Square Root 7.

Square Root  7.

“จงอินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มินนี้เมาส์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ย โคตรน่ารักเลยสัส”

“ห่ะ อ่อ น่ารักดีๆ”

“แบคฮยอนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เราอยากให้แบคฮยอนใส่หูแมวววววว”

“เฮ้ย ไอ้เอ๋อหยุดเลยนะเว้ย เอามือมึงออกไป!!!!!...................เดี๋ยวกูใส่เอง -////-”

“ครูค้าบบ ครูหิวน้ำไหมครับ อยากกินขนมรึเปล่า ร้อนไหมครับ ทาครีมกันแดดรึยัง เหงื่อออกเดี๋ยวผมเช็ดให้นะครับ”

“เห่ยไม่เป็นไร มินโฮดูนั่นดิๆๆๆๆๆ น่ารักเนอะ TvT”

อ่า....

ครับ.........

ผู้ชายหน้าหล่อสไตล์เกาหลีแต่งตัวดีมีชาติตระกูล 8 คน

กำลังสะดิ้งอยู่หน้าสวนสนุกครับ.....

ที่สำคัญ......   

ใส่ที่คาดผมมิกกี้มินนี่กันเกือบทุกคนครับ..............................

 “จงอินมึงดูดิๆๆๆๆ ตุ๊กตาตัวนั้นแม่งงงงง โคตรน่ารัก TvT”

ไอ้คยองซูกอดแขนไอ้จงอินแล้วสั่นไปสั่นมา ไอ้คยองซูนี่เยอะ ตั้งแต่เข้าสวนสนุกมาละเห็นตัวห่าอะไรเดินผ่านแม่งขอถ่ายรูปหมด เห็นอะไรน่ารักสะดิ้งตลอด ส่วนไอ้คนที่โดนสั่นแขนไปมานั่น...........

“ห่ะ อ่อ  น่ารักๆ เยี่ยมๆ”

ครับ แม่งยังไม่ตื่น.... เคยเห็นคนเพิ่งตื่นแล้วขี้ไม่ออกไหมครับ... นั่นแหละไอ้จงอิน

“ไอ้เหี้ยยอล!! มะ..มึงทำอะไรของมึงว่ะ ออกไปเลยนะเว้ย!!”

แบคยอลเสียงดังจนผมต้องหันไปมอง ไอ้ชานยอลกอดแบคฮยอนจากด้านหลังและซุกหน้าลงข้างหูของแบคฮยอน

“ขี้หวงว่ะ”

ไอ้ชานยอลปล่อยมือจากแบคฮยอนอย่างเซ็งๆและพูดใส่ มึงว่าเค้าขึ้หวง เป็นกูก็ก็หวงครับไอ้สัสมาลวนลามอะไรกันกลางสวนสนุก เด็กเยอะแยะ

“ครูครับ เหงื่อออกๆๆๆๆ”

“ห่ะ เห่ยไม่เป็นไร”

“ครูหิวน้ำป่ะครับๆๆๆ ผมมีน้ำนะ”

“อ่อ ไม่เป็นไรครูก็มี”

“ครูครับๆๆๆๆๆๆ’

“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

ชะ..ชิบหายละ….

ผมตะโกนออกไปทำไมวะเนี่ย

ตอนนี้กลายเป็นว่าทุกคนในกลุ่มหันมาหาผมหมดทุกคนรวมทั้งคนอื่นๆที่อยู่บริเวณนั้นด้วย..........

“เอ่อ คือ กูกัดลิ้นตัวเองว่ะ โอ้ยๆๆๆๆๆ เจ็บจังเลย”

ผมรีบเอามือมากุมปากพร้อมทำเสียงโอดโอย

“โห ไอ้โง่เลี้ยงหมาไว้ในปากเยอะก็งี้แหละมึง ครูครับเข้าไปข้างในกัน ผมอยากเล่นอะไรล่ะ”

