Square Root 5.

Square Root  5.

“ไหนมึงบอกรีบกลับบ้าน”

“............จงอิน”

จงอินมองหน้าผมเขม็ง..............

“ไหนมึงบอกมึงรีบกลับบ้าน !!”

จงอินพูดเสียงดังจนผมสะดุ้ง ผมไม่รู้จะต้องทำยังไง ผมไม่กล้าแม้จะสบตาเขาตรงๆ

“ไหนมึงบอกมึงปวดหัววะคยองซู !!!!!”

“เห่ย จงอินมึงพอเหอะ”

จงอินเข้ามากระชากแขนผมขึ้น เขาบีบมันแรงมาก เจ็บ.....ทั้งแขนและหัวใจของผมมันเจ็บมาก..... คริสที่นั่งอยู่ข้างๆผมเห็นท่าจะไม่ดีเลยลุกขึ้นมาผลักจงอินออก และเอาตัวมาคั่นระหว่างผมกับจงอินไว้

ไอ้เชี้ย ทำไมมันจุกที่ใจอย่างงี้วะครับ.........

“มึงยุ่งเหี้ยไรวะคริส ออกไป มึงอย่ามาเสือก”

จงอินผลักคริสออกไปข้างๆและพยายามเดินเข้ามาคว้าแขนผมไว้แต่คริสกลับดึงตัวผมเข้าไปไว้ในอ้อมกอดของเค้า

“คยองซูกับกูคบกันแล้ว มึงอ่ะมายุ่งอะไร เลิกทำให้คยองซูของกูเจ็บปวดเพราะมึงได้แล้ว”

คริสกระชับกอดของเค้าให้แน่นกว่าเดิม แม้ผมจะตกใจที่คริสพูดแบบนั้นออกไปแต่ผมก็พอรู้ว่าเค้าพูดเพื่อที่จะปกป้องผมจากจงอิน.....

เพราะตอนนี้จงอินกำลังโมโห....โมโหมากจนน่ากลัว

“คยองซูมองหน้ากู”

“...............”

“คยองซู............’

“...................”

“คยองซูกูบอกให้มึงมองหน้ากู !!!!”

“จงอินมึงพอได้ละ เค้าไม่อยากตอบมึง มึงก็ไปสิวะ !!”

จงอินตะเบ็งเสียงทุกครั้งที่เรียกชื่อผม เเละยิ่งประโยคสุดท้ายเเทบจะเรียกว่าตะโกนชื่อผมออกมาเลยก็ว่าได้ ผมที่ทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่ซุกหน้าลงกับอกของคริสและหลับตาแน่น

ไม่อยากรับรู้อะไรแล้วทั้งนั้น ไม่อยากได้ยินอะไรเลย.........

“คยองซู มึงมากับกู”

“คยองซู !!”

จงอินเข้ามากระชากตัวผมออกจากคริสอย่างกะทันหันและวิ่งพาผมออกจากสวนสาธารณะอย่างรวดเร็ว  คริสที่เหมือนตอนแรกจะวิ่งตามเค้ากับหยุดชะงักแล้วเกาหัวตัวเองเบาๆ เขาส่งยิ้มพร้อมโบกมือให้ผม.......มันน่ายิ้มให้กูตรงไหนวะเนี่ย โดนลากมาแถมยังไม่รู้อนาคตตัวเองอีก T_T

“จงอินปล่อยกู”

ผมพูดและสะบัดแขนออกจากมือของจงอิน ตอนนี้เค้าพาผมออกมาไกลมาจากสวนสาธารณะ สีหน้าของเค้ายังคงโมโหเหมือนเดิม คิ้วของเค้ายังคงขมวดเข้าหากัน

มึงน่ากลัวมาก มึงรู้ไหม จงอิน...

“ไหนมึงบอกมึงกลับบ้าน ”

จงอินพูดน้ำเสียงที่เรียบๆเรียบๆแต่ดุดันและน่ากลัว...

“กะ...กู”

“ไหนมึงบอกมึงปวดหัว”

ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบจงอินก็สวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างซึ้งนั้นเล่นเอาผมสะดุ้ง

“แล้วทำไมมึงได้ไปอยู่กับมัน ทำไมมึงต้องโกหกกู แล้วทำไมมึงถึงต้องร้องไห้ ทำไมวะคยองซู คยองซูมึงมองหน้ากูดิวะ มองแบบที่มึงมองมันไง แบบที่มึงมองไอ้คริส !!”

