Squareroot 18

Squareroot 18             "ครับบบบ คิดถึงนะครับอิคริอิคริจุ๊กกรู๊ว ซารางรถไฟปาท่องโก๋อ๊ะซารังเฮโย๋ เค้าเป็นหมาป่าตัวเองเป็นคนจ๋วย ครับ โอเคครับ เที่ยงนี้เจอกันนะครับ รักนะเด็กโง่ครุๆๆๆๆ" ผมวางสายจากดทรศัพท์ในมือและอมยิ้มไปมาด้วยความสุข  ไอ้สัสเมวสพำเสาพ่ำเนส่พำหสพำหเ รู้สึกเหมือนพวกเด็กแรกแย้มรักครั้งแรกแทรกกลางหัวเราสอง             "นี่มึงเป็นไรเนี่ย ละนี่มึงคุยกับใครหัดมีกิ๊กเหรอครับ" ไอ้จงอินที่นั่งอยู่ข้างๆผมพูดขึ้นในขณะที่บนตักมีคยองซูนั่งคั่นกลางระหว่างขา โถ่นี่มึงกะเป็นไอ้ยอลกับไอ้แบคแล้วป่ะครับว่างปุ๊บแม่งสแครซกันปั๊บ เดี๋ยวมึงเจอกูกับครูละจะเสียว ว่างปุ๊บกูกะจะสแครซปั๊บโดนถีบตุ้บเลยจ้าสาส             "ห่ะ ใคร เมื่อกี้อ่ะครู"             "เหยดดดดดด จริงจังป่ะสัสโหเลี่ยนกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรห่ว่ะ" ไอ้จงแดเงยหน้าขึ้นมาจากจอพีเอสพีในมือและถามผมด้วยสีหน้าที่อเมซิ่งไทยแลด์กอตทาเล้น             "ก็ตั้งแต่ ตั้งแต่ .....เพราะมึงอ่ะไอ้เชี่ย 5555555555555555555555555555  " ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างที่ทำประจำเหมือนเขินก่อนที่จะเข้าไปพุ่งชาร์จล็อคคอไอ้จงอินมัน คะคะคือแบบไม่อยากจะโม้อ่ะนะครับว่าหลังจากที่ไอ้จงอินมันเอาซีดีซี๊ดสุดตีนมาไว้ในห้องผมและทำให้ผมกับครูลู่ได้ซู่ซ่าชื่นหัวใจกันนั้นทุกอย่างแม่งก็ดีขึ้นมากจริงๆ ผมรู้สึกถึงความรู้ที่แม่งแตกต่างออกไปเชี่ยไม่รู้ดิครับมันโอเคมากๆสำหรับผมไอ้คำว่าขงว่าเขินที่มาเป็นช่วงๆตั้งแต่คบกับมาพอเราได้โจ๊ะกันเท่านั้นแหละครับทุกวันเป็นวันที่กูเขินประมาณสมัยที่จีบกันใหม่ๆมันรู้สึกเสียวซ่าบซ่านทุกครั้งที่อยุ่ด้วยกัน มองอะไรก็เป็นสีชมพูมองนกมองปลามองหมาเป็รูปหัวใจขนาดกลิ่นตดตัวเองตอนขี้ในห้องน้ำยังได้กลิ่นเป็นลาเวนเดอร์อ่ะครับโหโคตรอเมซิ่ง เลิ้บอิสออลอะราวมั่กๆ อูยพูดแล้วคึกเลยครับคึกเลย             "กูบอกแล้วไงครับ แผนกูเด็ดๆ " ไอ้จงอินสบัดตัวออกจากแขนของผมและหันมายักคิ้วให้             "ไรของพวกมึงว่ะเนี่ย" คยองซูถามพวกผมด้วยหน้างงๆกับตาเหลือกๆของมัน โถ่ไอ้เคะตาเหลือกใสต่อโลก             "เรื่องของเมะครับเคะไม่เกี่ยว" ผมตอบไอ้คยองซูไปอย่างกวนๆ             "เห่ยเข้าที่ๆๆๆ แม่มึงมา" ไอ้ชานยอลวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องพร้อมกับตบหัวผมเรียงคนและชี้ไปยังหน้าห้อง ชิบหายละครับ ตอนแรกก็ยังงงๆอยู่แม่กูอยู่จีนโผล่โรงเรียนกูได้ไงว่ะพอมองไปหน้าห้องเท่านั้นแหละครับ เจี๊ยวหดเลย             "โอเซฮุน!"             "โดนละมึง........" เออครับ โดนแล้วกู...................... ด้วยความที่ผมสมองยังคงอินเลิ้บปรับสภาพกับบรรยากาศรอบตัวไม่ค่อยได้เร็วหนักเพราะสมองเรามันคิดถึงแต่เธอเดี๋ยวก่อนครับเข้าเรื่องครับ ด้วยความที่สมองของผมยังไม่เต็ม 100 เนื่องจากความอินเลิ้บมันเลยทำให้ในขณะที่ทุกคนกำลังวิ่งเข้าที่ไอ้ตัวนี่ก็เสือกยืนอยู่กลางห้องตัวไม่กระดิกไปไหนอ่ะครับมึนเลยกู             "ทำไมยังไม่เข้าที่"             "อ่อเอ่อผะผมไปเข้าห้องน้ำมาอ่ะครับ ถ่ายหนัก"             "กรุณากลับเข้าที่ด้วยค่ะ"             "ครับๆ .....................สาธุอูยไอ้เชี่ยเหยี่ยวกูแทบเล็ด" ทันทีที่ผมโดนสั่งให้กลับมานั่งที่ได้ ผมก็รีบขุดกระเป๋าเอาสมุดวิชาเหี้ยอะไรก็ไม่รู้มาวางลวกๆไว้หลอกตาเจ้แกคือไม่อยากบอกครับนี่เปิดเทอมมาจนจะสอบกลางภาคละกูยังไม่มีสมุดวิชาเจ้แกเลย             "วันนี้ฉันจะแจกใบสอบถามอนาคตให้พวกเธอทำกัน หัวหน้ามาเอาไปแจกด้วย" อ่อเจ้ที่พวกผมเรียกว่าแม่ๆนี่เจ้แกชื่อ พรรณีครับ เป็นครูที่เกิดมาละผมกลัวที่สุดในชีวิตแล้วครับ โห ถ้าอะไรไม่ได้ดั่งใจเจ้แกแกว๊ากลูกเดียวครับอย่างกับพี่แนปเรทโทรผมกับไอ้จงอินนี่โดนมาแล้วเต็มๆทั้งโดนว๊ากใส่ตีโดนโยนงานทิ้งอูยไม่กล้าหือเลยครับ เจอหน้าเจ้ทีตามห้างตามที่อื่นนี่ต้องรีบกลั้นหายใจอั้นเหยี่ยวอั้นฉี่ฝืนยิ้มเข้าไปสวัสดัแก ไม่งั้นกูโดนหนักอ่ะครับเล่นจำหน้าจำชื่อพวกผมขนาดนั้น             "เห่ยพวกมึงจะเรียนไรกันว่ะ" ทันทีที่ได้ใบงานนั้นมาไอ้คยองซุที่นั่งอยู่หน้าผมก็หันมาถาม ผมมองไอ้ใบงานนี้ไปมาก่อนที่จะวางลงกับโต๊ะ อนาคตหรอว่ะ....................             "กูว่าจะเรียนหมอว่ะ"             "โถ่อย่างมึงหรอครับจะเรียนหมอ หมอผีอ่ะดิมึงอ่ะ เอาหูเป่าลมใส่ผี" ทันทีที่ไอ้ชานยอลพูดขึ้นว่าแม่งจะเป็นหมอพวกผมก็ขำกันเป็นระนาว แถมยังโดนไอ้จงแดแซะไปหนึ่งดอกเนาะๆ ไอ้สัส หมอแม่ง 55555555555555555555555555 นี่มึงท่องสูตรคูณให้จบก่อนเถอะครับ             "เห่ยกูจริงจังกูว่ากูเอาดีด้านนี้ได้ว่ะ หมอฟงฟันไรงี้ ฟันแบคบ่อยจนคล่องละครับกู"             "ผิดประเด็นละครับไอ้หูกาง" ผมตบหัวมันไปหนึ่งดอกด้วยความหมั่นไส้             "มึงอ่ะฮุน เอาไง"             "ห่ะ กูชิวๆว่ะ ยังไม่รู้จะลงเชี่ยไรเลยปล่อยๆแม่งไปก่อน"                                   "ถ้าจบมหาลัยมานะกูจะตั้งบริษัทขายถ่านว่ะ จะเอาไอ้เหี้ยจงอินนี่แหล่งเป็นพรีเซนเตอร์ "             "ครับบบบบ ไอ้คนขาว กูก็ว่ามึงไปบวชนะ เข้ากับมึงสุด" ผมวางปากกาไว้บนใบงานนั้นก่อนที่จะยกขึ้นบิดขี้เกียจพร้อมกับหัวเราะไอ้จงอินกับจงแดที่กัดกันไม่ปล่อยและมองไปรอบๆห้อง ทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับสิ่งที่เรียกว่าอนาคตและความฝันของตัวเองแม้กระทั่งเพื่อนๆที่ดูไม่ค่อยจะอะไรกับชีวิตมากนัก นั้นทำให้ผมรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย ไม่ใช่ไม่สนใจนะครับแค่ยังสับสนกับชีวิตตัวเองยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากจะไปทางไหน ยังไม่อยากคิดถึงสิ่งในอนาคต ไม่อยากนึกถึงวันที่ผมและแอ้พวกเกรียนนี้ต้องจากกัน ไม่อยากคิดถึงวันที่ไปมหาลัยแล้วไม่มีครูลู่หาน คือแม่งกูโยนไปเรื่องไหนแล้วว่ะครับเนี่ย 5555555555555555555555555555555555555555555555   อีบ้า             "เห่ยพวกมึงรู้ยัง ดาอึนแม่งกับมาจากเมกาแล้ว โคตรเร็วอ่ะแป่บเดียวปีนึงละ" ในขณะที่พวกผมกำลังเดินไปตามทางเดินของตึกเพื่อที่จะไปโรงอาหารไอ้ฃานยอลที่ขนาบข้างมาด้วยแบคอยอนก็พูดขึ้นพร้อมกับยื่นไอโฟนให้พวกผมดูประวัติสนทนาที่มันคุยกับดาอึน อาจสงสัยนะครับว่าดาอึนในที่นี้นี่หมายถึงใครอะไรดาๆผมจะบอกว่าดาอึนนี่ไม่ใช่แมงดา ดาเอนโดฟิน ดา หรือดากาณดาไข่ย้อยเพื่อนสนิทชิดเชื้อเพื่อนกูรักมึงว่ะนะครับ ดาอึนเนี่ยมันเป็นกระเทยในร่างผู้หญิง เป็นเพื่อนของผมกับแก็งค์มาตั้งแต่สมัยม.ต้นพอขึ้นม.ปลายมานี่โหเป็นไงครับโดนแอนตี้ครับข้อหาไม่ใช่ไรมาก เพราะมันอยู่กับพวกผมบ่อยจนโดนมองว่าอ่อยทั้งที่จริงมันก็อยู่ของมันแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรเพียงเพราะพวกผมจากเด็กผู้ชายหัวเกรียนธรรมดาๆไอ้หำน้อยพอโตมานี่โหแก็งค์สุภาพษุรุทจุธาเทพไงครับคนก็อิจฉาเป็นธรรมดา ดาอึนสำหรับพวกผมเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทได้เลยนะด้วยความที่อยู่กับมันแล้วรู้สึกเหมือนอยู่กับเพื่อนผู้ชายด้วยกัน สบายใจชิบหายเวลาผมหรือไอ้จงอินมีปัญหาเรื่องสาวอะไรยังไงก็มีมันคอยช่วยตลอด             "เห้ยแล้วมันอยู่ไหนว่ะเรียกมันมากินข้าวด้วยกันดิ" ไอ้จงอินเดินเข้าไปหยิบไอโฟนในมือของไอ้ชานยอลมาพร้อมกับตอบดาอึนไป             "ไอ้พวกหัวดอวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว"             "เชี่ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" พวกผมทั้ง 6 คนไปตามเสียงเรียกก่อนที่จะตกใจพร้อมกับแหกปากอุทานตัววรนุชออกมากันอย่างพร้อมเพียงโดยมิได้นัดหมายเนื่องจากมีนมสองลูกกำลังวิ่งเข้าใส่พวกผมและอัดเข้าที่หน้าของผมเต็มๆแอ่ก       อ่อละที่พวกผมไม่ได้นัดหมายเพราะสมหมายแม่งนิสัยไม่ดีครับ ไม่นัดแม่ง ไม่อยากให้มา ล้อเล่นครับโอเคครับกูเล่นไปละ ขอโทษครับกูขอโทษแอมซอๆ             "เชี่ย นมใครว่ะไอ้สัส" ผมลูบหน้าตัวเองเบาๆ ดั้งกูจะหักป่ะวะ             "ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะว่ะแค่นี้แม่งสำออย โตเป็นควายละยังไม่หายตุ๊ดอีกอ่อ ละไอ้ดำนี่ก็ดำเสมอต้นเสมอปลายชิบหายกูหายไปเป็นปีนึกว่าจะขาวขึ้นกลูตงกลูต้าอ่ะหัดหากินบ้างกูสงสารคยองซูได้ข่าวคบกันแล้วนิแหม่พอได้คบกันแล้วลืมคนแนะนำอย่างกูเลยนะ ส่วนไอ้ชานยอลมึงหูกางขึ้นป่ะว่ะ 555555555555555555555 โคตรเหมือนเอลฟ์อ่ะอย่ามากระดิ๊กหูข้างกูนะมึงกูกลัวกูปลิว จงแดแม่งอยู่ไหนว่ะมาให้กูด่าดิกูของเวียนรอบกลุ่มอ่ะไม่งั้นไม่หายคิดถึงพวกมึง นั่นไงไม่ต้องหลบหลังไอ้เซฮุนเลยมึงก็ต้องโดนเอออยู่วัดเป็นไงบ้างว่ะตื่นตีห้ามาจับตุ๊กแกแดกเหมือนเดิมป่ะเนี่ย 5555555555555555 แง้คิดถึงพวกมึงจังผู้ชายของกู T _ T" กะ กูอยากถามว่ามึงเหนื่อยไหมครับดาอึน................... คือกูหายใจไม่ทันแทนมึงมาก นี่มึงไปอยู่เมกามาปีเดียวหัดหายใจทางเหงือกได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ......             "เหยดดดดดดดดดดดดดด มานี่เลยมึงงงงงงง" พวกผมที่กำลังอึ้งกับสกิลการด่าที่ไม่เคยเปลี่ยนไปของดาอึน พอได้สติจากกอดที่ดาอึนลากคอพวกผมแต่ละคนไปกอดนั้นไอ้จงอินก็ลากดาอึนเข้ามาขยี้หัวพร้อมกับไอ้จงแดชานยอลคยองซูหรือแม้กระทั่งแบคฮยอนก็ต้องยิ้มให้กับความน่ารักของดาอึน             "สวยขึ้นนะเนี่ยมึง กลับมาทั้งทีทำไมไม่บอกพวกกูก่อนว่ะจะได้ไปรอรับที่สนามบิน" ไอ้จงแดถามขึ้น             "กูไม่อยากกวนว่ะยังไงก็ต้องมาเจอกันอยู่โรงเรียนอยู่แล้วกูเลยกะมาหาพวกมึงเลย ส่วนของฝากอยู่ที่บ้านกุว่ะเอาไว้วันไหนพวกมึงผ่านบ้านกุละโทรบอกนะ" ดาอึนตอบพร้อมกับแกะห่ออมยิ้มเข้าปากไป             "แล้ว....เป็นไงบ้างว่ะ " ไอ้ชานยอลที่กำลังยืนกอดไอ้แบคอยู่พูดขึ้น แหม่ะอี่ เผลอปุ๊บแม่งกกกันปั๊บ             "เรื่อง ?"             "เรื่องเพื่อนใหม่......" เชี่ยละ ไอ้ยอลมึงถามได้ตรงจังหวะมากครับไอ้ห่า คนเขากำลังมีความสุขกันมึงไปสะกิดแผลเพื่อนแอนตี้เขาไมครับไอ้ส้นตรีน             "ก็โอเคอ่ะ กูไม่ได้พาสเลยมาซ้ำชั้นกับน้องๆเค้า ก็น่ารักดีอ่ะ กูอยู่ได้ เห่ยเดี๋ยวตอนเย็นไปแดกข้าวบ้านกูกันนะแม่ก็ชวนอ่ะ กูไปกินข้าวกับน้องเค้าละ คิดถึงพวกมึงนะ ไปละๆๆๆ T _ T" ดาอึนหยิบไอโฟนเคสสีชมพูของมันขึ้นมาดูและเหมือนดูว่าน้องๆที่ห้องของมันคงจะไลน์มาตามไปกินข้าว มันเลยรีบบอกลาพวกผมก่อนที่จะวิ่งออกไป             "เห่ย พวกผมไปกินข้าวกันเลยกูนัดไว้กับครูลู่ว่ะ เจอกันๆๆๆๆ"             "ขอให้กินข้าวจริงๆเหอะมึง กลับมาเรียนคาบบ่ายเสื้อมึงยับนี่กูรู้เลยนะครับกิ้วๆๆๆ"             "ไอ้ดำมึง 5555555555555555555555555555555555555555555555555555" ผมชูนิ้วกลางให้จงอินก่อนวิ่งออกมาจากกลุ่ม โหไอ้จงอินมึงเล่นมึงอะไรของมึงครับ รู้ไหมครับกู กู กูเขิน 55555555555555555555555555555555 ผมวิ่งด้วยความเร็ซสูงยิ่งกว่ารถไปชิงคังเซ้น + กระสวยอวกาศเพื่อที่จะไปถึงห้องพักครูให้เร็วที่สุด ทำไงได้ครับคนมันคิดถึงหัวจัยส์โหยหาอยากจะพาเธอขึ้นสวรรค์ หมายถึงไปทำบุญ เวียนเทียนไรงี้นะครับตายไปจะได้ขึ้นสวรรค์ด้วยกันแหน่ๆตคิดไรครับ ทะลึ่งนะเราน่ะ             "ครูครับบบบบบ "             "นี่อะไร อธิบายดิ....." หลังจากที่ผมเปิดประตูเข้าห้องไปและยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค ครูลู่หานที่ยืนกอดอกอยู่ข้างโต๊ะก็ยืนใบอะไรสักอย่างให้ผมพร้อมกับทำเสียงเข้ม นี่งอนไรกูมาว่ะเนี่ย - _ -             "กะ กระดาษเอสี่ครับ"             "อย่ากวนตีน" เอ้าชิบหาย กะเล่นมุข.................. ผมเกาหัวตัวเองอย่างงงๆก่อนที่จะเดินเข้าไปหยิบกระดาษเอสี่ใบนั้นและอ่านมัน...             "อ่อ ใบสอบถามอนาคตของผม ทำไมอ่ะครับ" ผมถามคนตรงหน้าไปอย่างงงๆ ไรว่ะหรือว่ากูจะแอบเขียนบอกรักใครไว้ ก็ไม่มีนี่หว่า             "ทำไมถึงไม่เขียนอะไร"             "ก็ยังไม่รู้นิครับว่าจะเรียนอะไร"             "แล้วทำไมไม่รู้" ครูลู่ถามสวนผมทันทีเมื่อพูดจบ สีหน้าครูเค้าดูจริงจังขึ้นเรื่อยๆ             "ก็ผมยังไม่รู้"             "แต่นายม.6แล้วนะเซฮุน นายควรรู้ได้แล้วว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไรไม่ใช่ใช้ชีวิตไปวันๆแบบนี้คิดถึงอนาคตของตัวเองบ้างไหมห่ะ !"             "ครูอย่าขึ้นเสียงได้ป่ะว่ะ " ผมเริ่มมองหน้าครูกลับพร้อมกับกำกระดาษในมือแน่น  ผมรู้สึกตัวเองเริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆกับไอ้ท่าทีที่ไร้เหตุผลแบบนั้นของครู นี่ดีแค่ไหนละครับกูไม่เขียนอนาคตกูอยากเป็นคนเพราะตอนเริ่มรู้สึกเขาจะงอกไม่หยุดละ จบมาสบายเลยไงไถนาลานเกวียนสนุกเลยมึงงานชิลๆท่ามกลางทุ่งนา             "นายก็เลิกทำตัวงี่เง่าได้แล้วเซฮุน"             "ครูไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะครับ" ผมโยนไอ้กระดาษในมือทิ้งพร้อมกับพูดออกไป โดนด่า งี่เง่า จากใครก็ไม่เจ็บเท่าคนตรงหน้าผมคนนี้ โหไอ้สัสเหมือนเล่นหนังโตเกียวดริฟละรถชนกระเด็นออกจากรถแผลถลอกจากติ่งหูยันปลายตีนแล้วมีคนจับไปอาบแอลกอลฮอลอ่ะครับ จี๊ดแม่งทั้งร่างกาย             "ครูเป็นแฟนของผมนะเว่ย ผมไม่ต้องการใครมาสั่งสอนในเรื่องที่ตัวผมเองยังไม่รู้ ขอเถอะครับผมไม่อยากให้เราทะเลาะกันเพาะเรื่องแบบนี้"             "แต่ที่นี้มันโรงเรียนโอเซฮุน ครูยังไงก็เป็นครู นายยังไงก็เป็นนักเรียน ต่อให้เรามีความสัมพันธ์กันยังไงก็เอามันมาเป็นข้ออ้างในการทำตัวไม่รู้อนาคตแบบนี้"             "เชี่ยเอ้ย ครูฟังผมมั้งดิว่ะ เรื่องแบบนี้มันควรเอามาเป็นประเด็นป่ะเนี่ย โคตรไร้สาระ" ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหัวเสียเพราะเมื่อดินเข้าไปหาคนตรงหน้าแล้วกลับโดนครูผลักออกมาอย่างไม่ใยดี นี่เรื่องเชี่ยอะไรว่ะเนี่ย มันเรื่องอนาคตของผมป่ะว่ะครับ ละไอ้ตัวผมที่ไม่ค่อยชอบให้ใครมาสั่งสอนในเรื่องแบบนี้มันก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปกันใหญ่ นี่คิดว่าทุกวันที่ผมเรียนอยู่ไม่คิดเรื่องอนาคตหรอว่ะครับไอ้ที่ผมพยายามฝืนตัวเองจากที่ไม่เคยเข้าทุกคาบ การบ้านไม่เคยแตะหลังจากที่ได้คบกับครูผมก็ทำทุกอย่างในสิ่งที่ผมไม่เคยทำได้ แต่ทำไมครูเค้าไม่เห็นถึงสิ่งพวกนั้นเลยว่ะ เชี้ย หงุดหงิด   ไม่ชอบเลยที่ครูเป็นแบบนี้             "ไร้สาระ? นี่นายคิดว่าสิ่งที่ครูพูดอยู่แม่งไร้สาระเหรอว่ะ ฮุนจำได้ป่ะฮุนอะไรไว้กับครูบ้างเรียนจบเรามาอย่างนู้นอย่างนี้กันนะแค่อนาคตนายนายยังเอาตัวเองไม่รอดเลยเซฮุน นายจะเอาอะไรมาดูแลครู ที่ฮุนเคยสัญญาที่ฮุนเคยที่ฮุนเคยบอกครุทุกอย่างมันก็แค่พูดไปงั้นๆงั้นดิ"             "เห่ยครูมันไม่เกี่ยวกันป่ะวะ แม่งอย่าเอามาโยงกันได้ป่ะครับ อนาคตของผมครูจะจู้จี้อะไรนักหนาว่ะ ทำตัวเป็นเป็นครูแก่ๆเลยวู้ว"             "เห่ยเซฮุนนายจริงจังสักเรื่องได้ป่ะว่ะนี่มันชีวิตของนายนะเว่ย!!!!"                                         "ก็อนาคตของผม......"             "นายว่ายังไงนะ"             "อนาคตของผม" ผมย้ำคำเดิมออกไป ก่อนที่เงยหน้าจ้องเข้าไปในตาของครูที่มองผมด้วยสายตาที่ดุดันไม่แพ้กัน ครูจะรู้ป่ะว่ะว่าแต่ละคำที่แม่งตะคอกออกมาใส่หน้าผมเนี่ย ผมไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด ผมมองไปยังร่างเล็กที่อยู่ข้างหน้า ครูลู่หานกำลังโกรธ .........             "โอเค งั้นอนาคตของนาย อนาคตของครู ต่างคนต่างอยู่ โอเค" เราสองคนมองหน้ากันสักพักก่อนที่ครูลู่จะเป็นคนเริ่มพูดเพื่อทำลายความเงียบ             "เห่ย ครูอย่าไร้สาระดิว่ะ" ผมเข้าไปกระชากแขนเล็กที่กำลังจะเดินออกนอกห้องไป             "ปล่อย" ครูลู่หานสะบัดแขนผมออกอย่างแรงพร้อมกับเร่งฝีเท้าเดินออกไปนอกห้อง................ โอะโหะไอ้สัส เหมือนโลกทั้งใบโดนเจาะเหมือนโดนเหยียบไข่เหมือนใจกำลังสลาย ลำพังโดนสะบัดแขนนี่ไม่เท่าไหร่ครับมึงต้องมาเจอสายตาเย็นชาของครูลู่หานซะก่อน มองมาทีนี่จุกจนพูดไม่ออกไม่รู้จะทำอะไรต่อไปแล้วครับหาเป้าหมาในชีวิไม่เจอเมื่อเธอทิ้งกันไป ...... โอเคครครับกูไม่ขำ คือผมไม่เข้าใจว่ะผมม.6แล้วป่ะว่ะคือกูแม่งก็โตแล้วกูควรเรียนรู้ใช่ป่ะครับว่ากูเหมาะกับอะไรไม่เหมาะกับอะไรรรู้ว่าแม่งมันอาจะช้าไปมันอาจดูไร้สาระไปวันๆแต่ใครจะอยากให้คนที่รัก พูดเหมือนกูไม่รักตัวเองแบบนี้ว่ะ ลำพังแค่เรื่องเรียน เรื่องป๊า เรื่องครู ไหนจะเรื่องเพื่อนแค่นี้สมองกูก็จะระเบิดแตกตู้มกลายเป็นโกโก้ครันซ์ใส่นมแล้วป่ะครับ ทำไมในเวลาแบบนี้ถึงตอนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วยว่ะผมไม่เข้าใจเลยสักนิด             "เชี่ยไรว่ะเนี่ย แม่งเอ้ย" ผมสบถออกมาก่อนที่จะเตะไปยังขาโต๊ะวางเอกสารของครูอย่างแรงด้วยความโมโหที่ไม่สามารถรั้งร่างเล็กนั้นไว้ได้ ไอ้ความรู้สึกหน่วงๆนี่มันคืออะไรว่ะเนี่ย ผมรู้สึกหงุดหงิดมากๆจนแทบอธิบายออกมาไม่ได้ งงที่เราต้องมาทะเลาะกันในเรื่องไร้สาระแบบนี้ งงในสิ่งที่ครูคิด งงตัวเองที่ทำไมถึงพูดคำนั้นออกไป.... และ..................................... ไอ้สัสกูไม่น่าเตะโต๊ะเลยครับ เจ็บตีนชิบหาย.....................................             "เชี่ย !!! คยองซูมึงเบาๆดิ ไอ้สัสตัวอย่างกับลูกหมาไมแรงมึงควายงี้วะเนี่ย"             "โว้ย มึงก็อยู่เฉยๆดิวะ เตะโต๊ะอีท่าให้มันถลอกขนาดนี้" คยองซูที่ก้มใช้สำลีชุ่มแอลกอฮอลในมือเช็ดแผลให้ผมนั้นอยู่พูดขึ้นพร้อมกับส่งสายตาไม่พอใจนิดๆมาให้ผม ใครมันจะไปรู้ว่ะแม่งกะเตะต๊งเตะโต๊ะแมนๆแบบพระเอกฟิคเป็นไงละมึง ถลอกเลือดซิบเลย ผมนั่งซี๊ดปากอยู่บนโต๊ะโดยมีไอ้คยองซูและไอ้จงอินคอยดูแล นี่ก็เย็นมากแล้วไอ้ชานยอลกับแบคก็คงไปนู้นไปนี้ไปซู่ซี้ปาทังกี้ปาทังก้ากันเป็นอันแน่แท้             "เอ้อแล้ววันนี้มึงจะไปแดกข้าวบ้านดาอึนป่ะเนี่ย" ผมถามขึ้นเมื่อเห็นไอ้จงอินเข้าโปรแกรมเช็ครอบหนังในไอโฟน แหม่ไอ้สัสมิดไนท์หรอครับพวกมึงสองคน             "ห่ะ มะ ไม่ว่ะกูนัดไอ้เตี้ยมันเลเวว่าจะดูวันนี้ไม่งั้นแม่งเดี๋ยวงอนกูอีก "             "ก็ใครบางคนสัญญากับกูไว้ไม่ใช่ไงจะพาไปดูมิลเนี่ยนละแม่งผิดนัดมากี่วันจนหนังจะออกอยู่ละ" ชะ เชี่ย.............. มึงทะเลาะกัน มะมึงก็ไม่ต้องลงกับแผลกูก็ได้ครับไอ้คยองซู นะ น้ำตากูปริ่มละ             "เห้ยตุ๊ด!"             "ส๊าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส" ผมแทบกรีดร้องออกมาเป็นตุ๊ดโดนตอนเมื่อดาอึนได้วิ่งมาตบหลังผมจากด้านหลังกูจะไปว่าอะไรเลยครับถ้าแม่งไม่สะเทือนไปถึงมือไอ้คยองซูที่ถือขวดแอลกอฮอลอยู่ อื้อหื้อ......ราด เต็ม ตีน กูเลย ครับ โหซี๊ดเลยอารมณ์ประมาณแม่โกหกว่าแอลกอฮอลเป็ยาวิเศษอ่ะครับราดปุ๊บมันจะหายปั๊บเลยนะฮุนเชื่อม๊าๆ เป็นไงละครับกูเชื่อปั๊บราดปุ๊บ กูตาย             "เห่ยโทษ 55555555555555555555555555555555 "             "พอเลยมึงๆ" ผมขยี้หัวดาอึนไปหนึ่งครั้งด้วยความหมั่นไส้ ดาอึนมองผมค้อนๆอีกทีก่อนที่จะหันไปหาไอ้จงอินกับคยองซู             "เอาไงอ่ะ แม่กูบอกให้ลากพวกมึงไปให้ได้เลยนะทำของโปรดพวกมึงไว้เพียบ"             "ห่ะ เห่ย กูขอโทษว่ะดาอึนกูต้องพาไอ้เตี้ยไปดูหนัง พรุ่งนี้ละกันๆ" ไอ้จงอินหันมายกมือไหวดาอึนลวกๆ             "ไอ้เหี้ยขอโทษกูไม กูกลับเกานะเว่ยไม่ได้แค่มาอยู่วันสองวัน จะพรุ่งนี้จะเดือนหน้าปีหน้ามึงก็มาเถอะ พาคยองซูไปเหอะเดี๋ยวตุ๊ดนี่กูไปส่งบ้านเอง"             "งั้นฝากมันด้วยละกันๆ พวกกูไปละ โชคดีเว่ย" ไอ้จงอินรีบลากไอ้คยองซูขึ้นจากเก้าอี้และพามันออกนอกห้องเรียนไป ................ เอ้า แล้วคือมึงปล่อยกูซึ่งขาพิการไว้กับผู้หญิง.....คือมึงคิดว่าจะให้ดาอึนอุ้มกูเหรอครับ.......             "ลุกดิมึง" ดาอึนเดินเข้ามาหยิบกระเป๋าเป้ของผมสะพายหลังและดึงแขนผมขึ้นเบาๆ             "กะ กูเดินไม่ได้ว่ะ เจ็บตีน"             "โหไอ้สัสนี่มึงตีนถลอกหรือตีนขาดคะ แค่นี้เองทนเอาดิรถกูจอดอยู่หน้าตึกเนี่ยตัวตุ๊ดละยังเสือกใจตุ๊ดอีกเอาไงอ่ะจะทำตัวเป็นตุ๊ดให้กูพยุงหรือมึงจะเดินเอง" กูแค่บอกว่ากูเจ็บตีนนี่มึงสวดมาเป็นคาถาชินบัญชรเลยครับดาอึน กูยอมละครับ ผมพยายามยันตัวขึ้นจากโต๊ะและเริ่มย่อนขาซ้ายที่เป็นแผลลงสัมผัสกับพื้นและค่อยๆทิ้งน้ำหนักตัวเองไป             "ชะ เชี่ย แม่งแสบว่ะดาอึน" ผมเกาหัวและมองหน้าดาอึนด้วยสีหน้าที่เรียกความสงสารระดับ 10 เต็ม 9 ของผม             "งั้นมึงอยู่นิ่งๆ"             "หะ เห่ย !!!" ผมแหกปากออกมาอีกรอบเมื่ออยู่ๆตัวแม่งก็ลอยขึ้นจากพื้นโดยมีดาอึนที่ห้อยกระเป๋าของผมและของมันไว้ที่ด้านหน้าของตัวค่อยๆใช้หลังดันตัวของผมขึ้น กลายเป็นว่าตอนนี้ผะ ผม........ ผมขี่หลังผู้หญิงครับป๊า............... โคตรน่าภูมิใจเลย....................................             "เห่ยๆ ดาอึนมึงปลิ่อยกูลงเถอะว่ะ กูอาย 55555555555555555555555555555555"             "ปล่อยแล้วแม่งก็บ่น เป็นอย่างนี้จะถึงรถกูป่ะ เงียบๆไปเถอะว่ะกูถึกจะตาย" ดาอึนหันหน้ามาด่าผมและเริ่มเดินออกจากห้อง ด้วยความที่ตอนนี้แม่งก็เย็นมากแล้วตามทางเดินของอาคารเลยแทบบไม่มีคนเหลืออยู่เลย ดาอึนมันเดินไปบ่นไปตามภาษาผู้หญิงเล่าถึงเรื่องเมกาว่าสังคมที่นั่นเป็นยังไงคิดถึงพวกผมอย่างงั้นอย่างงี้ คือไอ้กูที่อยู่ข้างหลังก็ทำห่าไรไม่ค่อยได้ครับขยับปุ๊บแม่งก็กลัวไข่ไปถูหลังดาอึนปั๊บไง ดิ้นมากไม่ได้ครับ เสี่ยงต่อสภาวะโดนกวางขวิด กวาง.... เห้อ คิดละเส้าครับขอเด้าหมอนข้างจะให้ผมพูดยังไงดีล่ะครับ ไอ้ตัวผมมันก็อยากที่จะง้อขอโทษหรือเข้าไปคุยด้วยอยู่หรอกนะครับแต่ด้วยความที่ตัวผมยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าผมควรขอโทษเรื่องอะไร ก็ผมไม่ผิดนี่ครับ....             "เห่ยดาอึนไลน์กูเข้าว่ะ เห่ย เห่ย !!!"             "อีเชี้ยฮุน !!!!!!!!" ตุ๊บ !!! ตุ๊บนี่ไม่ใช่เสียงอะไรนะครับ................เสียงผมและดาอึนที่ตกลงก้นจ้ำม่ำพื้น... เพราะในขณะที่ผมกำลังเอื้อมตัวไปหยิบไอโฟนในกระเป๋ากางเกงนั่นดาอึนนี่ก็เสือกหวังดีจะหยุดให้ผมหยิบครับ แต่กูมันดิ้นไปหยิบละไงครับ สรุปยังไงล่ะครับ ตุ๊บเลยครับไอ้เหี้ย ตีนกู จะ เจ็บกว่าเดิมประมาณ x156465467458 เท่า โชคดีครับ น้ำตาแตก             "อะ อีฮุน มะ มึงจะออกไปได้ยัง"             "ห่ะ ออกไรว่ะ เห่ย!!!!" ผมที่งงๆกับคำพูดของดาอึนต้องสะดุ้งขึ้นทันทีเมื่อรู้ว่าตัวของผมมันได้คร่อมอยู่บนตัวของดาอึนพอดิบพอดี แถมองศาหน้ายังใกล้กันโคตรๆอีกด้วย เอาแล้วไงมึงเข้าสเต็ปหนังเพื่อนกูรักมึงว่ะเลยไง ถ้ามีครูมาเห็นนะครับโหใช่เลยอ่ะหนังสุดอะไรสุด             "เซฮุน...................." นั่นไง............................ พล็อตฟิคตาหวานชัดๆเลยมึงเอ้ย ผมและดาอึนมองไปยังต้นเสียงและตรงนั่นนั้นเองครูลุ่ห่านที่อยู่ในชุดและกระเป๋าเตรียมที่จะกลับบ้านได้ยืนอยู่....ด้วยสีหน้าที่ตกใจ .... ตกใจมากๆ และสายตาที่เต็มไปด้วยหลากหลายความรู้สึกนั่นทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากลุกขึ้นและคิดคำอธิบายมากในหัวพร้อมกับเดินเข้าไปหาคนตรงหน้าอย่างเร่งรีบ             "คระ ครูลู่หาน เห่ยครูผมอธิบายได้นะ" ผมลุกขึ้นและค่อยๆเดินเข้าไปหาครูเรื่อยๆ โดยสายตาได้มองไปยังคนตรงหน้าที่กำลังเดินเข้ามาหาผมเช่นกัน             "เชี่ย !!!" ผมต้องอุทานขึ้นมาเสียงดังเมื่ออยู่ๆครุลู่ก็วิ่งตรงมายังผมและซัดหมัดขวาเข้าที่หน้าผมอย่างจังๆจนตัวผมตรงลงไปกองกับพื้น ไม่ใช่เพราะความเจ็บ แต่เพราะกำลังงงมากๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น ชะ เชี่ย นี่แม่งอะไรกันว่ะ             "ทำไม" ผมจับที่แก้มข้างซ้ายของผมเบาๆเพื่อเช็คดูอาการเจ็บและเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ข้างบนพร้อมกับกำหมัดแน่น             "ครูฟังผมอธิบายก่อนดิว่ะ"             "ครูถามว่าทำไม!!!!" ตุ้บ!!! .......................... ยังไม่ทันที่ผมจะยันตัวขึ้นได้เต็มที่ก็ต้องโดนหมัดซ้ายของครูเข้าไปอีกรอบแต่คราวนี้ครูไม่ปล่อยให้ผมได้เซไปตามแรงของหมัดเพราะครูใช้มือทั้งสองข้างกระชากคอเสื้อผมไว้             "คระ ครูคะ หนูอธิบายได้นะ ครูฟังเซฮุนมันก่อนนะ" ดาอึนที่ดูทำตัวไม่ถูกกับสถาณการ์ณที่เกิดขึ้นเดินเข้ามาหาผมและครูก่อนที่จับแขนของครู             "คระ ครูขอโทษ" ครูลู่หานปล่อยมือออกจากปกคอเสื้อของผมทันทีก่อนที่จะเดินออกไป ผมมองแผ่นหลังเล็กนั้นเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ทั้งที่อยากจะถามให้รู้เรื่อง ทั้งที่อยากจะคุย แต่ทำไมตัวแม่งไม่ขยับเลยสักนิด             "ฮะ ฮุน มะ มึงอย่าตาแดงดิว่ะ มะ มันเหมือนมึงจะร้องไห้อ่ะแง้ ไม่เอานะ T _ T" ดาอึนที่อยู่ข้างๆผมพูดขึ้นเบาๆและยกมือขึ้นมาลูบหลังของผม             "อะ ไอ้เหี้ย 5555555555555555555555555555 กูไม่ใช่ผู้หญิงนะเว่ย" ผมมองหน้าดาอึนและหัวเราะออกมา แม้ว่าในใจแทบอยากจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด 55555555555555555555555 โหไอ้เหี้ยมาเป็นกลอนเออผมก็แค่ไม่รู้จะทำยังไงต่อจากนี้อ่ะครับ ไอ้สัสแม่งมืด 15 ด้านมาก แรงของหมัด สายตาของครู ทุกอย่างแม่งยังคงติดตาผมอยู่อย่างนั้น เพราะแค่ความไม่เข้าใจกันและกันมันสามารถทำให้คนเราเป็นขนาดนี้ได้เลยเหรอว่ะ ทำไมว่ะครับ             "มะ มึงแน่ใจนะไม่ให้กูไปส่งที่ห้อง" ดอึนที่หยุดรถหน้าอพาร์ทเม้นของป๊าผมพูดขึ้นด้วยสีหน้ากังวลนิดๆ ระหว่างในรถที่เราขับมาผมก็ได้อธิบายถึงสาเหตุของไอ้เหตุการ์ณก่อนหน้านี้ให้ดาอึนฟังอาจจะเรียกว่าบ่นเลยก็ได้มั้งครับเพราะผมนี่แม่งพูดไม่หยุด 55555555555555555555555555555555555555555555             "แค่ไม่กี่ก้าวเองไอ้สัสกูโอเค ส่วนมึงก็รีบกลับบ้านไปกินข้าวกับที่บ้านได้ละ "             "อะ อื้อ เห่ยฮุน กูเป็นห่วงนะเว่ย ค่อยๆหาโอกาสคุยกัน อย่าให้มันค้างคา"             "เออครับบบบบ รู้แล้วครับ" ผมขยี้หัวดาอึนตามสันดารชอบแกล้งคนอื่นก่อนที่จะลงจากรถมันพร้อมกับโบกมือลา ผมมองขึ้นไปยังชั้นสามพลางคิดอะไรไปเรื่อย จะขอโทษยังไงดีนะ ครูจะคุยกับผมรึเปล่า ตอนนี้จะกินข้าวรึยัง ทุกอย่างแม่งตีกันไปหมดในหัวทั้งๆที่แม่งก็โกรธนะครับแถมเจ็บแก้มมากด้วยแต่ทำไมผมถึงยังเป็นห่วงครูได้มากมายขนาดนี้ ผมเดินเข้าหอและเดินขึ้นห้องด้วยอารมณ์ที่โคตรห่อเหี่ยวเปล่าเปลี่ยวหัวใจโคตรๆ และเมื่อถึงหน้าห้องผมก็ยังไม่ลืมที่จะแอบชำเลืองไปดูห้องตรงกันข้ามเพื่อดูว่าครูได้กลับมารึยัง คงกลับมาแล้วสินะ.............. ผมมองรอยรองเท้าที่อยู่หน้าห้องพร้อมกับถอนหายใจและไขกุณแจเข้าห้องของตัวเอง ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องและโยนกระเป๋าไปยังบนเตียงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของห้องพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนกับโซฟาที่อยู่กลางห้องและจ้องมองเพดานด้วยความรู้สึกมากมาย ในหัวคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่คิดยังไงก็ไม่เข้าใจและสามารถหาคำตอบให้ตัวกูเองได้ ผมเกาหัวด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะหยิบไอโฟนขึ้นมาพร้อมกับกดโทรออกไปยังสายสายนึง             "ปะ ป๊า" ผมกดสายโทรออกถึงป๊าผู้เป็นที่รักอินไชน่า เอาว่ะครับ คือกูไม่มีทางออกละ งานนี้ต้องเพิ่งพ่อ กะโทรไปให้ยกขันหมากมาง้อครับล้อเล่นครับกูบอกกูก็ตายห่าดิครับ             'ไรว่ะ เงินเดือนนี้มึงใช่หมดละอ่อใช้เงินนี่หัดคิดบ่างไหมกูทำงานหนักหามเช้าหามค่ำเช้าดูแลหอเย็นปั่นเหล้าเงินน่ะมันหายากเข้าใจมั้ยว่ะ' นะ นี่กูยังไม่ทันพูดอะไรเลยครับ...............             "ป๊า คะ คือฮุนมีเรื่องจะถาม"             'ว่ามา...'             "คือป๊าจำไอ้จงอินได้ใช่ป่ะไอ้ที่มันดำๆเต้นเก่งๆอ่ะ เออคืองี้เว้ยมะ มัน เอ่อมันมันเป็นเกย์อ่ะป๊ามันมีแฟนเป็นผู้ชายเว่ยละแฟนมันแม่งเรียนเก่งมากอ่ะแล้ว เอ่อ แล้วมันกับแฟนก็ทะเลาะกันเรื่องแฟนมันอยากให้มันเรียนต่อที่ดีๆแต่มันอ่ะดิป๊าแม่งไม่อยากเรียนต่ออ่ะก็แบบนี่มันชีวิตกูอ่ะเป็นแฟนกันจำเป็นต้องยุ่งขนาดนั้นเลยหรอว่ะรู้ว่าเป็นห่วงเว่ยป๊าแต่เรื่องแบบนี้จะมาขู่เข็ญกันได้ป่ะล่ะจริงป่ะป๊า.....นะนี่ไอ้จงอินมันเล่าให้ฟังประมาณนี้อ่ะครับมันคิดมากอ่ะ ผะ ผมเลยอยากช่วยมัน" ผมเริ่มร่ายยาวเป็นบทสวดคาถาบูชาเมีย ส่วนเหตุผลที่เลือกไอ้จงอินมาเป็นเหยื่อยในครั้งเพราะว่าแม่งเป็นชื่อแรกที่กูคิดถึงครับ ขอโทษนจงอินกูขอโทษ 5555555555555555555 กูยังไม่พร้อม             '......จงอิน ไอ้คิมจงอินอ่ะนะ'             "เอ้อๆๆๆ นั่นแหละป๊า"             ' .............. ' ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนที่ป๊าของผมจะพูดขึ้นอีกรอบ             'กูจะบอกอะไรนะฮุน คนเราถ้ามันไม่ห่วงกันมันไม่เข้ามายุ่งขนาดนี้หรอกการที่เมียไอ้จงอินมันตักเตือนเรื่องนี้เพราะอยากให้จงอินมันได้ดี อย่างกูเป็นพ่อมึงกูก็อยากให้มึงมีอนาคตที่ดี แต่อนาคตที่ดีของกูไม่ใช่แค่ให้มึงเรียนสูงๆอนาคตที่ดีในความหมายของกูคืออนาคตที่มึงมีความสุขกับสิ่งที่มึงทำ อยู่ในสังคมที่มึงชอบ อยู่กับเพื่อนที่มึงรัก แต่มึงก็ต้องใจเหมือนม๊ามึงไงเค้าก็อยากให้มึงมีที่เรียนดีๆเรียนสูงๆมีอาชีพรองรับแต่ที่เค้าคิดแบบนั้นก็เพราะว่าเค้าอยากให้มึงดูแลตัวเองได้ป่ะว่ะ เค้าอาจห่วงมึงมากๆจนไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของมึง '             "..............." ผมนิ่งเงียบและค่อยๆเผยยิ้มออกมา นานแค่ไหนแล้วว่ะที่ป๊าไม่ได้พูดแบบนี้ แม้ว่าไอ้ประโยคที่ป๊าพูดจะจบไปแล้วแต่ผมก็ยังจำได้ทุกคำและเข้าใจสิ่งที่ป๊ากำลังจะสื่อได้เป็นอย่างดี             "อ่อ ป๊าครับแล้วถ้าป๊าเป็นพ่อกับแม่จงอิน ป๊าจะ เอ่อ รับ เอ่อ คือ ที่จงอินมันเอ่อ"             'ถ้ากูมีลูกเป็นตุ๊ด ?'             "เห่ยป๊าไม่ตุ๊ดนะเว่ยเห้ยป๊าแยกแยะดิคือจงอินมันไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงนะเว้ยมันมั่นใจว่าตัวเองเป็นผู้ชายแต่มันแค่รักคนๆนึงมากๆโดยไม่สนเพศของเค้าแค่นั่นเองโหป๊าไรเนี่ยแยกแยะดิ"             'กูเฉยๆว่ะลูกกูเป็นไงก็เรื่องของลูกกูขอให้มันเป็นคนดีก็พอ ฝากบอกพ่อแม่ไอ้จงอินด้วยล่ะกันอย่าคิดมากขนาดกูมีลูกเป็นตุ๊ดแถมยังคบกับคุณครูกูยังไม่คิดมากเลย'             "อ่อครับๆ......................หะ เห่ย !! ปะ ป๊า ระ รู้ เห้ย สกวเสดกิ่เดก้เสน่ดก้าดกยน" ผมดีดตัวขึ้นจากโซฟาและยกมือขึ้นมากัดด้วยความเครียด ตกใจ ตกไต มดลูกสั่นเห่ยไอ้สัสกูไม่มีเห่ยไม่นะ ปะ ป๊า รู้เรื่องได้ว่ะชะ เชี่ยแล้วกู โดนตอนสถานเดียวสด่เสากดเน่กดเก             'นี่มึงไม่รู้ตัวเลยเหรอครับตอนมึงมองกันนี่สายตามึงแทบจะแดกเขา แถมตอนที่กูกำลังจะมาจีนครูลุ่ของมึงนี่ก็กระวนกระวายเหลือเกิน ฮุนเขาอยู่คนเดียวได้แน่เหรอครับ แล้วเค้าจะอยู่ยังไง คุณลุงครับผมเป็นห่วงนะครับเนี่ยแหม่ ละตอนที่กูไม่อยู่นี่มึงเสร็จกันไปกี่น้ำละครับไอ้ลูกชาย'                    "ปะ ป๊า ป๊าไม่โกรธฮุนแน่นะครับ......" แม้ผมจะอายกับคำพูดที่ส่งผ่านโทรศัพท์นั้นมาแต่ผมก็ไม่ลืมที่จะนึกถึงจิตใจของคนเป็นพ่อ ก็ถ้าผมมีลูกแถมลูกชายคนเดียว ละ แล้วมาเป็นแบบนี้ผมก็คงคิดหนักน่าดูเหมือนกัน ไอ้สัสกูเครียส             '......มึงเป็นลูกชายคนเดียวของกูฮุน กูอยากให้มึงมีลูกมีครอบครัวที่ดี......'             "ป๊า ....ฮุน ขอโทษ....."             'แต่ในเมื่อมึงเป็นแบบนี้ใครจะห้ามมึงได้ว่ะ อีกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอนาคตแม่งอาจมีเด็กโคลนจะเชื่อน้ำของมึงกับครูลู่หานก็ได้ มึงคิดว่าอะไรดีมึงทำไปเถอะ มึงไม่ใช่เด็กแล้ว ชักว่าวเองเป็นแล้ว ' ผมแทบบรรยายความรู้สึกออกมาไม่ถูกคือมึงเข้าใจกูป่ะครับ เข้าใจกูเถอะเออคือกูอสาดวสาก้าเบยดกบสเ 5555555555555555555555555555555555555 ไอ้เหี้ยผมดีใจว่ะครับ ดีใจ งง หวัดดี ราตรสวัสดิ์เชี้ยแม่งคือการที่ใครคนนึงจะมารับตัวตนของอีกคนได้นี่ไม่ใช่เรื่อง่ายนะครับยิ่งเป็นพ่อแม่ ยิ่งเป็นคนที่เขาอยากให้เราได้ดีมีครอบครัวที่อบอุ่น ยิ่งเป็นคนที่หวังพึ่งเราให้สืบเชื้อสาย ผมแทบอยากจะกรีดร้องออกมาโว้ยไอ้เชี้ยน้ำตาจะไหลใครก็ได้ช่วยผมที             "ฮุน......ผมรักพ่อ" ผมนั่งกุมหัวตัวเองด้วยความรู้สึกที่หลากหลายพร้อมกับพูดคำนั้นออกไป             'พ่อก็รักฮุน'             "ป๊าแม่ง............รีบกลับมานะครับ"             'มึงก็รีบไปเคลียกับเมียมึงได้แล้ว เรื่องอนาคตของมึงน่ะอธิบายกับครูเค้าไปดีๆ แค่นี้นะ'             "ครับๆ.....เห่ยป๊า มะ ไม่ใช่ผม อะ ไอ้จงอินมันต่างหหาก !! ชะ เชี้ย รู้ทันตลอด" ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกรอบก่อนที่จะหัวเราะให้กับตัวเองอีกครั้ง พ่อครับบบบบบบบบบบบบบ ฮุนรักพ่อนะครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ อยากจะตะโกนคำนี้ออกไปดังๆให้ถึงจีนแต่เอ้อถ้ากูทำได้ลูกกระเดือกกูแตกพอดี ผมนอนมือก่ายหน้าผากพร้อมกับมานั่งคิดถึงเรื่องที่ป๊าบอกทุกคำพูดทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ป๊าพูดออกมา นั่งคิดททบทวนกับสิ่งที่ผมทำไป ใช่ครับ ผมและครูเราต่างไม่เข้าใจกันแถมมีเรื่องที่ต้องมาทำให้เข้าใจผิดกันไปใหญ่ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าไอ้การที่ครูเค้ามาพูดมายุ่งในเรื่องอนาคตของผมก็คงเพราะเป็นห่วงผมสินะ นี่ผมก็แทบลืมไปเลยว่าครูลู่หานก็คือครูคนนึงที่อยากเห็นนักเรียนมีอนาคตนี่หว่า เออไอ้สัสเค้าไม่ใช่แค่แฟนกูนี่หว่า ละมาป่านนี้เพิ่งคิดได้เอ้อดีครับ เอาไงดีวะฮุน จะไปขอโทษซึ่งๆหน้านี่แม่งเดี๋ยวโดนชกอีกทำไงดี  แต่เพื่อความรักอันหวานหอม.......ฮุนยอมได้ครับ......... โอเค ผมตัดสินใจแล้ว พรุ่งนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง !!