Square Root 4.

Square Root  4. Kaido part.    “เห่ยยยย ไอ้สัสมึงงอนกูอ่อ” “ห่ะ ไม่อ่ะ” หลังจากที่ผมวิ่งหนีไอ้จงอินขึ้นมาบนดาดฟ้ามันก็ไล่ตามผมขึ้นมาติดๆ นี่ผมกะจะแกล้งแค่แปบเดียวแต่สีหน้ามันตอนนี้ฮามากครับ ผมสะใจไม่ไหวแล้ว ขอแกล้งอีกหน่อยแล้วกัน 5555555555555 มันตามผมขึ้นมาบนดาดฟ้าของตึกเรียนและดึงข้อมือผมไว้ ผมรีบสะบัดออกก่อนที่จะก้มหน้ากดบีบีต่อไป “คยองซูมองหน้ากูดิวะ” “ทำไมมีอะไร” ผมขมวดคิ้วเงยมองหน้ามัน โอ้ย ผมกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้วหน้ามันเหมือนหมาหงอยมากครับตอนนี้ ไอ้สัส ผมจะหัวเราะ T_T “โหย มึงไม่เอาดิเดี๋ยวกูไปขอพินมันใหม่ให้ก็ได้ถ้ามึงชอบมันขนาดนั้น กูขอร้องอย่างอนกู กูแคร์มึงมากนะเว้ยไอ้ห่า เลิกงอนกูนะ นะ กูไหว้” ไอ้จงอินยกมือไหว้ผม  ไอ้สัสฮาชิบหาย 555555555555555555555 “...............” ‘กูแคร์มึงมากนะเว้ยไอ้ห่า' อยู่ๆคำนี้ของจงอินก็ดังก้องขึ้นมาในหัวของผม เห่ยไรวะเนี่ย ???? คะ...คือผมไม่ค่อยอยากยอมรับหรอกนะครับแต่....ผมชอบจงอินมัน เห่ยไม่ดิ ไม่ได้ชอบเค้าเรียกว่าผูกพันธ์มากกว่าล่ะมั้ง เพราะจากที่มันเสี่ยวใส่ผมทุกวันมันก็ต้องเอ่อ....มันก็ต้องมีคิดอะไรบ้างแหละ ไหนจะส่งข้อความหาผมทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยกันก็เกือบทุกอาทิตย์ เพื่อนสนิทมากกว่าล่ะมั้ง เพื่อนสนิทแหละมั้ง - - ....มั้งครับ โอ้ยผมก็ไม่รู้ มะ...มันสับสนนะ มีความรู้สึกแปลกๆกับเพื่อนตัวเอง...ไหนจะเป็นผู้ชายอีกต่างหาก สับสนครับ สับสนอยู่ U_U “ฮะ ฮ่ะ........อุก ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ ไอ้สัสแม่งฮา 5555555555555 กูไม่ได้งอนมึงเว้ย กูล้อเล่น 55555555555555555555555555” ในที่สุดก็หมดความอดทนครับ ผมปล่อยหัวเราะออกมาลูกใหญ่พร้อมกุมหน้าท้องตัวเอง “ไอ้ คยอง ซู - -” จงอินวิ่งเข้ามาล็อคคอผมพร้อมกับขยี้หัวผมแรงๆอีกสองสามที “ไอ้สัสแม่ง คราวหลังไม่เล่นนะเว้ย ใจหาย” จงอินกอดอกมองผมด้วยสีหน้าเจื่อนๆ 555555555555555555555 ผมสะใจอ่ะครับ โทษ T_T “เห้อ มึงอ่ะก็ชอบแกล้งกูงี้ บางครั้งกูไม่ขำนะเว้ย นึกว่ามึงงอนจริง กูรู้ว่าที่กูเล่นกับมึงอ่ะมันเกินไป แต่มันติดนิสัยแล้วนี่หว่าล้อเล่นมาตั้งแต่ม.5 กูขอโทษนะเว้ยถ้ามันแรงไป ” ล้อเล่น.... ไม่ใช่ไม่รู้นะครับว่ามันล้อเล่น.......แต่การที่มันพูดแบบนี้เหมือนยิ่งตอกย้ำในสิ่งที่ผมคิดเองเออเองมาตลอด  จงอินมันเป็นคนที่ฮอตที่สุดในกลุ่ม ผู้หญิงมาติดมันก็เยอะ แต่ทุกครั้งที่มีคนเข้ามามันก็มาหาผมทุกที มันให้ความสำคัญกับผมมากไป..... มึงให้ความสำคัญกับกู มึงให้ความห่วงใยกับกู มึงให้ความหวังกู.....เกินไป จงอิน.......มึงผิดมาตั้งแต่ต้น....... “แต่ที่กูล้อเล่นไป.......