครับโห ลักยิ้มนี่บุ๋มเข้าไปในแก้ม โคตรน่ารัก
“ก็ ก็...........พอคิดถึงเขาโลกก็กลายเป็นสีชมพู ทุกอย่างลอยได้ พอคิดถึงหน้าเค้าอยู่ๆผมก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว มองอะไรก็มีความสุข ได้ยินอะไรก็ได้เป็นชื่อเค้า ขนาดเสียงตดตัวเองผมยังได้ยินเป็นชื่อเค้าเลยครับ มองเห็นอะไรก็เป็นหน้าเค้า ขนาดเวลาอยู่กับคนอื่นเยอะๆมันก็เหมือนมีสปอร์ตไลท์ส่องมาที่เค้าคนเดียว จะทำอะไรก็คิดถึงเเต่เค้าคิดถึงตลอด 24 ชั่วโมงเช้าสายบ่ายเย็นก็ยังไอมิสยูอ่ะครับๆๆๆๆๆๆๆ ผะ ผมป่วยป่ะวะครับ.......................”
ไอ้ฮุนที่ทำหน้าจริงจังตอนพูดเเต่เมื่อพูดจบก็ยิ้มออกมาอีกที
ครูอี้ชิงกลั้นหัวเราะพร้อมกับยิ้มออกมาและตบบ่าผมเบาๆ
“เพื่อนเธอน่ะป่วยนะ...........เป็นไข้ใจ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ครูค้าบบบบบบบบบ ผมมาแล้ววววววววววว”
ผมกระโดดเข้าไปในห้องพักครูของครูลู่ห่านพร้อมกับทำท่าซุปเปอร์แมนและเก๊กหน้าหล่อสุดชีวิต วันนี้ผมมีความสุขที่สุดเลยครับไม่ว่าอะไรก็กลายเป็นสีชมพูทั้งไหน เดินออกมาจากบ้านนี่แทบไม่หุบยิ้มเลย หลังจากที่ผมได้นอนคิดนั่งคิดหกกบคิดไปมาแล้วผมก็ได้รู้ว่าที่จริงแล้ว...ผม ผม ผมน่ะ ชอบครูลู่ห่านครับ!!!!! โอ้ยไอ้เชี้ย เขินครับอย่าแซว -////- ไม่สงสัยละครับว่าทำไมไอ้มินโฮถึงได้ชอบครู จะไม่ให้ชอบได้ยังล่ะครับดูดิคนอะไรตัวก็เล็กหน้าก็สวยเอวก็บางแก้มก็ป่องนี่มันแม่ชัดๆเลยครับ!! แม่ของลูก!!! ไม่รู้ดิวะครับ อยู่ๆในหัวของผมก็มีแต่เรื่องครูเต็มไปหมด มองไปทางไหนก็เห็นแต่หน้าครู จิ้งจกก็ครู แก้วน้ำก็ครู ขนาดละอองฝุ่นผมยังเห็นเป็นหน้าครูระยิบระยับไปมาเลยครับ เคยเป็นป่ะครับรู้สึกมองหน้าใครคนนึงนานๆไม่ได้เพราะกลัวตัวเองจะศูนย์เสียการควบคุมตัวเอง ใจอยู่ไม่สุข สมาธิสั้นขึ้นมากระทันหัน ทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นสีขาวดำ นั่นแหละครับสถานการณ์ของผมตอนนี้................
“กวนตีนละ รีบมาช่วยครูเลยเอกสารโคตรเยอะอ่ะ”
ครูลู่ห่านหันมาหาผมด้วยสีหน้าเซ็งๆพร้อมกับมีดอกไม้บานสะพรั่งระยิบระยับเต็มหลังและละอองกายเพรชสีชมพูฟุ้งไปทั่วบริเวณ...............(ที่จริงลู่แค่หันหน้ามาหามัน..............)
“ได้ทุกอย่างเลยครับ ครูอยากได้อะไรผมหาให้ทันทีเลยครับบ~~”
“เหี้ย!!! ทำไรเนี่ย !!!”
อุก....................
ทันทีที่ผมเข้าไปหยิบงานที่โต๊ะโดยการโอบผ่านครูไป ครูลู่ห่านก็เอาศอกกระทุ้งหน้าท้องผมอย่างจัง..........
อ่า ทำไมเป็นความเจ็บที่มีความสุขขนาดนี้ครับเนี่ย นี่สินะครับที่เรียกว่าพลังแห่งรัก
“กะ ก็จะช่วยครูไงครับ ทำไมต้องรุนแรงด้วยเนี่ย”
“ก็นายเล่นพิเรนทร์ก่อนไม่ใช่รึไง ทำงานไปเลยไป!!”
ครูห่านหันมาทำหน้าบึ่งขู่ผม และหันไปทำงานต่อ ถถถถถถถถถถ ให้ตายสิครับคนอะไรขนาดหน้าดุยังน่ารัก น่ารักแบบนี้ขอรักได้ไหมครับกิ้วๆ ผมเดินออกมาจากโต๊ะครูและนั่งลงอีกโต๊ะเพื่อจัดเอกสารข้อสอบต่างๆที่วางเกลื่อนเต็มไปหมด ……
“เพื่อนเธอน่ะป่วยนะ...........เป็นไข้ใจ”
อยู่ๆคำนี้ขอครูอี้ชิงก็ดังขึ้นมาในหัวผม ไข้ใจเหรอครับ ......ก็เป็นไปได้นะครับ มันคือโรคติดต่อ....ที่ติดมาจากครูลู่ห่านตอนแรกมันก็แค่เข้ามาอยู่ในตัวผมใช้เวลาแพร่กระจายพอเวลาผ่านไปก็กลายเป็นว่าตอนนี้มันอยู่เต็มไปหมดทั่วร่างกายของผม แล้วไหนต้นตอของเชื้อยังอยู่ใกล้ๆผมด้วย แล้วแบบนี้ผมจะหายไหมครับเนี่ย...
“อ่ะ สวัสดีครับ ......................หะ ห่ะ!!!! พี่อยู่หน้าโรงเรียนผม!!!! อะไรนะครับ กะ กินข้าว!! เอ่อ คือ ผม.....ไม่ใช่ผมไม่ว่างนะครับ แต่ ..............เอ่อ แง้ พี่ทำผมหมดทางเลือกได้ตลอดเลยนะ งั้นรอแปบนึงนะครับ โอเคครับบบบ T_T”
ครูลู่ห่านที่ส่งเสียงตกใจทันทีที่รับโทรศัพท์สายนี้ จากที่ถือเอกสารเต็มมือไปหมดครูเค้าก็ได้ปล่อยมันลงทันทีก่อนที่จะใช้มืออีกข้างปิดปากตัวเองไว้ ใบหน้าขาวค่อยๆปรับเปลี่ยนเป็นสีชมพูจักจนตอนนี้แทบจะแดงไปทั้งหน้าอยู่แล้ว
“เฮ้ยเซฮุนครูฝากจัดการห้องด้วยนะ พอดีเอ่อ เพื่อนครูนัดไปธุระข้างนอกน่ะ โว้ย ครูโอเคยังๆๆๆๆ โอเคแล้วนะ งั้นไปนะ ดูแลห้องดีๆนะ T//////T”
อยู่ๆก็มีแต่เธอมาปรากฏตัวในหัวจุย อยู่ๆไม่รู้ทำไมถึงคิดถึงเธอได้ทั้งวัน
จากไม่ชอบก็กลายเป็นใช่ กลายเป็นคำตอบของใจฉัน
ความผูกพันเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นไม่ลดเลย ผมรักคุณจัง : )
“............ฮุน”
“........เซฮุน”
“ไอ้เหี้ยะฮุน !!!!!!!!!!!!!”