จงอินเดินมาตบหัวผมและเดินนำกลุ่มเข้าไปในตัวสวนสนุก ครูลู่ห่านหันมามองหน้าและทำหน้าเชิงถามว่าผมโอเคไหม ผมพยักหน้าและยิ้มให้ ครูลู่ห่านที่กำลังเดินเข้ามาหาผมโดนไอ้มินโฮลากเข้าไปในภายในตัวสวนสนุก มัน...เห็นละน่าโมโหชิบหายเลยครับ เช้าๆนี่ยังดีอยู่นะครับออกจากบ้านมาด้วยผมก็ยังรู้สึกเฉยๆแต่ทำไมพอมาเจอหน้าไอ้มินโฮที่วันนี้แม่งเซ็ตผมมาอย่างเนี้ยบแต่งตัวมาอย่างดีทำตัวออเซาะครูลู่ห่านแล้วผมแทบจะแดกนิ้วตัวเอง อะไรๆก็น่าหงุดหงิดไปหมด ยิ่งตอนมันเช็ดเหงื่อให้ครูนะครับ...... ผมบีบไหล่ไอ้จงแดจนมันร้องเสียงหลง จะว่าไปแม่งก็อึดอัดแทนครูนะครับเดิน 3 ก้าวไอ้มินโฮเดินตาม 2 ก้าวประกบซ้ายขวาแทบไม่ให้ครูหายใจ จากผมที่เดินข้างๆอยู่ดีๆเลยต้องห่างออกมา กลัวได้อยู่ใกล้ๆแล้วเผลอกกระชากคอเสื้อไอ้มินโฮมาสอย

“ครูครับๆๆๆ หิวเปล่าเดี๋ยวผมไปซื้อหนมให้เดี๋ยวมานะครับ”

“เห่ยไม่ต้อง.....................อะไรของเค้าวะ”

ไอ้มินโฮวิ่งออกไปโดยไม่ฟังคำครูลู่ห่านสักคำ ครูลู่ห่านเลยได้แต่เกาหัวตัวเองงงๆ

“ไอ้มินโฮสงสัยมันจะติดใจครูแล้วละมั้งงงง”

ผมเดินไปกระซิบข้างๆหูหูครูจากด้านหลัง

“เหี้ย!”

“เซฮุนครับ ไม่ใช่เหี้ย”

ครูลู่ห่านเอียงหัวออกจากตัวผมและอุทานออกมา...........ครับ เหี้ยซะเบ้อเร่อเลย

“พอเลยๆๆๆ ติดจงติดใจอะไร ว่าแต่นายเหอะมาเที่ยวสวนสนุกก็ให้มันสนุกสิเห่ย ทำหน้าเป็นตุ๊ดเด็กโดนป๋าทิ้งไปได้ ไปเล่นกับเพื่อนไป” ครูลู่ห่านพูดและดีดหน้าผากผมเบาๆ

“ไม่เอาอ่ะจะอยู่กับครู”

“อีกคนละ เลิกกวนตีนครูสักทีได้ป่ะวะเนี่ย - -”

“เห่ย ผมไม่ล้อเล่นนะผมจริงจัง”

ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง........ครูลู่ห่านค่อยๆช้อนตาขึ้นแล้วมองหน้าผมกึ่งงงกึ่งตกใจ ผมค่อยเลื่อนมือทั้งสองข้างมาจับไหล่ของครูและมองหน้าครูนิ่ง.......

“ซะ เซฮุน............”

ครูลู่ห่านมองหน้าผมด้วยสายตาที่สับสนแล้วคิ้วที่ขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

“ผม................ ล้อเล่นครับแฮ่”

ผมแลบลิ้นพร้อมกับทำตาเข  

5555555555555555555555555555555555555555

ไอ้เหี้ยฮาครับ หน้าครูลู่ห่านนี้แบบแตกกระจาย 5555555555555555555555555

“โหๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ครูอย่าลืมเก็บซากหน้าๆๆๆๆ หมอรับเย็บป่ะนิๆๆๆๆ”

“ไอ้บ้า !!!’