เพราะกูชอบมึงนะเว่ยคยองซู” “ห่ะ” ห่ะ ห่ะ ห่ะ “ไอ้สัสอย่าทำตาเหลือก กูกลัว ”  “มะ เมื่อกี้มึงว่าไงนะ” ผมเกาหัวตัวเองงงๆ ผะ..ผมไม่ได้หูฟาดใช่ไหมครับ ? “กูบอกว่ากูหิวแล้วไปหาไรกินกัน ไม่ต้องรงไม่ต้องเรียนมันละคาบเช้า รอเข้าคาบบ่ายเนอะ” ไอ้จงอินเดินมาจับมือผมและลากผมลงจาดด้านฟ้า เห่ยคือ เมื่อกี้ที่ผมได้ยินผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมครับ มะ มันชอบผมใช่ไหม ตลอดมา ผมไม่ได้คิดไปคนเดียวใช่มั้ยครับ ? แม้อาจจะได้ยินแค่เบาๆและสั้นๆ แต่ประโยคเมื่อกี้ก็ทำให้ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวและมองไปยังแผ่นหลังของคนที่กำลังจับมือผมพาลงตึก ...... สัมผัสที่มือของผม มันเป็นความจริงใช่ไหม ผมมีความสุขจัง “คะ คยองซู กูชอบมึงนะเว้ย ” “ไอ้เหี้ยกูรู้แล้ว แล้วทำไมต้องหน้ามาใกล้ว่ะไอ้จงอินนน” “กู กูขอจูบมึงนะ นะ นะคยองซู” “ไอ้เหี้ย ถามเหี้ยไรเนี้ย ไม่เว้ย ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” “กูทนไม่ไหวแล้วว่ะ ตั้งปีนึงเลยนะเว่ย กูทรมานนะ ....... แค่จูบเองคยองซู....นะครับ” ผมก้มหน้าและพยักหน้าเชิงอนุญาต.....จงอินเชิดหน้าผมขึ้นแล้วค่อยๆโน้มตัวลงมาเรื่อยๆ ริมฝีปากของจงอินใกล้ปากของผมเข้ามาอย่างช้าๆ....... “ไอ้เหี้ยจงอิน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมเด้งตัวจากเตียงด้วยความตกใจ.......ที่นอน ผ้าห่ม ผมอยู่ในห้องนอนของผม........ฝะ ฝันสินะ    “คยองซูเป็นอะไรรึเปล่าลูก !!” “มะ ไม่มีอะไรครับ” “นี่ลูกฝันถึงจงอินเขามา 4 วันแล้วนะ มีปัญหาอะไรกันรึเปล่าน่ะ” แม่ของผมที่ตะโกนมาจากข้างล่างบ้านถามผมด้วยความห่วงใย...........นี่ก็วันที่ 4 แล้วที่ผมฝันถึงมัน..... “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ ....” ผมตะโกนบอกแม่และมองนาฬิกาที่อยู่ข้างเตียง ตี4............. นี่ก็วันที่ 4 แล้วครับที่ผมฝันถึงมัน และก็เป็นวันที่ 4 ที่มันไม่สนใจผมเลย... คือคนที่เค้าบอกชอบกันมันต้องมากกว่านี่ไม่ใช่เหรอครับ ไม่ใช่เหมือนเดิม....... เหมือนเดิมทุกอย่าง - - แทบจะเรียกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เป็นได้ ทั้งๆที่หลังจากได้ยินคำว่าชอบจากปากมัน ผมก็แทบอยู่ไม่สุข มีความสุขแทบบ้า แต่กลับไอ้จงอินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับมันเลยครับแถมซ้ำไม่เล่นมุขเสี่ยวใส่ผมเลยด้วย นี่มันต้องการอะไรจากผม......แค่ล้อเล่นเหมือนที่แล้วมางั้นเหรอ มันจะรู้ไหมครับว่ามันทำร้ายความรู้สึกผมแค่ไหน มันจะรู้ไหมครับว่าผมกำลังทุกข์ใจเพราะมัน มันจะรู้ไหมครับว่าทำให้ผมแทบคลั่ง..... เพราะชอบมัน.... “ไอ้ส๊าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส เป็นไรว่ะนั่งหงอยเป็นเต่าขี้ไม่ออก” “พ่องดิ เพื่อนเล่นป่ะห่ะเพื่อนเล่นป่ะ” “โหย เป็นเมนส์แล้วดุตลอดอ่ะมึง” ไอ้เซฮุนวิ่งมาตบหัวผมเบาๆจากด้านหลังและเดินผ่านไปนั่งรวมกับพวกไอ้จงอิน......