จงอินเดินเข้ามาใกล้ผมและส่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ผมที่ตัวสั่นไปด้วยความกลัวและทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่ก้มหน้า ไม่อยากมองหน้ามันเลยครับ มะ..มันน่ากลัวเกินไป ผมกลัว กลัวว่าผมจะเสียใจไปมากกว่านี้ เสียใจที่จงอินเป็นแบบนี้...เพราะผม

“คยองซูมึงตอบกูดิวะ !!! ”

มันจับหน้าผมขึ้นและจ้องหน้าผมเขม็ง ผมสะบัดหน้าออกและเริ่มพูดความในใจทั้งหมดของผมออกไป

“ไอ้เหี้ยมึงเลิกแหกปากได้แล้ว จงอิน...มึงรู้ป่ะวะว่ากูคิดมากเรื่องมึงแค่ไหน คำว่าชอบของมึง...มันก็แค่การล้อเล่นใช่ไหม มึงก็แค่ล้อเล่นให้กูรู้สึกไปคนเดียวแบบที่มึงทำมาตลอด มึงก็แค่สนุกกับการเห็นกูสับสน มาบอกชอบกูแล้วไม่ทำอะไร ทำท่าทีเหมือนหวงกูแต่ก็หายไป มึงต้องการอะไรวะจงอิน คำว่าชอบของมึง มันก็แค่นี้ใช่ไหม ก็แค่การที่ทำให้คนโง่ๆคนนึงอย่างกูปั่นป่วนเล่นใช่ไหม มึง..มึงมันเหี้ย อะ..ไอ้เหี้ย ฮึก”

ผมยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลมาเป็นสาย จงอินเหมือนจะตกใจนิดๆก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่

นี่ผมน่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ...

“ไอ้เหี้ยเอ้ย..............”

จงอินยกมือขึ้นเกาหัวและสบถออกมา

 “แล้วมึงจะให้กูทำไงวะคยองซู ถ้าคำว่าชอบของกูมันกลายเปลี่ยนเป็นคำว่า...เอ่อ รัก มึงจะยังให้กูกอดอยู่อีกไหม ถ้ามึงรู้ว่ากูอยากจูบมึงมากแค่ไหน มึงยังจะให้กูไปส่งถึงบ้านมึงไหม ถ้ารู้ว่ากูอยากทำให้มึงเป็นของกูคนเดียว.. มันไม่ง่ายแบบที่มึงคิดนะคยองซู ในการที่กูจะบังคับใจตัวเอง มึงคิดว่ากูพูดคำว่าชอบออกไปได้ง่ายๆเหรอวะ คำว่าชอบของกูมึงคิดอยู่แค่นั้นเหรอวะ”

ห่ะ

ห้ะ

หื้ม

คะ..คือ อะไรนะครับ จะ จงอินมันพูดว่าไงว่าไงนะครับ

ผมเงยมองหน้ามันทันทีที่มันพูดจบ จงอินหันหน้าหนีสายตาผมอย่างรวดเร็ว....

ไอ้เหี้ย

จะ จงอินกำลังเขิน ?????????????????

ตะ ตบหน้าผมทีครับ !!!!!!!

“มะ มึงว่าไงนะ”

ผมรีบปาดน้ำตาที่เลอะอยู่เต็มหน้าผมออกอย่างลุกลี้ลุกลน

จงอินใช้มือทั้งสองข้างตบหน้าตัวเองเบาๆและหันหน้ามาหาผมก่อนจะพูดว่า....

“เฮ้อ  กูบอกว่ากู!@#$$%@#”

“โฮ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆแฮร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“มึงว่าไงนะกูไม่ได้ยิน”

ไอ้ หมา เลว......................

ยังไม่ทันที่จงอินจะพูดคำสุดท้ายเสร็จก็มีหมาโผล่มาจากไหนไม่รู้ครับ มาเห่าผมกับจงอินเหมือนรู้เวลาชิบหาย - - จงอินพูดเชี้ยเอ้ยออกมาเบาเบาก่อนที่ทำท่าจะวิ่งไปเตะหมาตัวนั้นพอให้มันกลัวและหนีไป จงอินหันมามองหน้าผมอีกครั้งและสูบลมหายใจเข้าเต็มปอด....

“กูจะบอกว่ากู!@#$%!@#$”

บรื้นนนนนนนนนนนนนนน

“ไอ้เหี้ยเอ้ย !!!!!”

และอีกครั้ง...... ขณะที่จงอินตั้งใจจะพูดบางบางสิ่งบางอย่างนั้น.......ก็มีรถสิบล้อวิ่งผ่านพวกผมไปด้วยความเร็วและเสียงที่โคตรดัง ไอ้จงอินก้มหน้ากุมขมับเลยทีเดียวครับ และสุดท้ายเหมือนมันจะทนไม่ได้เลยเข้ามาจับไหล่ทั้งสองข้างของผมไว้แน่นและเลียปากตัวเองก่อนที่จะ....

“กูจะบอกว่า.........”

“ว่า?................”

“กู.......... กูระ”

นอน นารึล วอนแฮ นอน เนเก ปาจยอ นอน เนเก มี ชยอ เฮออ นาลซู ออบซอ  I got u...under my skin 

“เหี้ยไรอีกวะเนี่ย !!”

“เห่ยโทษว่ะ พี่กูโทรมา”

ในขณะที่ผมกำลังจะล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงไอ้จงอินก็จับมือผมไว้.....

“เหี้ยไรเนี่ยมึงกูจะรับโทรศัพท์พี่กะ......”

จง.......

จงอิน.....................

จงอินมึงทำเหี้ยไรเนี่ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

จะจะจะจงอินมันจะจูบผมครับมันจูบผม อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก  T_T ไอ้จงอินใช้แขนเกี่ยวตัวของผมเข้าไปแนบชิดกับตัวมันเเละก้มลงจูบผม

เหี้ยไรเนี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โห ไอ้สัส นี่ไม่ฮานะครับ ผม..ผม..ผมขนลุก

จงอินแช่จูบค้างไว้อย่างนั้นนานมากจนผมเริ่มหายใจไม่ออกและตบอกมันรัวๆๆๆๆๆ

ไอ้เชี้ย กูจะบ้า T_T !!

“กูบอกว่ากูรักมึง.....ได้ยินรึยัง”

จงอินกระซิบข้างหูผมเบาเบาและเป่าลมร้อนใส่ข้างคอผม.....................

คิมจงอิน....มึงจะทำให้กูเขินจนตัวระเบิดตายเลยใช่ไหม !!!!

“ไอ้เหี้ย พะ พอเลย เอาหน้าออกไปไกลๆกู”

ผมเบี่ยงหน้าสบสายตามันและเอามือกุมหน้าตัวเอง ฮรือ หน้าผมคงแดงมากแน่ๆ T///T

“เราคบกันนะคยองซู กูกับมึง....”

“มะ มึงก็พูดแบบนี้พอพรุ่งนี้มึงก็ลืม”

จงอินสวมกอดผมเบาเบาและกระซิบข้างหูผมอีกครั้ง

“เราจะเป็นเหมือนเดิม กูจะเสี่ยวใส่มึงทุกวัน กูจะกอดมึงทุกวัน กูจะ.....บอกรักมึงทุกวัน กูสัญญา”

จงอินจุ้บที่ต้นคอผมและถอดอ้อมกอดออกก่อนจะยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน

ไอ้ห่าอย่างกับพระเอกฟิค TT___________TT

จงอินดึงตัวผมมาให้ชิดกับตัวมันและผลักหลังของผมเข้าไปที่กำแพงก่อนที่จะก้มลงจุ้บลงที่แก้มผมช้าๆและเริ่มเลื่อนมาที่ปากของผม จงอินใช้ริมฝีปากของเค้าแตะลงที่ริมฝีปากของผมเบาเบา

ผะ ผมไม่ได้เต็มใจหรอกนะครับ แต่บรรยากาศมันพาไป.......