ผมยกมือขึ้นกันที่คาดผมมิกกี้ที่ครูลู่ห่านฟาดมาใส่หัวผมและจับแขนของครูไว้แน่นพร้อมกับยังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ครูต่อไป

สนุกก็ตอนนี้แหละครับ 555555555555555555

“ครูลู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาดูตุ๊กตากันๆๆๆๆๆ T v T”

ขณะที่ผมกับครูลู่ห่านกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน คยองซูก็เข้ามาห้ามและลากครูลู่ห่านไปดูร้านขายของฝากที่มีตุ๊กตาและของเล่นเต็มไปหมด แบคฮยอนที่ตอนแรกยังเกร็งๆกับคยองซูตอนนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ครูลู่ห่าน คยองซูและแบคฮยอนกำลังอยู่ในร้านขายของฝาก ตอนนี้ทั้งสามดูจะตื่นเต้นกับตุ๊กตาโดนัลด์ดั๊กใส่ชุดทหารเรือ......... ครับ โคตรโตเลย เวลาสามคนนี้ยืนเรียงกันแล้วผมนึกว่าเด็กอนุบาลหมีน้อยหลงทางจริงๆนะ แบบครูพามาเที่ยวแล้วจับกลุ่มมาดื้อกันสามคน แบคฮยอนเป็นหัวหน้าแก็งค์55555555555555555555555 ว่าผมไม่ได้นะครับก็ตัวพวกนั้นมันตัวเล็กๆกันทั้งนั้น U_U

“มึง”

เหี้ย!

แม่งตกใจครับ พอผมหันไปตามเสียงเรียกที่อยู่ข้างหลังไอ้มินโฮก็เสือกอยู่ซะติดหน้าผมเลย แถมยังทำหน้าประมาณผมไปฆ่าจิ้งจกบ้านมันหมกป่ายังไงยังงั้น

“เหี้ยไรของมึงเนี่ย แล้วเอาหน้ามาใกล้กูไมไอ้สาส”

ผมผลักไอ้มินโฮออกห่างๆตัว

“มึงชอบครูลู่ห่านป่ะนิ กูถามจริง”

“ไอ้เหี้ย! มึงเอาไรคิดวะ ไอ้บ้าไอ้ดำไอ้เกรียน โหย ไอ้หน้าหนู กูเป็นผู้ชายเว่ย ถึงครูเขาจะน่ารักตัวเล็กเอวบางผมสวยหน้าหมวยนิสัยดีเสียงเพราะขนตางอนก้นสวยผิวนุ่มขาเรียวปากนิดจมูกหน่อยนางฟ้าชัดๆ ยังไงกูก็ชอบไม่ลง”

ทันทีที่ไอ้มินโฮถามคำถามนั่นออกมาผมก็แทบสำลักน้ำลายตัวเอง ไอ้มินโฮมันคิดได้ยังไงวะเนี่ย ผมเนี่ยนะจะไปชอบครูลู่ห่าน 

เป็นไปไม่ได้ครับ ไม่มีทาง!

“ก็แล้วไป........เมื่อกี้ที่กูไปซื้อน้ำพอกูกลับมาก็เห็นมึงหยอกครูลู่ห่านสนุกเลยนี่หว่า อย่าให้รู้นะมึงว่าจะตีท้ายครัวกู..... เห่ยว่าแต่ครูลู่เขาชอบโดนัลด์ดั๊กเหรอวะ”

ไอมินโฮกอดคอผมแล้วชี้ไปทางครูลู่ห่านที่จับตุ๊กตาโดนัลด์ดั๊กขึ้นมาเล่นกับคยองซู

“ห่ะ ”

ผมมองสลับไปมาระหว่างครูลู่ห่านและไอ้มินโฮ....

“มึงจะห่ะทำไม ตกลงครูเค้าชอบป่ะว่ะ”

ไอ้มินโฮจ้องหน้าผมอย่างไม่สบอารมณ์......

ผมมองเข้าไปในตาของมัน  และคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้…….

บางอย่างที่เลวมาก……

บางอย่างที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะทำไปเพื่ออะไร...... 