วันนี้ก็คงเป็นอีกวันที่มันแค่หันมามองผมและหันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมหันไปมองหน้าไอ้จงอินที่กำลังเล่นไอโฟนของมันอยู่แว้บนึงแล้วกลับมาดูดนมสตรอว์เบอรี่ที่ผมชอบกินอยู่เป็นประจำพลางมองออกไปนอกหน้าต่างในห้องเรียน “เฮ้ย มีคนบอกกูว่ามึงคุยกับซูยองห้อง 2 อ่อ” “ไอ้ห่า !!! ซูยองสวยๆสูงๆหุ่นดีๆป่ะว่ะ ไอ้เหี้ยยยยยยย” “มึงไปเล่นของดำใส่เค้าใช่ไหมไอ้ดำ ห่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมหันควับทันทีที่ได้ยินเซฮุนพูขึ้นมองไปที่จงอินด้วยความรู้สึกงงงวยซึ้งต่างจากไอ้จงแดและชานยอลที่กำลังรุมล้อมมันด้วยความอิจฉา............ ไม่  ผมไม่อิจฉาเลยสักนิด “ห่ะ กะ ก็แค่คุยกันนิกูก็คุยเยอะแยะไป เพื่อนกันมึงเพื่อนกัน” “เพื่อนของมึงกูก็เห็นอีกไม่กี่วันแม่งก็ได้กันตลอดอ่ะครับบาย” ไอ้จงอินหันมามองผมอยู่พักนึงก่อนที่จะเลียปากตัวเองอย่างทุกครั้งที่มันไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง..... เคยไหมครับเหมือนมีคนมาปลูกต้นไม้ไว้ในใจเรา คอยรดน้ำ คอยทำให้มันสดชื่น คอยทำให้มันมีชีวิตชีวา แล้วก็เอาขวานมาโค่นมันลง..... ตอนนี้ผมรู้สึกอย่างนั้นแหละครับ...เพียงแค่ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากจะยิ้มออกมาอย่างแสแสร้งและก้มเอาหัวฟุบโต๊ะ จงอินตอนนี้มันจะมองผมอยู่ไหมนะ มันจะรู้มั้ยครับว่ามันทำร้ายจิตใจผมอีกแล้ว...... “คยองซู !! มีคนมาหา” หัวหน้าห้องของผมตะโกนเรียกผมจากหน้าห้อง ผมลุกขึ้นและยกมือขานรับก่อนที่จะเดินไปหน้าห้องพร้อมกับมองหาว่าใคร “ว่าไงตัวเล็ก เอาของมาคืน” “เห่ย แค่ปากกาเอง นายเอาไปเลยก็ได้ของเราเยอะ 55555555555555” คริสโผล่หน้ามาพร้อมกับขยี้หัวของผมและยื่นปากกาที่ผมให้ยืมไปเมื่อสองวันก่อน ตอนนั้นผมโดนแถวสายกับคริสน่ะครับแล้วพอครูเค้าให้ลงชื่อคริสไม่มีปากกาซะงั้นผมเลยให้ยืมไปแต่เผลอลืมเอาคืน - -; ผมกับคริสนับตั้งแต่วันที่มีเรื่องกันก็ถือได้ว่าสนิทกันมากขึ้นทีเดียวครับ เขาชอบทักบีบีผมมาเห็น เค้าขี้เก๊กแบบนั้นแต่ก็มีมุมน่ารักเยอะแยะเลยล่ะครับ เวลาคุยกับเค้าแล้วผมก็รู้สึกสบายใจด้วย ให้ความรู้สึกเหมือนพี่ชายดี “เราไม่กล้าใช้ว่ะ กลัวของคยองซูหาย 555555555 ว่าแต่เป็นไรป่ะเนี่ยไมหน้าโทรมๆ ” คริสใช้หลังมือแตะที่หน้าผากผมเบาๆ ............ ไอ้สัส หล่อ ไป ครับ เขินครับ คยองซูเขิน U_U มันก็แน่แหละครับคนหล่อขนาดนี้มาใกล้ผมขนาดนี้แล้วจะให้ผมไม่เขินได้ไงละ U_U !!! “ห่ะ เราไม่ค่อยได้นอนว่ะ งานเยอะชิบหายเลย” ไม่ค่อยได้นอน....