นอน นารึล วอนแฮ นอน เนเก ปาจยอ นอน เนเก มี ชยอ 
เฮออ นาลซู ออบซอ  I got u...under my skin
นอน นารึล วอนแฮ นอน เนเก ปาจยอ นอน เนเก มี ชยอ
นอน นาอี โนเย I got u...under my skin 

 เธอต้องการฉัน, เธอตกเป็นของฉันแล้ว, เธอหลงใหลในตัวฉัน
เธอไม่สามารถหลุดพ้นไปได้, ฉันเข้าใจ ~ Under My skin
เธอต้องการฉัน, เธอตกเป็นของฉันแล้ว, เธอหลงใหลในตัวฉัน
ทาสรักของฉัน, ฉันเข้าใจ ~ under my skin

.

.

.

.

“ไอ้เหี้ยพวกมึงทำอะไรกันอยู่วะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“ชิบหายละ ชานยอล !”

ผมผลักจงอินออกทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น เป็นใครไม่เป็นเสือกเป็นไอ้ชานยอล............ชิบหายแล้วไหมละครับ T_T

“ เอ่อ คือ เอ่อ เมื่อกี้พอดี กูแดกก้างปลาลงไป ละ..ละ..แล้วจงอินแม่งเลยจะเอาก้างปลาออกให้ มันๆ มันก็เลยเอาหน้าเข้ามาใกล้กูไง ใช่ไหมจงอิน เนาะมึงๆๆๆๆๆๆๆๆ“

ผมใช้ศอกกระทุ้งท้องไอ้จงอินแรงๆเป็นเชิงให้มันเล่นไปตามน้ำกับผม จงอินเกาหัวตัวเองอย่างหัวเสียก่อนที่จะเกี่ยวคอผมเข้าไปใกล้ๆมัน

 “คยองซูเป็นเมียกูละ”

มึงทำอะไรของมึงวะจงอิ้นนนนนนนนนนนน T__________T !!!

“นี่พวกมึง.....................”

ไอ้ชานยอลยกมือชี้ผมกับจงอินสลับไปมา

เหี้ยแล้วไหมล่ะ แล้วชานยอลมันจะมองพวกผมยังไงวะเนี่ย

“นานนะมึง กว่าจะได้กัน พวกกูนี่ลุ้นเทบตาย 555555555555555 แล้วไงวะจงอิน สรุปมึงขืนใจไอ้คยองแบบที่ไอ้เซฮุนบอกรึเปล่า”

ห่ะ?

“ขืนเหี้ยไร ใครมันจะไปทำแบบนั้นกับคนที่รักได้ล่ะว่ะ ใช่ไหมจ๊ะเมียจ๋า”

ห้ะ?

คือ....พวกมึงรู้กันอยู่แล้ว ???????????????

“ไอ้เหี้ย อะไรวะ ชานยอลมึงรู้เรื่องนี่เหรอวะ ???? ”

ผมเดินเข้าไปถามชานยอล ไอ้ชานยอลหัวเราะก๊ากและกุมท้องตัวเอง

“มึงไม่สังเกตุเลยรึไงครับเวลานั่งเรียนจงอินแม่งมองมึงตาเป็นมันไหนจะแววตาที่ลึกซึ้งเกินกว่าเพื่อนอีก ไอ้สัส เค้ารู้กันทั้งห้องแล้วมั้ง มึงอ่ะความรู้สึกช้า ไอ้กากกกกกกกก 555555555555555”

ชานยอลดีดหัวผมเบาเบาและหัวเราะต่อ............

นี่ผมไม่เคยสังเกตเลยสินะว่าไอ้จงอินมันแอบมองผมมานานเท่าไหร่.....ทำไมผมไม่รู้ตัวเลยนะ...โง่จริงๆให้ตายสิ 5555

“เลิกพูดเลยไอ้สัส คยองซูของกูเขินหมดละ แล้วมึงมาทำอะไรที่นี่ว่ะ ไม่ใช่ทางบ้านมึงนิ”

จงอินเดินเข้ามาพลางทำท่าจะเตะไอ้ชานยอลและถามคำถามออกไป เออใช่ว่ะ ไม่ใช่ทางบ้านไอ้ยอลมันแล้วมาทำไมว่ะครับ....หรือว่ามันจะแอบตามผมกับจงอินมา.....

ไปละครับสมองผม..

“อ่อพอดี...........”