“ห่ะ?????????”
ไอ้เซฮุนสะดุ้งขึ้นมาและมองหน้าพวกผมอย่างงงๆ
“เป็นห่าไรเนี่ย พวกกูเรียกมึงเป็นสิบรอบละนะเว้ย”
ไอ้คยองซูบ่นพลางเกาหัวตัวเองแกรกๆ
“แล้วก็เลิกตาลอยไปมาแล้วก็หุบยิ้มมึงสักที กูกลัว!!”
ไอ้จงอินพูดขึ้นมาอีกคน
“นั่งเหม่อมาตั้งแต่คาบแรกแล้วนะมึงอ่ะ สมองมึงโอเคอยู่ป่ะวะ”
ไอ้ชานยอลที่นั่งลอกการบ้านผมเงยหน้าขึ้นมาพูด
“มึงรู้ตัวป่ะมึงเเม่งเหม่อมองกระดานมาเป็นชั่วโมงละไอ้สาส”
และผม.......คิมจงแดแซ่ฮีโร่ (คุ้นๆ) รูปไม่ค่อยหล่อแต่พ่อรวยเป็นมวยด้วยนะครับขอบอก ยักคิ้ว.
ตอนนี้เป็นเวลา 10.30 หรือกำลังเข้าคาบสามของห้องผมแต่วันนี้โชคดีครับครูไม่มา ห้องผมจากห้องเรียนก็กลายเปลี่ยนเป็นสวนสัตว์ดีดีนี่เองทั้งลิงทั้งคิงคองเต็มไปหมดเลยครับ ส่วนพวกผมที่ปกติจะตั้งวงเล่นไพ่กันแล้ววันนี้กลับต้องมานั่งรุมหน้ารุมหลังจับผิดไอ้ฮุนมัน จะไม่ให้สงสัยได้ยังไงล่ะครับ ก็ไอ้นี่ตั้งแต่เริ่มคาบแรกมามันก็นั่งเหม่อแล้วก็อมยิ้มไปมาอยู่อย่างนั้น เผลอๆก็ร้องเพลงอยู่ๆก็ปรากฏตัวในหัวใจของ กุมภาพัน เอ้ย ธันวาคม เย้ย พิจิกา เย้ย ถูกแล้ว!! (กริบ.........) ขึ้นมาซะงั้น
“ห่ะ อะไร ไหนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ครูลู่ห่านอยู่ไหนวะ”
ไอ้เซฮุนลุกขึ้นพรวดพราดและหันหน้าไปมาซ้ายขวาเพื่อหาคนที่มันเพิ่งเอ่ยชื่อไปเมื่อกี้
“กระดานเว้ยไอ้ควาย!!!!!”
ทั้งผม ไอ้จงอิน ไอ้ชานยอลและคยองซูพูดขึ้นพร้อมกัน..........ไอ้นี่ถ้าจะบ้าไปแล้วครับ หลังจากที่มันโทรบอกพวกผมเมื่อคืนว่ามัน เอ่อ เอ่อ จะ จูบครูลู่ห่านไปแล้ววันนี้มามันก็เป็นงี้เลยครับ
เอาจริงๆนะครับตอนที่ไอ้ฮุนโทรมาบอกผมตอนแรกผมโคตรช็อค.....ก็ไม่ใช่เชิงจงเกลียดจงชังหรือไม่ชอบอะไรหรอกนะครับมันเเค่ยังไม่ชิน เป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปีพอมันมาเป็นงี้ก็ไม่ใช่จะทำใจได้ง่ายๆนะครับ 5555555555555555 ตอนแรกที่ผมรู้ว่าไอ้ดำมันชอบคยองซูผมงี้น้ำตาเเทบไหล คิดที่จะออกจากกลุ่มด้วยซ้ำนะครับเพราะกลัวคนอื่นเค้าล้อ เเต่พอจะแม่งก็ทำไม่ได้กลับมาตายรังเหมือนเดิม คำว่า เพื่อน สำหรับผมมันขลังโคตรๆอ่ะครับ ....................เเต่ว่าสำหรับไอ้ฮุนที่กำลังเพ้ออยู่ตอนนี้..............ผมว่ามันต้องเป็นโรคอะไรสักอย่างแน่ๆ.....
“ห่ะ อ่อ ...ไม่ใช่ครูลู่ห่าน........ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่.........”
ไอ้ฮุนทรุดลงกับเก้าอี้เหมือนเดิมพร้อมกับทำหน้าเศร้า
โถ่ไอ้ติ๋ม......................................................กูว่ามึงควรไปพบหมอnow………..
“มึง กูว่าไอ้ฮุนแม่งไม่ไหวละ พามันไปห้องพยาบาลดีป่ะวะ”
ไอ้คยองซูสะกิดจงอินพร้อมกับทำหน้าเครียด
“กูก็ว่างั้นว่ะ เฮ้ยชานยอลมึงเอาไอ้ฮุนลุกขึ้นดิ แม่งเอ๋อแดกล่ะนั่...... ”
“โทษว่ะ วันนี้นัดแบคไปกินข้าวๆ ไปละนะเว้ยฝากไอ้ฮุนมันด้วย”
หันไปอีกทีไอ้ยอลก็ไปอยู่หน้าประตูห้องแล้วครับสะพายกระเป๋าเรียบร้อย..........เป็นงี้ทุกวันอ่ะมัน วันๆอยู่แต่กับแบคฮยอนอะไรก็ไอ้หมา วันนี้ก็ไอ้เเบค ......แต่พวกผมก็ไม่ได้อะไรมากหรอกนะครับเข้าใจมัน ไอ้นี่มันติดเมียรักใครแล้วทุ่มสุดๆ
ไอ้จงอินหันมามองหน้าผมอย่างงงๆในความเร็วของไอ้ชานยอลก่อนที่จะจับไอ้ฮุนที่ยิ้มเป็นแป๊ะยิ้มขึ้นและพามันเดินออกมานอกห้อง ผมเป็นคนเดินนำหน้าส่วนไอ้คยองซูกับจงอินก็ประกบข้างไอ้ฮุน ตลอดทางที่เดินไปยังห้องพยาบาลเซฮุนมันยิ้มไม่หุบเลยครับไหนจะสวัสดีคนไปเรื่อยรู้จักไม่รู้จักกูไหว้ไว้ก่อน เอ้อ ก็ดี กูจะได้มีเพื่อนปัญญาอ่อนก็คราวนี้แหละ
ครืด............