เพราะคิดเรื่องจงอินต่างหากล่ะ.... “ก็บอกแล้วว่าอย่านอนดึก - -  เห่ยเดี๋ยวเราไปกินข้าวแล้วนะ ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะตัวเล็ก เดี๋ยววันนี้ทักบีบีไปนะครับ !! ” คริสชกแก้มผมเบาเชิงหยอกล้อละวิ่งไปทางโรงอาหาร ชิบหายแล้วครับ รู้ตัวอีกทีผมก็มีสายตาอาฆาตนับสิบจ้องมาที่ผม........ เข้าห้องดีกว่าครับ อยู่ตรงนี้ไม่ปลอดภัย เมื่อผมหันตัวกลับเข้ามาในห้องก็ต้องเจอกับเพื่อนร่วมห้องหญิงที่มองผมด้วยแววตามันวาวก่อนที่จะเข้ามารุมผมพร้อมกับแย่งกันรัวคำถามใส่ผมถี่ยิ่งกว่าแม่ค้าส้มตำซอยมะละกอ “คยองซูอ่านายรู้จักคริสด้วยเหรอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T_T” “กรี๊ดไมเค้าหล่อแบบนี้อ่ะ โหว คยองซูแนะนำฉันให้เค้ารู้จักหน่อยสินะๆๆๆๆๆๆๆ” “ฉันจะซื้อซีดีโปโรโระให้นายทั้งซีซั่นเลยถ้านายให้เบอร์เค้ากับฉัน T___________T” “ฉันให้นาย 10 ล้านวอนไปเอาขนรักแร้เขามาให้ฉันเถอะนะๆๆๆๆๆๆๆ T_T”   ......................บายครับบาย ผมบอกปัดพวกนั้นไปและมุดออกมาเพื่อกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง อย่างว่าแหละครับคริสน่ะเป็นคนดัง แต่คนหมั้นไส้ก็เยอะเพราะว่าแม่งชอบขี้เก๊กเวลาเดินไปโรงอาหารกับแก็งค์มันทีนี่เฟดเฟ่อย่างกับบอยแบนด์ ผมก้มลงเก็บปากกาลายเมฆสีฟ้าลงในกระเป๋าก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาเจอ.........  “ไอ้เหี้ย !!! ไรของพวกมึงเนี่ยกูตกใจนะเว่ย” ไอ้ชานยอล เซฮุน จงแด มันกำลังจ้องผมเป็นตาเดียวและทำหน้าเครียดทั้งสามคน “มึง” “ทำ” “ไม” “ได้ไปสนิทกับมัน” ไอ้สามตัวนั้นผลัดกันพูดคนละคำและประโยคสุดท้าย....จงอินที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดขึ้น .................. ทำไมนะ ทำไมผมต้องยิ้มด้วย.............. ทำไมผมต้องคิดว่ามัน  หึง  ผมด้วยครับ ไอ้เหี้ย !!! ผมประสาทป่ะเนี่ย มันหึงตรงไหนวะ สัส มึงคิดเองเออเองทั้งนั้นคยองซู !!!!! “อ่อไม่ๆๆๆๆ กูไม่ได้สนิทแค่มันเอาปากกามาคืนเฉยๆ มันยืมกูไปตอนโดนแถวกักอ่ะ พวกมึงแม่ง.....เป็นห่าไรกันวะ” ผมดีดหน้าผากไอ้เซฮุน ชานยอลและไอ้จงแดเรียงคน ยกเว้นจงอินที่ยังยืนมองผมอยู่ มึงอย่ามองกูงั้นดิว่ะจงอิน.........มันทำให้กูอยู่ไม่สุข... ตัวกูจะระเบิดตายอยู่แล้วนะ..... “กูก็ไม่ได้อะไรหรอก กูแค่กลัว.......เมียเพื่อนกูมีชู้เท่านั้นแหละเว่ย เนอะจงอิน เมียไค ไคก็หวง” “ฮิ้ววววววววววววววว” ไอ้เซฮุนลุกจากเก้าอี้ไปกอดคอไอ้จงอินพร้อมกับพูดขึ้น และมีไอ้สองตัวคอยโห่ฮิ้วให้...... แต่จงอินกลับไม่มีท่าทีอะไรเลย มันยังคงมองผมเขม็ง “เมียเหี้ยไร” จงอินสะบัดแขนเซฮุนออกและเดินออกจากห้องไป ไอ้เซฮุนทำหน้างงๆก่อนที่จะลงไปนั่งคุยกันกับไอ้ชานยอลและจงแดเหมือนเดิม มีแต่ผมที่กำลังสับสนในเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น จงอินมึงเป็นอะไร ? เหมือนหัวใจผมถูกบีบ........ เหมือนมีใครเอากระชากมันออกไป......... มึงรู้ไหมจงอิน............. มึงกำลังทำให้กูเสียใจ........ “มึงไม่ไปแน่หรอวะ นานๆทีไอ้จงแดมันจะเลี้ยงเกะนะเว่ย” “เออ ไอ้สัสไปเหอะ มึงเสียงดีสุดอ่ะ กูอยากถ่ายรูปๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้เซฮุนกับชานยอลกำลังทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาผมเอาไว้.... ทุ้ย มันกำลังจะชวนผมไปร้องคาราโอเกะกับพวกมันไอ้จงแดมันเลี้ยง แต่คุณก็คงรู้นะครับว่าทำไมผมถึงไม่อยากไป......ตั้งแต่ที่จงอินเดินออกไปนอกห้องตอนนั้น มันก็ไม่กลับเข้ามาเรียนต่ออีกเลยจนโรงเรียนเลิกแล้วให้ไอ้ชานยอลถือกระเป๋าลงมาให้ มันไม่มองหน้าผมเลยด้วยซ้ำ....แม้แต่ตอนนี้มันก็เอาแต่กดไอโฟนของมันไปเรื่อย ผมได้แต่มองภาพข้างหน้าผมและยิ้มสมเพชตัวเอง นี่เหรอคนที่เพิ่งบอกชอบผมไปเมื่อ 4 วันที่แล้ว นี่เหรอคนที่ผมเก็บเค้ามาคิดมากทุกวัน นี่เหรอครับ คนที่ผมชอบ......... “กูรีบกลับบ้านว่ะ เวียนหัวนิดหน่อย พวกมึงไปกันเลยๆ กูกลับละนะ” ผมโบกมือลาพวกนั้นและรีบเดินออกมามันอึดอัดเกินไปครับ........ผมเดินออกมาเรื่อยๆและพลางนึกถึงเรื่องในวันนั้นสัมผัสที่มือของผม คำทุกคำที่มันพูด การกระทำหลายๆอย่างที่มันเคยทำ ต่อจากนี้จะไม่มีอีกแล้วใช่ไหมครับ ? มาทำให้กูมีความสุขวันเดียวแต่กลับมาทำร้ายตอนนี้เนี่ยนะ เหอะ ถ้าจะเป็นแบบนี้ผมของไม่รับรู้อะไรเลยจะดีกว่าครับ ทุกอย่างที่มันเคยทำทุกอย่างที่มันพูดต่อจากนี้คงไม่มีอีกแล้วสินะ.......มันเกิดอะไรขึ้นวะครับ ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ คนที่เค้าชอบกับเค้าทำกันแบบนี้เหรอครับ ? หรือว่ามันจะแค่ล้อเล่นกับผมเหมือนเดิม....แบบที่เคยทำมาตลอด คำว่าชอบของมันก็เป็นแค่เรื่องล้อเล่นใช่ไหมครับ..... เชี้ยเอ้ย น้ำตา… เหอะ มันน่าตลกนะครับ ผู้ชายมาเสียน้ำตาให้ผู้ชายด้วยกันเองแถมยังเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันอีก ผมก้มลงปาดน้ำตาที่ปริ่มอยู่ในตาของผมออก ตุ้บ !!! “อ้ะ ขะ..ขอโทษครับๆๆๆๆๆ” “อ้าวเฮ้ย คยองซู เป็นไรป่ะเนี่ย  !!!!” คริสนั้นเองครับ เพราะผมคงมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตาของผมออกพอเงยหน้ามาอีกทีก็ชนเข้ากับหลังของคริสซะแล้ว เค้าอยู่ในสภาพเหงื่อท่วมตัวแต่ยังคงความหล่อได้เหมือนเดิม  ครั้งแรกที่เค้าเห็นผมเค้าดูตกใจมากครับ เค้าทำกระเป๋าตกและทำมือเก้ๆกังๆเหมือนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง มันทำให้ผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ฮ่าๆ มะ...