“ไอ้เอ๋ออออออออออ มาช่วยกูถือของเลยมึง คนเค้าอุตส่าห์เลือกเสื้อกันหนาวให้ตั้งนานเสือกให้ถือให้อีก เออแล้วสร้อยคู่อ่ะเอาไปเก็บดิ้ เดี๋ยวแม่งก็ลืมไว้กับกูอีก ตกลงวันนี้จะนอนบ้านกูช้ะจะได้เตรียมที่นอนให้มึงจะได้ไม่ต้องมาซุกกูแม่งอึด.............. อัด................ ”

“บะ แบคฮยอน ?”

คนที่เดินถือถุงมาอย่างทุลักทุเลก็คือแบคฮยอนนี่เองครับ แบคฮยอนห้อง 3 ฉายาแม่สาวขาแดนซ์...........เรียกว่าเซเลปโรงเรียนชายล้วนเลยก็ว่าได้ครับ ด้วยความที่แบคฮยอนมีหน้าที่สวย ตัวเล็ก แถมยังยิ้มหวานเลยทำให้เป็นเป็นจุดสนใจของคนเกือบทั้งโรงเรียน ไหนจะวันเข้าค่ายที่โรงเรียนแบคฮยอนคงเหมือนจะโดนเพื่อนแกล้งให้กินเหล้าเลยเมาไม่รู้ตัว เปิดเพลงไรมาแม่จัดเต็มทุกเพลง! แต่ใช่ว่าแบคฮยอนจะง่ายนะครับ...ดุยิ่งกว่าหมา.....นิสัยนี่ต่างจากรูปลักษณ์คนละขั้วเลยครับใครจีบทีแบคเหวี่ยงกลับจนคนจีบไปไม่เป็นเลยล่ะครับ แต่เห่ย.....เมื่อกี้บอกว่าสร้อยคู่....กับ ไอ้ชานยอล ? หรือว่า....

“เห่ย ๆๆๆ คือไม่ใช่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คะ คือสร้อยคู่อะไรไม่มีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ใครนอนบ้านใคร มึงนอนบ้านใครนะไอ้ยอล อะไรนะ บ้าน...บ้าน..เอ่อ...บ้านป้าแช่มอ่อๆๆๆๆ ”

แบคฮยอนเหมือนจะเหวอแว่บนึงเมื่อเห็นหน้าพวกผมและรีบยกมือขึ้นปฏิเสธ.......เหมือนกูเห็นตัวเองเมื่อกี้เดี๊ยะเลยครับ..

“ป้าแช่มไร ไหนบอกวันนี้จะให้นอนด้วย เป็นไรห่ะเรา ไม่สบายรึเปล่า”

ชานยอลใช้มือแตะหน้าผากขอแบคฮยอนเบาๆ...............

ไอ้สัสกูเขินแทน

“มึงอะ เอามือแตะหน้ากูทำไม เดี๋ยวสิวขึ้น ไอ้เหี้ยแม่ง รีบตามไปบ้านกูเลยนะ T///T”

แบคฮยอนปัดมือไอ้ชานยอลออกก่อนจะวิ่งหายไปในซอยข้างๆ............โห แบคฮยอนงี้หน้าแดงแปร๊ดเลยครับ

“เห่ย ไอ้ยอล อย่าบอกนะว่า........”

“ห่ะ อ่อ กูกับแบคฮยอนคบกันว่ะ  นี่จะ 2 เดือนละ ”

ไอ้ชานยอลพูดพลางแคะขี้หู........... เออจ้า มึงทำไมไม่เอามากินด้วยเลยล่ะสาสสส

“แล้วไมมึงไม่บอกพวกกูวะ - -”

จงอินถามไอ้ยอลพลางสวมกอดผมจากข้างหลังและเอาคางมาเกย

ไอ้นี่ก็เนียนตลอด........

“เอ้า กูบอกพวกมึงละนะ แต่พวกมึงกำลังลุ้นไพ่กูเลยหลับต่อ เห่ยเดี๋ยวกูไปละนะแบคฮยอนเค้าไม่ชอบให้กูทิ้งให้เค้ารอนาน เดี๋ยวไอ้หมามันจะกัดกูเอา 5555555555555555555 ไปแล้วนะเว้ย”

ไอ้ชานยอลยกนาฬิกาขึ้นดูและรีบวิ่งออกไป ปล่อยให้ผมและจงอินเงิบแดกกันอยู่สองคน นี่แม่งไปสปาร์คกันตอนไหนใครรู้บอกพวกกูทีครับ....คนนึงก็เอ๋อแดกตัวโตหูกางปากห้อยประสาทแดก อีกคนก็เหวี่ยงวีนแรงห้าวสะดิ้งเกรียนพาเวียนหัว .............พวกมึงไปสปาร์คกันตอนไหนครับกูอยากรู้จริงๆ...............

“เฮ้อ เอาไงดีวะ เค้าไปนอนบ้านด้วยกันอ่ะ นี่ก็ค่ำละไม่ปลอดภัย มึงนอนบ้านกูละกันเดี๋ยวโทรบอกแม่มึงให้”

แหนะ...............ไม่พลาดเลยนะมึง

“ค่ำเหี้ยไร นี่เพิ่งจะ 6 โมง 40 ไอ้บ้าไม่เอากูจะกลับบ้าน”

ผมผลักคางมันออกจากไหล่

“โหไรวะ มึงไม่อยากอยู่ใกล้กูใช่ไหมคยองซู ฮึก กูมันไม่หล่อไม่เท่ไม่สูงไม่ขาวไม่เงิงไม่ตุ๊ดแดกแบบไอ้คริสมันใช่ไหม มึงถึงไม่อยากอยู่ใกล้กู ฮึก”

จงอินก้มหน้าและทำเสียงสะอื้น.........โถ ไอ้ห่าน่ารักตายแหละมึงตัวอย่างกับควายธนู

ผมถอนหายใจอย่างเอือมๆและเข้าไปเคาะหัวมัน

“เออๆๆๆๆ นอนก็นอน วันนี้มึงไม่เข้าคาบฟิสิกส์อ่ะเดี๋ยวติวให้มึงจะไดหายโง่ นี่กูใจดีนะเนี่ย คนดีชอบช่วยเหลือสังคมไม่ได้อยากนอนบ้านมึงเลย.........”

ผมเงยหน้ามองทางอื่น มะ ไม่อยากให้มันรู้ครับว่ากูเขิน -///-

“แหนะ อยากนอนกอดกูก็บอก โอเคๆๆๆ เดี๋ยวกูนอนกอดมึงทั้งคืนเลย”

จงอินเข้ามาจับมือผมไว้หลวมๆและจูงไปทางบ้านมัน

จงอินฮัมเพลงไปตลอดทาง ฮ่าๆๆๆๆๆ นี่ผมคิดไปเองหรือว่ามันเป็นความจริงวะครับ ความจริงที่ว่าตอนนี้ผมกับจงอินเราเป็นเอ่อ...เอ่อ..แฟน.. เออ นั่นแหละครับ! ความจริงที่ว่าตอนนี้พวกผมได้เป็นแฟนกันแล้ว ตอนที่จงอินบอกว่าชอบผม ตอนนั้นผมรู้สึกอยากจะต่อยตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดชะมัด นี่คิดไปเองจนไปเขียนนิยายได้สองเล่ม ! ตะ..แต่ใครมันจะไปรู้ล่ะครับว่าที่ไอ้จงอินมันทำท่าทีไม่สนใจผมก็เพราะว่ามันเขิน คนอย่างไอ้จงอินเนี่ยนะเขิน คิดไม่ถึงจริงๆครับ T_T ไหนจะเรื่องที่มันบอกว่าบังคับใจตัวเองอยู่....ฮึ้ยยย พูดแล้วโมโหตัวเองชะมัดเลยครับ เพ้อเป็นบ้าเป็นหลังเพราะความคิดของตัวเองล้วนๆ น่าอายจริงๆคยองซูเอ้ย U_______U

.

.

.