“เหี้ย ฟัน!!”
“คริส!!!”
“ไอ้ดำ!!!”
“ซาหวาดี”
ทันทีที่พวกผมไปหยุดอยู่ตรงหน้าห้องพยาบาลประตูก็ถูกเลื่อนออกมาอย่างกระทันหัน และคนที่เปิดประตูบานนั้นคือ..........ไอ้คริสเองครับ - - จงอินที่เจอไอ้คริสก็ถึงกับอุทานออกมาว่าฟัน.......ก็คงรู้นะครับว่าเป็นยังไง
ส่วนไอ้ฮุนที่ยกมือโบกสวสัสดีไอ้คริสไปมาก็ปล่อยมันไปเถอะครับ........ให้มันอยู่ในโลกของมัน
ส่วนไอ้คนที่เปิดประตูออกมานั้นตอนนี้อยู่ในสภาพชายเสื้ออยู่นอกกางเกงอย่างที่เป็นประจำใช้มือข้างซ้ายของมันกุมมุมปากไว้และแขนข้างขวาก็ชันเพื่อพิงกับประตู.....................
โห กูนึกว่าพระเอกหนังเกย์
“เฮ้ย คริสปากเป็นไรอ่ะ เลือดออกทำไม T_T”
ไอ้คยองซูวิ่งเข้าไปหาไอ้คริสและจับคางมันหันไปมา เห่ย จริงด้วยครับ ปากไอ้คริสมีเลือดออกซิบๆตรงมุมปากข้างซ้ายของมัน
ไอ้คริสเหล่ตามองจงอินอยู่แว่บนึงและยกยิ้มขึ้น
“ก็ไม่มีไรมากหรอกครับ ตัวเล็กเป็น ห่วง เราอ่อ”
เน้นจังครับ เน้นจัง ไอ้ตรงคำว่าห่วงที่ออกมาจากปากไอ้คริส พูดเฉยๆไม่เท่าไหร่นะครับ ไอ้นี่เล่นเหล่มองไอ้จงอินเป็นระยะด้วย มึงจะท้าไฝว่ก็ไปท้าที่อื่นครับ กูกลัว
คริสศิษย์จารย์หนูฟันไม่เข้าสิงเหล้าขาว vs จงอินเพชรฆาตรหน้าคล้ำรำบัลเล่ต์
“เฮ้ย ใช่เรื่องเล่นป่ะนิ เรามีกระดาษนะ อ่ะๆๆๆ ”
ไอ้คยองซูรีบควักมือลงไปในกระเป๋าเสื้อและดึงกระดาษทิชชู่ออกมาพร้อมกับซับเลือดตรงมุมปากให้ไอ้คริส
“พอเลยมึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้คริสจะเป็นอะไรก็เรื่องของมันดิวะ”
ไอ้จงอินเดินเข้ามาล็อคคอคยองซูออกจากไอ้คริสทันที
“เอ้าก็คริสมันปากแตกจะให้กูทำไง”
คยองซูปัดแขนไอ้จงอินออกก่อนที่จะเข้าไปหาไอ้คริสอีกรอบ
“เราดูแลตัวเองได้คยองซูไปหาไอ้ดำเหอะแม่งหึงจนหน้าดำหมดละ 5555555555555555555”
“ละไปทำไรมาอ่ะ ทำไมถึงได้แตกแบบนี้”
“อ่อ เอ่อ............. คือ เฮ้ย !! เรามีสอบว่ะ โหยจะสายแล้วๆๆๆๆๆ งั้นไปแล้วนะครับตัวเล็ก”
ไอ้คริสขยี้หัวคยองซูและรีบวิ่งออกไปโดยปล่อยให้พวกผมยืนงงกับท่าทีแปลกๆของมัน
โถ่ ขนาดวิ่งรัศมีความหล่อยังไม่ลดลงเลยครับ จงแดอยากเป็นแบบนั้นมั่ง....
พวกผมพากันพยุงไอ้ฮุนที่ยังคงไม่หุบยิ้มและเพ้อไปเรื่อยเข้าไปในห้องพยาบาลสีขาว ที่ถูกตกแต่งให้สวยงามด้วยของประดับต่างๆ จะว่าไปผมก็ไม่ได้มาห้องนี้นานแล้วนะครับครั้งล่าสุดก็.....อ่อ จำได้ละครับโดดมานอน...............
“อ้าว ครูไม่อยู่หรอวะ”
ไอ้จงอินพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปมาทั่วห้อง และในขณะที่พวกผมกำลังคุยกันอยู่นั้นก็ได้มีเสียงฝีเท้าเดินออกมาจากประตูห้องน้ำของห้องพยาบาลพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า.........
“ครูขอโทษนะที่เผลอกกัดปากนายไป ครูไม่รู้ว่าจะมีคน.....................................................มา”
ครูอี้ชิงเดินเช็ดมือออกมาจากห้องน้ำก่อนที่จะหน้าขึ้นมาและทำท่าช็อคกับพวกผม..............
เอ่อ กะ กูก็ช็อคครับ.....................
ผมค่อยๆหันไปมองหน้าไอ้จงอินกับคยองซูที่ทำหน้างงเหมือนกับผม
“มะ เมื่อกี้มึงได้ยินแบบที่กูได้ยินป่ะวะ.......”
ไอ้จงอินใช้ศอกสะกิดผมและกัดฟันพูดเบาๆ
“เต็มสองรูหูเลยครับมึง...........”
ผมตอบมันไป ครูอี้ชิงที่อยู่ในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตากับแว่นตากรอบใสทำหน้าช็อคอยู่สักพักก่อนที่จะกลืนน้ำลายลงคอ
“เอ่อ คือ ปะ เป็นอะไรมาเหรอ ??”
ครูอี้ชิงยกยิ้มและเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้หน้าพวกผม ถึงแม้ครูจะทำเหมือนไม่มีอะไรเถอะครับแต่เมื่อกี้ผมก็ได้ยินสองรูหูเต็มๆถถถถถ ตกลงไอ้คริสกับครูอี้ชิงมีซัมติงกันใช่ไหม !!! รอยแผลที่ปากไอ้คริสสรุปแล้วครูอี้ชิงเป็นคนทำใช่ไหมครับ !!!!