“ไม่อ่ะ ครูเค้าเกลียดจะตายห่า ครูเค้าเคยบอกกูไว้นะเว้ยว่าเค้าเกลียดไอ้เป็ดนี่มากๆๆๆๆ ถ้ามีคนซื้อให้นะครูจะเอาไปเผา ไม่ก็ให้มาข้างบ้านพันธุ์บางแก้วกัดเล่น เป็ดไรไม่รู้หน้าตาเอ๋อชิบหาย”

“เฮ้ยจริงป่ะวะ โหหน้าตาครูออกจะน่ารัก”

“ก็ครูเค้าเคยบอกกูงี้อ่ะ”

“งั้นกูไปละ ไปเร่งทำคะแนน”

ไอ้มินโฮตบบ่าผมเบาๆก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาครูลู่ห่านและคยองซู

ผมเดินตามไอ้มินโฮไปติดๆเพื่อรอดูเหตุการณ์ต่อไป

และผมอยากบอกว่า…

ไอ้มินโฮ กูขอโทษ......................

“โหๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ครูตุ๊กตาจิ้งจกไรเนี่ยไม่เห็นน่ารักเลยถ้ามีคนซื้อให้ผมนะผมจะเอาไปเผาทิ้งไม่ก็ให้หนูแถวบ้านแทะเล่นอ่ะครับอื้อหื้อปากงี้เหลืองเชียวคิดว่าน่ารักมากป่ะวะครับเป็ดอะไรหน้าเหมือนตุ่นเลยเนอะครับ 5555555......5”

ไอ้มินโฮวิ่งเข้าไปและจับตุ๊กตาโดนัลด์ดั๊กที่ครูลู่ห่านถืออยู่ออกมาขย้ำและบิดไปมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ต่างจากหน้าครูลู่ห่านที่ตกใจจนทำปากเหวอ..... 

คือมินโฮ มึง.................. 

กูจะบอกว่า.... 

ครูลู่ห่านแม่งชอบโดนัลด์ดั๊กมากครับมึง................5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

ขอโทษนะครับ แต่ไมผมสะใจงี้ T_T 5555555555555555555555555555555555

“มะ มินโฮไม่ชอบหรอกเหรอ”

ครูลู่ห่านดึงตุ๊กตาโดนัลด์ดั๊กที่อยู่ในมือไอ้มินโฮออกมาและถามมินโฮหน้านิ่ง

“โอ้ยครูผมโคตรเกลียดอ่ะครับ 555555555555 ”

“แต่ครูชอบนะ ^_^”

ครูลู่ห่านยิ้มให้ไอ้มินโฮที่หุบยิ้มทันทีที่ครูลู่ห่านพูดจบ

ไอ้เหี้ยหน้าไอ้มินโฮนี่แบบโคตรเสียเซลฟ์มากครับ 555555555555555555555555

จะสงสารก็สงสารนะครับแต่มันสะใจมากกว่า T_T

“เห่ยมึงกูขอโทษกูจำผิด”

ผมเดินไปลูบหัวไอ้มินโฮก่อนที่จะเดินตามหลังครูลู่ห่านไปจ่ายตังค์พร้อมกับกลั้นหัวเราะไปตามทาง ผมก็ไม่รู้นะครับว่าทำไมถึงต้องโกหกไอ้มินโฮออกไป ไม่รู้ทำไมต้องแกล้งมัน แต่ผมทำไปแล้วอ่ะครับ แล้วผมก็รู้สึกดีมากด้วย นี่ผมเป็นอะไรไปแล้ววะ 5555555555555555555555555.

“จงอินๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กูไม่ขึ้นนะๆๆๆๆๆ ไม่เอา T_T”

“โหย ไรวะคยองซูกูก็นั่งข้างมึงเนี่ย ถ้ากลัวมึงกอดกูก็ได้”

ตอนนี้พวกผมกำลังอยู่หน้าเครื่องเล่นที่มีชื่อว่า ‘รถไฟเหาะ’ กันครับ.......เสียงกรี๊ดที่ดังไม่หยุดดังลงมาจากเครื่องเล่นนั้นทำให้พวกผมขาสั่นกันพั่บๆกันทุกคน ยิ่งไอ้คยองซุนะครับรายนั้นแม่งไม่ยอมลุกจากม้านั่งเลยด้วยซ้ำเมื่อรู้ว่าไอ้จงอินกับพวกผมจะขึ้นไปเล่นกัน