ไม่เป็นไร เราโอเคๆ” ผมเช็ดน้ำตาออกพร้อมกับหัวเราะไปด้วย “มีไรบอกเราได้นะเว้ย ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน....ป่ะวะ คยองซูให้เราเป็นเพื่อนยังวะนิ 55555” คริสลูบหัวผมเบาๆ.... สัมผัสมือที่อบอุ่นคล้ายกับใครบางคนในวันนั้น.....สัมผัสที่คล้ายมือใหญ่ๆของจงอิน อบอุ่นเกือบจะเทียบเท่าจงอินแต่มันไม่ใช่..........แต่ในเวลานี้สัมผัสความอบอุ่นอ่อนๆจากมือของคริสมันมากพอที่จะทำให้ผมร้องไห้ออกมาได้ ความรู้สึกที่ยังมีคนคอยอยู่ข้างเรา คอยรับฟังเรา แค่นั้นก็พอแล้วครับ “เรา ฮึก เราเป็นอะไรวะคริส เราเป็นอะไร ฮืออออออ” ผมซบหน้าลงที่อกของคริสและกอดเค้าแน่น คริสเหมือนผงะไปพักนึงก่อนจะลูบหัวผมต่อไปเบาๆ ช่างหัวแม่งทุกอย่างแล้วครับ ตอนนี้ขอผมแค่ได้มีที่ให้พักพิงก็พอ...... “เฮ้ย ไอ้ดำนั่นน่ะนะ !!?? มันทำงี้กับคยองซูให้เราชกมันให้เลยดีป่ะ พูดแล้วคันมือชิบหาย” คริสพูดเสียงขึ้นทันทีที่ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้เค้าฟังจบ ตอนนี้พวกผมอยู่กันที่สวนสาธารณะแถวโรงเรียนตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเย็นแล้วคนก็เลยไม่ค่อยมี ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้คริสฟังไม่ใช่เพราะอารมณ์พาไปนะครับ แต่ผมรู้สึกว่าคริสเป็นคนที่มีความรับผิดชอบพอในเรื่องนี้และแถมตอนนี้เรายังเป็นเพื่อนกันแล้วด้วย “555555555 นายก็ต่อยมันไปแล้วไม่ใช่รึไง” ผมหัวเราะและดึงชายเสื้อคริสให้กลับมานั่งที่เดิม คริสเค้ายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนจนผมเผลอเอะใจไม่ได้ว่า.... “เอ้อ เราขอถามคริสตรงๆนะ คริสชอบเราใช่ป่ะว่ะ” ผมหันหน้าไปหาเค้าและถามอย่างตรงไปตรงมา คือผมไม่อยากให้มันค้างคาน่ะครับ ถ้าคริสเค้าชอบผมแล้วเอาเค้ามานั่งฟังผมระบายแบบนี้มันคงไม่ดีแน่ - -; “อื้อ เราชอบคยองซู” “…………….” “คยองซูน่ารัก นิสัยดี ยิ้มเก่งเราชอบนะ” “…………….” “แค่เรามีคนที่เรารักอยู่แล้วว่ะ” คริสเคาะหัวผมเบาๆ ............. ไอ้เชี้ยะ โล่งครับ 55555555555555555555555 คำว่ารักที่คริสพูดเมื่อกี้มันดูหนักแน่น หนักแน่นจนเกินกว่าที่จะแสแสร้งได้มันเลยทำให้ผมมั่นใจว่าเค้าคนนี้คงชอบผมแบบเพื่อนจริงๆนั่นแหละ “เห่ยจริงดิ ใครอ่ะ บอกหน่อยดิๆ เฮ้ยคริส เศษใบไม้ติดผมอ่ะ เดี๋ยวเราเอาออกให้นะ” ผมลุกขึ้นไปยืนตรงหน้าคริสก่อนที่จะค่อยๆหยิบใบไม้นั่นออก ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่ค่อยๆเดินเข้ามาเรื่อยๆอย่างรวดเร็วและตรงมาที่ด้านหลังของผม จนทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเค้าคือใครและทันทีที่ผมหันหน้าไปหาเค้า....... “ไหนมึงบอกรีบกลับบ้าน” “จงอิน..........”