มันจะอะเมซิ่งไปไหมครับคะ คือไอ้คริสมันก็ออกจะเจ้าชายเทพบุตรฟันยาวตกสวรรค์ ครูอี้ชิงก็หน้าตาดีไม่แพ้กันถึงจะหน้าสวยยังไงก็ไม่น่าเป็น........โอ้ย ไหนจะไอ้ยอลกับแบค ไอ้จงอินกับคยองซู ไอ้ฮุนกับครูลู่อีก เอาเข้าไปครับ คนรอบข้างผมนี่มันจะยังไงกันไปหมดแล้ว!!!!!!!
“อะ เอ่อคือไอ้ฮุนมันอ่ะครับครู ช่วงนี้เอาแต่นั่งเหม่อ ยิ้มไม่ยอมหุบ ชอบละเมอร้องเพลงอีก......คือพวกผมว่ามันแม่งปัญญาอ่อนแล้วครับ”
ไอ้คยองซูที่ตั้งสติได้คนแรกบอกอาการของไอ้ฮุนให้ครูอี้ชิงฟัง
“อ่าฮ่ะ แล้วเค้าได้ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมารึเปล่า”
“ไม่นะครับ เฮ้ยฮุนมึงตอบครูไปดิ”
ไอ้คยองซูตบหัวไอ้ฮุนไปหนึ่งดอกเพื่อเรียกวิณญาณกลับเข้าร่าง
“ห่ะ ครูว่าไงนะครับ”
“นายได้ไปอดนอนมารึเปล่า”
“ไม่นะครับ”
“ดมกาว”
“บ่อยครับครู……………ล้อเล่นครับ”
“เอาดีๆ - _ - บอกอาการนายมาดิ” (เซฮุน : ได้ข่าวครูเล่นก่อนนะครับ............)
ครูอี้ชิงไขว่ห้างและถอดแว่นออก ให้ตายเถอะครับ ทำไมรัศมีความสวยมันกระแทกตาผมอย่างนี้ ไม่สงสัยแล้วครับว่าทำไมไอ้คริสถึงมาชอบครูอี้ชิงได้ ถ้าพูดถึงครูอี้ชิงแล้วผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกนะครับเพราะวันๆครูเค้าก็ไม่ค่อยออกจากห้องพยาบาลไปไหน แต่ที่ทำให้ครูเค้าเป็นที่รู้จักค่อนข้างมากก็เพราะหน้าตาที่สวยเกินกว่าที่จะเกิดมาเป็นผู้ชาย ยิ้มทีนะครับโห ลักยิ้มนี่บุ๋มเข้าไปในแก้ม โคตรน่ารัก
“ก็ ก็...........พอคิดถึงเขาโลกก็กลายเป็นสีชมพู ทุกอย่างลอยได้ พอคิดถึงหน้าเค้าอยู่ๆผมก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว มองอะไรก็มีความสุข ได้ยินอะไรก็ได้เป็นชื่อเค้า ขนาดเสียงตดตัวเองผมยังได้ยินเป็นชื่อเค้าเลยครับ มองเห็นอะไรก็เป็นหน้าเค้า ขนาดเวลาอยู่กับคนอื่นเยอะๆมันก็เหมือนมีสปอร์ตไลท์ส่องมาที่เค้าคนเดียว จะทำอะไรก็คิดถึงเเต่เค้าคิดถึงตลอด 24 ชั่วโมงเช้าสายบ่ายเย็นก็ยังไอมิสยูอ่ะครับๆๆๆๆๆๆๆ ผะ ผมป่วยป่ะวะครับ.......................”
ไอ้ฮุนที่ทำหน้าจริงจังตอนพูดเเต่เมื่อพูดจบก็ยิ้มออกมาอีกที
ครูอี้ชิงกลั้นหัวเราะพร้อมกับยิ้มออกมาและตบบ่าผมเบาๆ
“เพื่อนเธอน่ะป่วยนะ...........เป็นไข้ใจ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ครูค้าบบบบบบบบบ ผมมาแล้ววววววววววว”
ผมกระโดดเข้าไปในห้องพักครูของครูลู่ห่านพร้อมกับทำท่าซุปเปอร์แมนและเก๊กหน้าหล่อสุดชีวิต วันนี้ผมมีความสุขที่สุดเลยครับไม่ว่าอะไรก็กลายเป็นสีชมพูทั้งไหน เดินออกมาจากบ้านนี่แทบไม่หุบยิ้มเลย หลังจากที่ผมได้นอนคิดนั่งคิดหกกบคิดไปมาแล้วผมก็ได้รู้ว่าที่จริงแล้ว...ผม ผม ผมน่ะ ชอบครูลู่ห่านครับ!!!!! โอ้ยไอ้เชี้ย เขินครับอย่าแซว -////- ไม่สงสัยละครับว่าทำไมไอ้มินโฮถึงได้ชอบครู จะไม่ให้ชอบได้ยังล่ะครับดูดิคนอะไรตัวก็เล็กหน้าก็สวยเอวก็บางแก้มก็ป่องนี่มันแม่ชัดๆเลยครับ!! แม่ของลูก!!! ไม่รู้ดิวะครับ อยู่ๆในหัวของผมก็มีแต่เรื่องครูเต็มไปหมด มองไปทางไหนก็เห็นแต่หน้าครู จิ้งจกก็ครู แก้วน้ำก็ครู ขนาดละอองฝุ่นผมยังเห็นเป็นหน้าครูระยิบระยับไปมาเลยครับ เคยเป็นป่ะครับรู้สึกมองหน้าใครคนนึงนานๆไม่ได้เพราะกลัวตัวเองจะศูนย์เสียการควบคุมตัวเอง ใจอยู่ไม่สุข สมาธิสั้นขึ้นมากระทันหัน ทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นสีขาวดำ นั่นแหละครับสถานการณ์ของผมตอนนี้................
“กวนตีนละ รีบมาช่วยครูเลยเอกสารโคตรเยอะอ่ะ”
ครูลู่ห่านหันมาหาผมด้วยสีหน้าเซ็งๆพร้อมกับมีดอกไม้บานสะพรั่งระยิบระยับเต็มหลังและละอองกายเพรชสีชมพูฟุ้งไปทั่วบริเวณ...............(ที่จริงลู่แค่หันหน้ามาหามัน..............)
“ได้ทุกอย่างเลยครับ ครูอยากได้อะไรผมหาให้ทันทีเลยครับบ~~”
“เหี้ย!!! ทำไรเนี่ย !!!”
อุก....................
ทันทีที่ผมเข้าไปหยิบงานที่โต๊ะโดยการโอบผ่านครูไป ครูลู่ห่านก็เอาศอกกระทุ้งหน้าท้องผมอย่างจัง..........
อ่า ทำไมเป็นความเจ็บที่มีความสุขขนาดนี้ครับเนี่ย นี่สินะครับที่เรียกว่าพลังแห่งรัก
“กะ ก็จะช่วยครูไงครับ ทำไมต้องรุนแรงด้วยเนี่ย”
“ก็นายเล่นพิเรนทร์ก่อนไม่ใช่รึไง ทำงานไปเลยไป!!”
ครูห่านหันมาทำหน้าบึ่งขู่ผม และหันไปทำงานต่อ ถถถถถถถถถถ ให้ตายสิครับคนอะไรขนาดหน้าดุยังน่ารัก น่ารักแบบนี้ขอรักได้ไหมครับกิ้วๆ ผมเดินออกมาจากโต๊ะครูและนั่งลงอีกโต๊ะเพื่อจัดเอกสารข้อสอบต่างๆที่วางเกลื่อนเต็มไปหมด ……
“เพื่อนเธอน่ะป่วยนะ...........เป็นไข้ใจ”
อยู่ๆคำนี้ขอครูอี้ชิงก็ดังขึ้นมาในหัวผม ไข้ใจเหรอครับ ......ก็เป็นไปได้นะครับ มันคือโรคติดต่อ....ที่ติดมาจากครูลู่ห่านตอนแรกมันก็แค่เข้ามาอยู่ในตัวผมใช้เวลาแพร่กระจายพอเวลาผ่านไปก็กลายเป็นว่าตอนนี้มันอยู่เต็มไปหมดทั่วร่างกายของผม แล้วไหนต้นตอของเชื้อยังอยู่ใกล้ๆผมด้วย แล้วแบบนี้ผมจะหายไหมครับเนี่ย...
“อ่ะ สวัสดีครับ ......................หะ ห่ะ!!!! พี่อยู่หน้าโรงเรียนผม!!!! อะไรนะครับ กะ กินข้าว!! เอ่อ คือ ผม.....ไม่ใช่ผมไม่ว่างนะครับ แต่ ..............เอ่อ แง้ พี่ทำผมหมดทางเลือกได้ตลอดเลยนะ งั้นรอแปบนึงนะครับ โอเคครับบบบ T_T”
ครูลู่ห่านที่ส่งเสียงตกใจทันทีที่รับโทรศัพท์สายนี้ จากที่ถือเอกสารเต็มมือไปหมดครูเค้าก็ได้ปล่อยมันลงทันทีก่อนที่จะใช้มืออีกข้างปิดปากตัวเองไว้ ใบหน้าขาวค่อยๆปรับเปลี่ยนเป็นสีชมพูจักจนตอนนี้แทบจะแดงไปทั้งหน้าอยู่แล้ว
“เฮ้ยเซฮุนครูฝากจัดการห้องด้วยนะ พอดีเอ่อ เพื่อนครูนัดไปธุระข้างนอกน่ะ โว้ย ครูโอเคยังๆๆๆๆ โอเคแล้วนะ งั้นไปนะ ดูแลห้องดีๆนะ T//////T”
"เปิดตำราทำกับข้าวตั้งมากมายกลัวแต่เธอจะมาสายนัดเธอไว้ตั้งแต่เช้าหากจะกิน
กินคนเดียวก็ต้องเหงาเธอจะรู้บ้างรู้เปล่าจุ๊กกรู๊วเชิ้บเชิ้บ ทอดปลาทูชาบีดูบีวับ
โห กลับมานี่ไม่กระโดดจูบกูให้มันรู้ไปน่ากินทั้งนั้นทั้งกับข้าว ทั้งกู
5555555555555555555555555555555555555555555 ไอ้บ้าเขินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ผมวางถ้วยไข่ตุ๋นลงบนโต๊ะที่มีอาหารวางอยู่เรียงรายเป็นอย่างสุดท้ายก่อนที่จะเกะผ้ากันเปื้อนออกพร้อมกับกอดอกมองผลงานของตัวเองอย่างภูมิใจ
วันนี้ผมรีบกลับมาจากโรงเรียนเร็วเป็นพิเศษ (เร็วทุกวันอ่ะมึง) เพื่อมาเตรียมอาหารค่ำดินเนอร์สุดโรแมนติกให้ครูลู่ห่าน
แค่คิดก็สยิวกิ้บก๊าบกิ้วๆเลยครับ! ผมเดินเอาผ้ากันเปื้อนไปเก็บไว้ยังที่แขวนเสื้อก่อนที่จะเดินไปลางมือพร้อมส่องกระจกเช็คความหล่อของตัวเองและเดินมานั่งรอยังโซฟาข้างๆโต๊ะกับข้าวและหยิบรีโมทขึ้นมาเพื่อกดดูทีวีข้ามเวลา
ตอนนี้ก็ 20.30 แล้ว....อีกสัก 30 นาทีครูคงกลับ...........มั้งครับ มั้งครับ....
30 นาทีผ่านไป................................
สงสัยรถติด...........................................
40 นาทีผ่านไป........................
สงสัยแวะแตะบอล..................................
1
ชั่วโมงผ่านไป....................
ไอ้เชี้ยกูไม่ทน!!!!!!! นี่มันอะไรกันวะครับ
นี่มันอารายยยยยยยยยยยย !!!
นี่มันจะห้าทุ่มแล้วนะครับ ครูเค้าหายไปไหนของเค้าวะ!!! ผมไม่ทนละนะ !!
ว่าแล้วผมก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะหยิบไอโฟนเครื่องสีขาวออกมากดโทรหาไปยังคนที่เป็นต้นเหตุของอาการหงุดหงิดนี่ คอยดูนะครับถ้าไม่รับได้เห็นดีกันแน่ - - ................ก็เห็นดีนั่นแหละครับไม่ได้เห็นอะไรหรอก...........ไม่กล้าทำอะไรครับเห็นครูเค้าตัวบางๆงี้อื้อหือแรงนี่อย่างกับแรงควายครับ
นี่มันจะห้าทุ่มแล้วนะครับ ครูเค้าหายไปไหนของเค้าวะ!!! ผมไม่ทนละนะ !!
ว่าแล้วผมก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะหยิบไอโฟนเครื่องสีขาวออกมากดโทรหาไปยังคนที่เป็นต้นเหตุของอาการหงุดหงิดนี่ คอยดูนะครับถ้าไม่รับได้เห็นดีกันแน่ - - ................ก็เห็นดีนั่นแหละครับไม่ได้เห็นอะไรหรอก...........ไม่กล้าทำอะไรครับเห็นครูเค้าตัวบางๆงี้อื้อหือแรงนี่อย่างกับแรงควายครับ
"ฮัลโหล"
(อ่ะ สวัสดีครับ)
ผมต้องขมวดคิ้วทันทีเมื่อเสียงปลายสายที่ส่งกลับมาไม่ใช่เสียงครู
ผมชักไอโฟนออกมาดูอีกรอบว่าไม่ได้โทรผิดใช่ไหม อ้าวเชี้ยนี่ก็เบอร์ครูนี่หว่า
เพื่อนครูป่ะวะ
"เอ่อ ขอสายครูเค้าหน่อยได้เปล่าฮะ"
(ครู...อ่อ ลู่ห่าน พอดีเค้าอาบน้ำอยูน่ะ)
ผมต้องเลิกคิ้วด้วยความสงสัยทันทีที่อีกคนจากปลายสายบอกสิ่งที่ครูทำผมคิดอยู่สักพักก่อนที่จะอ้าปากอ่อ......