“ถ้ามึงกลัวมากก็จับมือกูไว้ดิวะ กูไม่ปล่อยให้มึงเป็นอะไรหรอก โอเคนะ”

ไอ้จงอินกุมมือคยองซูขึ้นและกำไว้แน่น

“อะ เออ มึงสัญญากับกูแล้วนะเว้ย ห้ามกูเป็นอะไรนะ T_T”

ไอ้คยองซูดึงเสื้อไอ้จงอินพร้อมกับลุกขึ้น โห ไอ้สัสจะหวานกันนี่ถามกูยังครับ กูเลี่ยน

“ไอ้เอ๋อ เตรียมถุงยังถ้ามึงอ้วกมากูไม่ช่วยนะ มึงช่วยตัวเองละกัน’

“โห หมาพูดงี้ดูถูกเราอ่อ”

“ดูถูกห่าไรครับครั้งที่แล้วขึ้นแค่ชิงช้าสวรรค์มึงก็จะอ้วกละ นี่ถ้าไม่ไหวไม่ต้องขึ้นก็ได้นะเดี๋ยวกูนั่งกับเซฮุนก็ได้”

แบคฮยอนรูดซิปกระเป๋าที่อยู่หลังไอ้ชานยอลพร้อมกับหาถุงพลาสติกมาเตรียมพร้อมไว้ จะว่าไปก็จริงอย่างที่แบคมันว่าแหละครับไอ้ชานยอลเป็นคนที่เวียนหัว คลื่นไส้กับอะไรได้ง่ายมากตอนนั้นไปเที่ยวทะเลกันไอ้นี่ลงทะเลได้ไม่ถึง 10 นาทีเมาคลื่นอ้วกแตกกลางทะเลพวกผมนี่หนีกันแทบไม่ทัน - -;

“ไม่อ่ะ เดี๋ยวหมากรี๊ดแล้วคนอื่นหนวกหู”

“มึงว่าไงนะไอ้เอ๋อ”

“ล้อเล่นค้าบบบ ก็เราไม่อยากให้แบคนั่งกับคนอื่นนี่หว่า เดี๋ยวเผลอกอดขึ้นมาเราหึงตายห่าแน่เลย”

ไอ้ชานยอลหันไปกอดแบคฮยอนหลวมๆและแกว่งไปมา โหไอ้เหี้ย กูว่าไอ้จงอินกับคยองซูเลี่ยนละนะหันมาเจอะพวกมึงนี่กูแทบอ้วกเป็นคาราเมล ผมผิดเองครับที่ชวนมันมา ตรงๆนะครับ อิจฉา T_T ผมนี่เปล่าเปลี่ยวมาแทบแรมปีอยู่แล้วทำไมจีบใครก็ไม่ติด อยากเจอคนดีๆมีไหมครับแถวนี้มีไหมเอ่ยๆๆๆๆๆ

“เฮ้ย เซฮุนมะ มึงจะขึ้นป่ะว่ะ”

ใครก็ได้ครับที่ไม่ใช่ไอ้ตี๋ผมแสกกลางๆข้างผมคนนี้ = =

ไอ้จงแดสะกิดผมเบาและถามผมด้วยเสียงตะกุกตะกัก

“ห่ะ ขึ้นดิหนุกดี”

“นะ เนอะ”

ไอ้จงแดตอบผมเสียงสั่น

“เห่ย มึงอย่าบอกนะว่ามึงกลัวอ่ะ 555555555555555 เห่ยจงอินๆๆ ไอ้จงแดแม่งกลัวรถไฟเหาะว่ะ”

ผมหัวเราะเสียงดังและเรียกให้จงอินมาหาพร้อมกับเล่าเรื่องไอ้จงแดให้มันฟัง

“โห ไอ้เหี้ยใครบอกกูกลัว บ๊า ไม่มี๊ คนอย่างจงแดไม่มีความว่ากลัวเว่ย”