ณ ร้านคาราโอเกะป้าหมอน

            “ แต่นั่งซ้อนหน้า แมนรับบ่ได้ คึดเบิ่งเขาเบรคยามได๋ คึดเบิ่งเขาเบรคยามได๋ แมนรับบ่ได้ อ่ะจึ๊กอ่ะจึก แหกโค้งแหกโค้งแน่แหม๊ แหกโค้งแหกโค้งแน่แหม๊ เหยียบใจกันแท้ ตำตึกตำตึก อ่ะตำตึกตำตึก ตำตึกตำตึก แมนรับบ่ด๋ายยยยยยยยยยย”

            “ไอ้เหี้ยจงแดพอเลยมึง ท่อนนี้ของกูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แมนรับได้แมนรับบ่ได้อะจึ่กอะจึ่กกก”

“ไอ้เซฮุนอย่าแย่งไมค์กูๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“เอ้าไอ้สัส มึงจะไฝว้กับกูหรอ มาๆ มาเลยมึง ไม่รู้จักกูซะแล้ว กูฮุนชูรสมือหนึ่งฝั่งลพบุรีๆๆๆแวร์วูฟอ่ะมึงรู้จักไหม”

“เก๋ามากหรอมึงๆๆๆๆๆๆ ตัวตัวกูเลยมามามามา”

........... พอเถอะจงแด กูอายตัวเอง

ผมยกนิ้วกลางให้มันและนั่งลง ไอ้สัสเหนื่อยชิบหายเลยครับแค่ร้องเพลง....ผมมองไปรอบๆห้อง อืม เห็นแค่ตาแก่ตีนกาในชุกนักเรียนกำไมค์แน่นทำท่าพี่ตูนบอดี้สแลมร้องเพลงแมนรับบ่ได้.....ไอ้จงแดนั่นแหละครับ สนุกนะครับ แต่เหงาชิบหายไอ้จงอินแม่งก็บอกว่าจะไปหาไอ้คยองซูอยู่บ้านเพราะกลัวมันเป็นอะไรมาก แต่ดูก็รู้ครับว่าตามไปเคลียร์เรื่องคริส ส่วนไอ้ชานยอลนี่ก็บอกว่าต้องไปเลี้ยงหมาให้คนข้างบ้าน หมาดุ อืมนั่นแหละครับผมเลยได้มาร้องเกะกับไอ้จงแดกันสองคน ช่างแม่งครับของฟรี โอเซฮุนชอบหมดครับ

“เซฮุน ไอโฟนมึงร้องๆ รับเลยไอ้สัส รบกวนสมาธิกูเดี๋ยวเสียงเพี้ยน”

ไอ้จงแดใช้เท้าสะกิดผมว่าให้รับโทรศัพท์ เอ้า โทรมาตอนไหนวะไม่ได้ยิน

“ฮัลโหล”

‘โอเซฮุน นายอยู่ไหน’

ครูลู่ห่านนี่หว่า แล้วโทรหากูไมว่ะ

ชมรม

เออว่ะชมรม........

เออว่ะ กูต้องไปชมรม..........

แต่ตอนนี้กูอยู่ร้านเกะ...................

ชิบหายละเอาไงดีวะ

“เอ่อ ผะ ผมอยู่เซเว่นครับครูออกมาซื้อสปอนเซอร์พอดีวอร์มร่างกายก่อนเข้าไปซ้อมน่ะครับๆ”

ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องคาราโอเกะ ชิบหายแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้าครูจับได้แล้วเอาไปบอกป๊านี่ผมตายทั้งเป็นแน่ครับ T_T

‘เซเว่น..........งั้นครูฝากซื้อน้ำเปล่ามาสักสองขวดด้วยนะ’

“อะไรนะครับ น้ำสองขวด ครูจะเอาไปทำไรอ่ะ”

            ‘พอดีครูร้องคาราโอเกะอ่ะ คอ  เลย  แห้ง ’

ทะ ทำไมสามประโยคสุดท้ายมันชัดแปลกๆว่ะ ผมกำลังจะยกแขนขึ้นมาเกาหัวตัวเองเพื่อแก้งง

อ้าวเฮ้ย ไมยกไม่ขึ้นว่ะ

มือใครมาจับไว้ว่ะเนี่ย

เมื่อผมไล่สายตาตามแขนของเค้าคนนั้นขึ้นมาเรื่อยๆก็พบกับ.....

“มาซื้อสปอนเซอร์เหรอ โอ เซ ฮุน ^_^ !!!!”

           ชิบหายละครูลู่ห่าน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

To be continued.

ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนรีดทุกคน คุกตัวลงม้วนกลิ้งกอดขารีดเอาไว้ ยกสองมือขึ้นกราบกรานรีดอย่าไป กลับไปเม้นที่เด็กดีก่อนเว้ย  ♥