ยะ อย่าบอกนะครับ
วะ ว่า ว่าครูเค้า...................
เช้ดแม่ง คะ ครูเค้า..................................................
ไปเชียร์ชลบุรีเอฟซีที่ชลมาละตัวเหม็นเลยแวะบ้านเพื่อนอาบน้ำ โหยไรวะไปนี่ไม่มีชวนผมสักคำ !!!
เช้ดแม่ง คะ ครูเค้า..................................................
ไปเชียร์ชลบุรีเอฟซีที่ชลมาละตัวเหม็นเลยแวะบ้านเพื่อนอาบน้ำ โหยไรวะไปนี่ไม่มีชวนผมสักคำ !!!
"อะ อ่อคะครับ งั้นบอกครูเค้ารีบกลับด้วยนะครับ"
(อ่า โอเคครับ เอ่อ................นี่เซฮุน.....ใช่มั้ย)
เสียงปลายสายที่ถามผมกลับมาด้วยเสียงที่ดูมีเลศนัยแปลกๆ
"เอ่อ ฮะ"
(ฮ่าๆๆ นายนี่เสียงแตกต่างจากที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะ..............)
ปลายเสียงเงียบไปสักพัก............ก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า.............
(รู้สึกดีใช่ไหมล่ะ.........ที่อยู่ใกล้ลู่ห่านน่ะ)
ผมแทบจะอุทานออกไปว่าเชี้ย........อะ
ไอ้หมอนี่มันเป็นใครกันแน่....ว่ะ.........มะ มันรู้ความรู้สึกของหัวใจดวงน้อยกลอยใจกิ๊บก๊าวความลับของผมได้ยังไง.......................
(ฉันเข้าใจ....ใครได้อยู่ใกล้ก็เป็นแบบนี้ทุกคนล่ะนะ
แต่เสียใจด้วยนะลู่ห่านน่ะ.....เค้ารักฉัน เค้าเป็นของฉัน
เป็นลูกไก่ในกำมือที่ไม่สามารถออกไปจากฉันได้...อ่อว่าแต่ลู่ห่านน่ะสุดยอดใช่ไหมล่ะ)
"คุณพูดถึงเรื่องอะไร ผะ ผมไม่เข้าใจ"
ผมได้แต่เก็บคำด่าไว้ในก่อนที่จะตอบกลับไป
ไอ้เชี้ยแม่ง ตะ ตอนนี้มันพูดเหี้ยอะไรออกไปไม่ออกเลยครับ ความรู้สึกแม่งปนกันไปหมด
ไอ้หมอนี่มันเป็นใครทำไม.......ทำไมถึงกล้าพูดได้ถึงขนาดนี้...........
ไอ้เชี้ยแม่ง ตะ ตอนนี้มันพูดเหี้ยอะไรออกไปไม่ออกเลยครับ ความรู้สึกแม่งปนกันไปหมด
ไอ้หมอนี่มันเป็นใครทำไม.......ทำไมถึงกล้าพูดได้ถึงขนาดนี้...........
(..........................เรื่องบนเตียงน่ะ)
.
.
.
.
.
.
ทันทีที่จบประโยคผมก็ยกไอโฟนออกจากหูและโยนไปที่โซฟาโดยไม่หวงว่ามันจะไปตกอยู่ไหนทันที
ก่อนที่จะมองไปยังโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยกับข้าวมากมายที่ทำจากความตั้งใจ
ที่ที่ผมทำ ทำเพื่อที่จะรอกินกับครูแต่ เหอะ
แค่นี้ก็รู้แล้วละครับว่าเค้าเพิ่งทำอะไรกันเสร็จไป :-)..........
ยิ้ม ยิ้มเหี้ยไรล่ะไอ้สัส!!!! นี่ นี่ผมรออะไรอยู่ว่ะรอคนที่เค้าไม่เคยจะหันมามอง รอคนที่แม้แต่จะโทรมาบอกว่าเห่ยวันนี้ครูกลับค่ำนะ ไม่ได้กลับบ้านนะแต่นี่อะไรครับ หาย หายไปเฉยๆงั้นเหรอ หายไปแบบ เหอะ หายไปเลย......ผมเดินไปยังโต๊ะกับข้าวและยกฝาชีขึ้นพลางมองไปรอบๆโต๊ะและยกยิ้มขึ้นอย่างสมเพชตัวเอง ทุกอย่างที่กูตั้งใจทำตั้งใจที่จะ....ที่จะทำให้เค้ารู้สึกดี
ตอนนี้ความรู้สึกผมมันปนกันหมดแล้วครับโมโห โกธร เสียใจ ...
แม่งเอ้ยแม่งไมกูเหมือนตัวตลกงี้ว่ะครับ.....
ยิ้ม ยิ้มเหี้ยไรล่ะไอ้สัส!!!! นี่ นี่ผมรออะไรอยู่ว่ะรอคนที่เค้าไม่เคยจะหันมามอง รอคนที่แม้แต่จะโทรมาบอกว่าเห่ยวันนี้ครูกลับค่ำนะ ไม่ได้กลับบ้านนะแต่นี่อะไรครับ หาย หายไปเฉยๆงั้นเหรอ หายไปแบบ เหอะ หายไปเลย......ผมเดินไปยังโต๊ะกับข้าวและยกฝาชีขึ้นพลางมองไปรอบๆโต๊ะและยกยิ้มขึ้นอย่างสมเพชตัวเอง ทุกอย่างที่กูตั้งใจทำตั้งใจที่จะ....ที่จะทำให้เค้ารู้สึกดี
ตอนนี้ความรู้สึกผมมันปนกันหมดแล้วครับโมโห โกธร เสียใจ ...
แม่งเอ้ยแม่งไมกูเหมือนตัวตลกงี้ว่ะครับ.....
เพล้ง!!!
รู้ตัวอีกทีผมก็ได้เขวี้ยงจานข้าวลงกับพื้นไปซะเเล้ว.............ผมก้มลงมองผลงานเศษจานข้าวที่แตกละเอียดพร้อมกับเม็ดข้าวที่หกลงเต็มพื้นไปหมด
และแล้วความโมโหในตัวผมจากที่ปะทุถึงขีดสุดก็ได้ลดลง...........
ชิบหายแล้ว................................
ใครจะกวาดเม็ดข้าวให้กูครับ.............................
Luhan path's
เพลี๊ยะๆ!!