ไอ้จงแดฟาดกำปั้นลงอกตัวเองดังบึกๆและเดินนำพวกผมเข้าไปนั่งในรถไฟเหาะ

“เซฮุน ครูปวดหัวนิดหน่อยครูไม่ขึ้นนะพวกนายเล่นกันไปเลยเดี๋ยวครูรออยู่นี่”

ครูลู่ห่านเดินมาดึงเสื้อผมและบอกว่าตัวเองจะรอพวกผมอยู่ตรงนี้

“แล้วครูโอเคป่ะครับ ให้ผมไปเอาพาราในรถให้ไหม”

“เห่ยไม่เป็นไร ครูโอเค อีกอย่างมินโฮเค้าก็ปวดหัวเหมือนกัน ถ้าครูเป็นอะไรมินโฮเค้าคงดูและเองแหละ 55555555 นายอ่ะไปได้แล้ว เพื่อนเรียกแล้วอ่ะเห็นป่ะ ไปเลยๆๆๆ”

ครูลู่ชี้ไปทางด้านหลังที่มีไอ้มินโฮทำหน้ายิ้มแย้มให้ผมดูก่อนที่จะดันผมเข้าไปนั่งในรถไฟเหาะ

ไอ้มินโฮนี่แผนสูงนะมึง.....................

“มึงๆๆๆๆๆๆรถไฟเหาะนี่แม่งน่ากลัวเนอะ ถ้าไม่กล้จริงแม่งขึ้นไม่ได้เลยนะเว้ย แบบกูเนี่ยเค้าเรียกว่าเมพขริงๆเห็นป่ะๆๆขึ้นมาสูงขนาดนี่กูยังไม่ร้องสักแอะเลย”

ระหว่างที่รถไฟเหาะเคลื่อนตัวขึ้นยังที่สูงช้าๆ ไอ้จงแดที่นั่งข้างผมแม่งก็พูดไม่หยุดเลยครับต่างจากไปไอ้ชานยอลที่ทำหน้าเอ๋อซบไหล่ของแบคฮยอนที่โคตรร่าเริง ชี้นู้นชี้นี่ไปเรื่อย ส่วนไอ้จงอินกับคยองซู..............อีกคนนึงหลับอีกคนนึงตาเหลือกไปมา.......นั่นและครับไอ้สองตัวนี้

“มึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไมมันสูงจังวะ แต่กูไม่ได้กลัวนะ ไม่ได้กลัวจริงๆ”

ไอ้จงแดยังคงพล่ามไม่สุด ส่วนตัวผมนั่นแทบไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลยครับเมื่อมองลงมาแล้วเห็นไอ้มินโฮกำลังหยิกแก้มครูลู่ห่านไปมาและหัวเราะกันคึกคัก ไอ้เหี้ย!!! บังอาจมาจับแก้มครูลู่ห่านของกู เฮ้ย..ของ..เอ่อ......ของพวกกู

“มึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันจะลงแล้วเว้ยๆๆๆๆ ไอ้เหี้ยเซฮุน ไอ้เหี้ย โอ้ย ไอ้สัสกูกลัว เห้ยไม่กลัวๆๆๆๆ T_T”

ไอ้จงแดหลับตาพนมมือและสั่นไปมาพร้อมกับเรียกชื่อของผม แต่ผมยังคงไม่สนใจมันเพราะตาของผมจับจ้องอยู่ที่ไอ้มินโฮกับครูลู่ห่าน เห่ย ไอ้เหี้ย !!! ไอ้มินโฮได้กินน้ำขวดเดียวกับครูลู่ห่าน !!! ไอ้สัสผมไม่ทนแล้วครับ!!!

“ไอ้เหี้ย มึงไม่ตายดีแน่ไอ้มินโฮ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“มึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มึงจะลงแล้วไอ้สัส กรี๊ด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’

“จงอินกูกลัว มึงตื่นนนนนนนนนนน อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“zZZ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“ไอเหี้ย สนุกชิบหาย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“กูรักไอ้หมาจังเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

(พอเดาได้ใช่ไหมของใครเป็นของใคร........................)

“ไอ้เหี้ย คือแบบโหย สนุกโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คราวหน้าเล่นกันอีกนนะๆๆๆ”

ทันทีที่ลงมาจากรถไฟเหอะตีลังกาแบคฮยอนก็กระโดดไปมาตาลุกวาวอย่างกับเด็กๆ อาการเดียวกันกับไอ้คยองซูเลยครับ รายนั้นท่าทางจะติดใจ ส่วนไอ้จงอินนี่ก็เพิ่งตื่นสะลึมสะลือพูดไม่ได้ใจความ ไอ้ชานยอลไม่ต้องพูดถึงครับลงมาปุ๊บเซไปกอดแบคอย่างเดียวอ้างว่าจะอ้วกแต่หน้าแม่งฟินมาก แต่ไอ้จงแดสิครับกรี๊ดจนเสียงหลงลงมาจากรถไฟเหาะก็ยังตัวสั่นไม่หายขอกลับบ้านคนแรกเลย ส่วนผมหรอครับ โห แค่นี้ชิลๆ ไม่เป็นไรมากแค่ฉี่เล็ดเองครับ.................

“เซฮุนไปต่อบ้านผีสิงกัน!ๆๆๆ ครูเบื่อละอ่ะ ”

ครูลู่ห่านวิ่งเข้ามาดึงแขนผมเดินตามแกไปบ้านผีสิงทันที โห ไรวะกะไม่ให้กูได้หายช็อคเลยรึไง

“เห่ยดีเหมือนกัน กูกำลังคึกเลยเนี่ย”

ไอ้คยองซูพูดขึ้นเสียงดังและเดินกลุ่มของผมไปที่หน้าบ้านผีสิง และขณะที่พวกเรากำลังจะเดินไปนั้นแบคฮยอนก็ได้ขอตัวกลับก่อนเพราะดูท่าไอ้ชานยอลจะไม่ไหวแล้ว พวกผมก็เลยต้องปล่อยให้ไอ้ชานยอลกับแบคฮยอนกลับบ้านไปก่อน แบคฮยอนโบกมือให้พวกผมก่อนหันหลังพยุงไอ้ชานยอลออกไปที่หน้าสวนสนุก และก่อนจากไอ้ชานยอลได้หันหน้ามาหาพวกผมแล้วยกยิ้มมุมปากเป็นการจากลา ...........ผมดูรู้เลย ไอ้นี่แม่งต้องสำออยแล้วพาแบคฮยอนไปจุ๊กกรูจุ๊กกีโกที่บ้านมันแน่เลยครับ - -

“มินโฮรอไรวะเข้ามาดิ เดี๋ยวกูได้เดินคนเดียวหรอกมึง”

ผมสะกิดไอ้มินโฮที่เงยหน้ามองป้ายบ้านผีสิงค้าง................หรือว่าไอ้นี่มันจะกลัววะ

“เห่ยจงอิน ไอ้มินโฮมันกลัวผีป่ะวะ ไมมันยืนแข็งแบบนั้น”

ผมหันไปกระซิบกับไอ้จงอินเบา

“กูไม่อยากจะพูดครับ มันกลัวเข้าขั้นหลอนเลยมั้งนั่น กูยังจำได้เลยวันนั้นไปเข้าค่ายฟุตบอลมันแม่งแค่ได้ยินเสียงนกฮูกก็แทบสลบละ ทางที่ดีกูว่ามึงให้มันรอข้างนอกเหอะว่ะกูกลัวมันเป็นลม คยองซูมึงจะรีบไปไหนวะ รอกูด้วย!”

ไอ้จงอินกระซิบตอบผมและรีบวิ่งเข้าบ้านผีสิงไปเพราะคยองซูได้นำหน้าไปไกลแล้ว ผมหันมามองหน้าไอ้มินโฮ....เอาอีกแล้วครับ ความคิดอุบาทว์แล่นเข้าหัวผมมาอีกแล้ว หึหึ ถือว่าเอาคืนเรื่องที่มึงหยิกแก้มครูลู่ห่านเมื่อกี้ละกันนะมินโฮ...