ผมตบหน้าตัวเองสองครั้งเพื่อเรียกสติก่อนที่จะหายใจเข้าเต็มปอด
ฟู่ เอาวะสู้ๆ! ลู่ไฟท์ติ้ง!!
ผมค่อยๆเดินผ่านประตูอพาร์ทเม้นท์และเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของผม
ระหว่างที่ผมกำลังไขกุญแจเข้าห้องอยู่นั่นสายตาของผมก็ได้เหลือบไปเห็นไฟในห้องเซฮุน....ที่ปกติเวลาเที่ยงคืนแบบนี้....มันจะคงเปิดอยู่...สงสัยเค้าคงเหนื่อยล่ะมั้งครับ
ไอ้เด็กนี่มันหน้ามึนจะตายไป 555555555555555555
ผมเผลอยิ้มออกมาให้กับความคิดของตัวเองก่อนที่จะบิดลูกบิดเข้าไปในห้อง .....
ผมวางกระเป๋าลงที่โต๊ะก่อนที่จะเดินไปเปิดไฟที่อยู่ข้างห้อง...
ผมเผลอยิ้มออกมาให้กับความคิดของตัวเองก่อนที่จะบิดลูกบิดเข้าไปในห้อง .....
ผมวางกระเป๋าลงที่โต๊ะก่อนที่จะเดินไปเปิดไฟที่อยู่ข้างห้อง...
"เหี้ย!!!! หะ โหย
เซฮุนทำไมนายมานั่งอยู่ตรงนี้เนี่ย โห ไอ้บ้าตกใจหมดนะเว่ย"
ทันทีที่เปิดไฟผมต้องตะโกนออกมาว่าเหี้ย
- - จะไม่ให้พูดได้ไงครับก็ดูเซฮุนดิมานั่งทำไรที่ห้องของผมวะครับแถมไฟก็ไม่เปิดนี่คดว่าตัวเองขาวมากป่ะครับทำงี้ยุงจะได้ไม่กัด
"แล้วมาทำอะไรในห้องครูไม่บอกไม่กล่าวครับห่ะ"
ผมเดินไปเคาะหัวไอ้เด็กบ้านั่นเบาเบาก่อนที่จะดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวให้ออกมานอกกางเกง
"ไปไหนมา"
เซฮุนถามผมด้วยเสียงเรียบพร้อมกับนั่งก้มหน้าโหไอ้เด็กบ้านี่คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกเอ็มวีเกาหลีรึไงทำมาเป็นเข้ม
"บ้านเพื่อนอ่ะ มีอะไรรึเปล่า"
ผมตอบเค้าไปเหมือนไม่สนใจอะไรมากนักทั้งที่จริงในใจของผมกำลังกลัว....กลัวที่จะถูกเซฮุนจับได้ว่าคำตอบที่ผมให้ไปนั่นมันไม่ใช่ความจริง.....พี่ยุนโฮ.....เป็นรุ่นพี่ที่ผมเคารพและรักมาก....รักมากจริงๆ...แม้ผมจะเป็นได้พียงที่ระบายความไคร่หรือแค่ตุ๊กตาสำหรับพี่เค้า...ผมก็พร้อมที่จะอยู่ตรงนี้
ตอนที่ผมบรรจุเข้าครูมาใหม่ๆทุกคนแหละครับทุกคนจริงๆที่คิดว่าผมน่ะมันเด็กไปไม่รอดอีกเดี๋ยวก็ต้องลาออกมีแค่พี่เค้าคนเดียวที่คอยอยู่เป็นเพื่อน
ที่ปรึกษาเป็นทุกอย่างของผม
พี่เค้าเป็นคนมีเสน่ห์อยู่ใกล้ใครคนนั้นก็ต้องหลงในรอยยิ้มของพี่เค้า....แม้กระทั่งผม
แต่ผมก็รู้นะครับว่าต่อให้ผมจะดีสักแค่ไหนผมเคยที่แทนที่หรือแม้แต่เทียบกับคนที่เค้ารักได้....คิมแจจุง
ผู้ชายคนเดียวที่ทำให้พี่ยุนโฮหลงหัวปักหัวปำได้ เวลาที่พี่ยุนโฮมีปัญหากับแจจุง
พี่เค้าก็มาหาผม มา.....เพื่อปลดปล่อย เพื่อระบาย
ร้องไห้เป็นเด็กๆมีเพียงแค่ผมเท่านั้นที่สามารถโอบกอดและปลอบพี่เค้าได้
ถ้าถามว่าผมมีความสุขไหม ไม่ครับผมไม่เคยมี....มีแต่ความเจ็บปวด อิจฉา
โมโห....แต่จะทำอะไรได้ล่ะครับก็เรามันก็แค่ที่ระบาย
แค่คนที่มีค่าเวลาเค้าไม่เหลือใคร
....ไม่กี่เดือนมานี่พี่เค้าขอห่างกับผมอาจเป็นเพราะว่าพี่แจจุงต้องไปทำงานที่ญี่ปุ่นเลยทำให้พี่ยุนโฮต้องตามไปด้วย
และนั่นแหละครับคือสาเหตุที่ทำให้ผมเมาปลิ้นอยู่บ้านของเซฮุน ฮ่าๆๆๆๆ
"โกหก"
"ห่ะนายว่าอะไรนะ"
ผมตอบกลับเซฮุนไปทันทีที่เค้าพูดคำนั้นออกมา...........นี่เค้าไปรู้อะไรมารึยังไง
ผมขมวดคิ้วแน่นและค่อยๆเดินไปข้างหน้าของเซฮุนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่สีเทา
"ครูโกหก"
เซฮุนเหงยหน้าขึ้นมามองผมพร้อมกับเสยะยิ้ม...........ยิ้มที่ดูยังไงมันก็คือการดูถูกชัดๆ
ตาของเค้าไม่ใช่เซฮุนคนเดิมสายตาของเค้ามันเปลี่ยนไป...ในแบบที่ผมไม่เคยเห็น
ไม่ชาสิ ในแบบที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น
"ทะ ทำไมนายถึงพูดแบบนี้"
ผมมองหน้าเค้าและถามออกไปด้วยความสงสัย
"ครูไปไหนมา...."
เค้าลุกขึ้นและยืนตัวตรงอยู่ตรงหน้าของผม
"ก็บอกว่าบ้านเพื่อ...."
"ครูโกหก!!"
ผมสะดุ้งเฮือกทันทีที่เค้ากระแทกเสียงออกมา
ผมอ้าปากด้วยความตกใจ ตั้งตัวไม่ทัน งง งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
และผมก็ไม่ได้โง่จนคิดไม่ได้ว่าทำไมเค้าถึงถามแบบนี้มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
"เหอะ ครูจะบอกผมดีๆ หรือจะให้ผมพูดเอง"
"เซฮุน นะ นายออกไปเถอะ"
"จะบอกผมได้รึยังล่ะครับ ว่าครูไปไหนมา"
"ครูบอกให้ออกไป"
ผมยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเองอย่างช่วยไม่ได้
เซฮุนเค้าดูน่ากลัวเกินไป .....
"ครูจะบอกผมได้รึยังน่ะห่ะว่าครูไปนอนกับไอ้เหี้ยนั่นมาอ่ะ!!!!!"
ทุกอย่าง.............
ทุกอย่างมันมืดลงทันที.............
ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ตะ ตกใจ จนแทบทำอะไรไม่ถูก............
"นี่รู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่ห่ะ โอเซฮุน!!!!!"
สายตา สายตาของเซฮุนมันดูเหยียดหยามผมเกินไปจนกว่าผมจะอยู่เฉยๆได้
คำพูดของเค้ามันทิ่มแทงลงไปลึกกว่าที่ผมคิด
มันไม่ใช่แค่คนๆนึงมาว่าเราแต่นี่มันคือคนที่....ที่ผมคิดว่าผมสบายใจเวลาอยู่กับเค้า
ผมเชื่อใจเค้า ผมผูกพันกับเค้า คะ คนที่ผมคิดว่าเราอาจไปได้ด้วยกันมากกว่านี้............
"รู้สิครับ เเล้วครูน่ะรู้รึเปล่าว่าทำอะไรอยู่ !!!! เป็นแค่ที่ระบายของไอ้นั้นมันมีความสุขมากงั้นดิครับห่ะ !!! ตอบผมสิครูมีความสุขมากใช่ไหม !!!!"
"งะ เงียบ เดี๋ยวนี้"
ผมพูดออกไปด้วยเสียงที่สั่นคลอ...........นะ
นายกำลังทำครูเสียใจนะเซฮุน รู้ตัวบ้างรึเปล่า
"ทำไมวะครู ยอมเป็นแค่ทีระบาย ให้มันเหงาแล้วมาหาครู
มันเห็นแก่ตัวเกินไปป่ะครับ ครูเคยคิดสงสารตัวเองบ้างรึเปล่า"
"ครูบอกให้นายเงียบ โอเซฮุน"
"ทำไมครับ ปกป้องมันมากงั้นดิครับ พูดถึงไม่ได้
ผมจะบอกไว้นะครับมันก็แค่ไอ้เหี้ยคนนึงที่ตักตวงเอาความสุขจากครู
ครูที่ไม่เคยคิดแม้แต่จะสงสารตัวเอง ...."
ฮึก เซฮุน
นายหุบปากเดี๋ยวนี้นะ นาย นายทำร้ายจิตใจครูเกินไปแล้ว
"มันก็แค่ไอ้หื่นกามคนนึง"
"เซฮุน!!! หยุดพูดถึงเค้าแบบนั้นได้แล้ว!!"
"ทำไมครับ!!!! ห่ะ ทำไม !!!!!!!!! ทำไมผมจะพูดถึงมันไม่ได้ !!!!!!"
"เพราะ ...........................ฮึก เพราะครูรักเค้า"
ผมพูดประโยคนั้นออกไปทั้งน้ำตา......
"หึ เชี้ยเอ้ย........."
เซฮุนหัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่จะมองหน้าผมนิ่ง
และเริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
"นะ นี่นายจะทำอะไร ปะ ปล่อยนะ เซฮุน !!!"
เซอุนที่เดินเข้ามาใกล้ผมตอนนี้เค้ากำข้อมือของผมขึ้นมาแน่นทั้งสองข้าง
ไอ้เหี้ยเอ้ย แรงผมหายไปไหนกันว่ะ ทำไม ทำไมมันถึงได้ไม่มีแรงแม้แต่จะดึงมือตัวเองกลับมา
"ครูบอกให้ปล่อย!!!!"
ผมออกแรงฟาดมือไปมาอย่างเต็มแรงแต่มันแทบไม่ขยับเมื่อมีมือของอีกคนกำอยู่
"ชอบนักใช่ไหมครับ ชอบให้คนอื่นมาแตะต้องร่างกายมากงั้นดิ"
เซฮุนยิ้มมุมปากก่อนที่จะก้มลงจูบผมอย่างรวดเร็วจนไม่ทันทำให้ผมตั้งตัว
ผมเม้มปากแน่นพยายามไม่ให้การสะอื้นของผมมีผลต่อการเปิดปากมากนัก
น้ำตาของผมไหลออกมาเป็นสายไม่ใช่เพราะความโกธร ไม่ใช่เพราะโดนเค้าจูบ มัน
มันช็อคครับ เสียใจ เสียใจที่ทำให้เซฮุนต้องเป็นแบบนี้เพราะผม........
นี่แม่งมันเกิดเหี้ยอะไรขึ้นว่ะครับ
ริมฝีปากของเซฮุนดูดดึงและพยายามสอดลิ้นร้อนเข้ามาให้ปากของผมตลอดเวลา ผมได้แต่ยืนสะอื้น ไม่มีแม้แต่แรงจะฝืน ในหัวผมตอนนี้มัน มันตีกันไปหมด
ริมฝีปากของเซฮุนดูดดึงและพยายามสอดลิ้นร้อนเข้ามาให้ปากของผมตลอดเวลา ผมได้แต่ยืนสะอื้น ไม่มีแม้แต่แรงจะฝืน ในหัวผมตอนนี้มัน มันตีกันไปหมด
"............................"
อยู่ๆเซฮุนก็ปล่อยมือผมอย่างกระทันหัน
เค้ายกมือขึ้นปิดปากตัวเองก่อนที่เสยผมตัวเองขึ้น หน้าของเค้าดูสับสนและงงเอามากๆ
ผมได้แต่ยืนมาท่าทางเหล่านั่นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ผมล้มตัวลงพิงกำแพงก่อนที่ทิ้งตัวลงกับพื้น
ผมยกมือทั้งสองขึ้นกุมหน้าก่อนที่จะปล่อยน้ำตาให้ออกมาอีกรอบ
"ผะ ผม "
เซฮุนพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบระหว่างเรา
ผมเงยหน้ามองเค้าด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและขมวดคิ้วแน่น
"เชี้ยเอ้ย"
เซฮุนขยี้หัวตัวเองอย่างแรงก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องผมไป
ทิ้งไว้....เพียงความรู้สึกที่เหี้ย เหี้ยมากๆ
......ผมนำร่างที่แทบจะไม่เหลือแรงอยู่แล้วสักนิดไปที่เตียงของผมก่อนที่จะทิ้งตัวลงให้แผ่นหลังสัมผัสกับเตียงนุ่ม
"ฮึก ฮึก ฮือ ทำไมวะเซฮุน ทำไม
ทั้งๆ.....ทั้งที่ครูเกือบจะชอบนายอยู่เล้ว................ "
เออ อิเน่ทำบ้าไรว่ะครับ
ตอบลบ