“ครูอยู่ไหนครับๆๆๆๆๆๆๆ เซฮุนๆๆๆๆๆๆๆๆ มึงอยู่ไหน ไอ้เหี้ย !!! อะไรเกาะขากูว่ะเนี่ยๆๆๆ ไอ้สัส กูจะกลับบ้าน!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เสียงไอ้มินโฮดังก้องไปทั่วบ้านผีสิงทันทีที่พวกผมก้าวไปก้าวแรก

ไอ้เหี้ยผมจะร้องไห้ครับ ฮาชิบหาย 5555555555555555555555555555555555

ครูลู่ห่านที่เดินอยู่ข้างผมก็กั้นหัวเราะเบาๆ ส่วนไอ้จงอินกับคยองซูก็เดินไปไกลจากพวกผมมากแล้ว

โอเคละ โอกาสแบบนี้...............

“มึงๆ มึงได้ข่าวว่ามีคนตกใจหัวใจวายที่นี่ป่ะวะ โห ไอ้เหี้ยเค้าบอกว่าแม่งเฮี้ยนมาก”

ผมเดินเข้าไปใกล้ๆไอ้มินโฮและกระซิบข้างหูมัน

อย่างที่ผมคิดเลยครับ..................

ไอ้มินโฮแม่งหน้าซีดเป็นไก่ต้มทันที

“ไอ้เหี้ยตบปากเลยมึง พูดหาไรวะ!!”

ไอ้มินโฮเขยิบตัวเข้ามาใกล้ๆผมและกำชายเสื้อผมไว้แน่นโหไอ้สัสถ้ามึงเป็นครูลู่กูจะไม่ว่าสักคำ

“ไอ้เหี้ย เงาผู้หญิง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

ผมตะโกนออกมาเสียงดังและชี้ไปทางข้างหลังไอ้มินโฮ ไอ้มินโฮได้ยินงั้นรีบก้มลงและเอาปิดหน้าทันที ผมเห็นอย่างงั้นเลยรีบจับมือครูลู่และพาครูวิ่งออกมานอกบ้านสิง

“เฮ้ย เซฮุนแล้วมินโฮ............”

“เดี๋ยวมันก็ตามออกมาครับๆๆๆๆ’

ผมตอบทั้งๆที่ยังคงวิ่งอยู่ เอาไงดีวะไปไหนดี ที่ๆไอ้มินโฮจะหาไม่เจอ.......................

ว่าแล้วสายตาของผมก็ไปเจอะกับชิงช้าสวรรค์พอจะมีที่ว่างและกำลังจะเริ่มทำงาน ผมรีบกุมมือมือครูลู่ห่านให้แน่นแล้วออกแรงดึงมือครูให้วิ่งเข้าไปในชิงช้าสวรรค์ตัวนั้น ตอนนี้ผมและครูลู่ห่านขึ้นมานั่งหอบกันในชิงช้าสวรรค์แล้วครับ ไอ้เหี้ย แม่งหอบแดกครับ 5555555555555555555555555555

“.........................”

ไร้เสียงจากคนตรงหน้าผม ตอนนี้ครูลู่ห่านนั่งกอดตัวเองและก้มหน้าชิดกับตัวเอง พร้อมกับหอบรัวๆๆ

“เห่ยครูเป็นอะไรป่ะครับ”

ผมถามครูลู่ด้วยความเป็นห่วง ไอ้เหี้ยหรือว่าตกใจจากบ้านผีสิงวะ

“คะ ครู กลัวความสูงเว้ยไอ้บ้า พาขึ้นมาไมวะเนี่ย”

ครูลู่พึมพำเบาๆพร้อมกับหอบไปด้วย ชะ ชิบหายแล้วไหมล่ะครับ ใครมันจะไปรู้ว่าเนี่ยว่าครูเค้ากลัวความสูง ทำไงดีว่ะผมนี่ก็เพิ่งขึ้นได้ยังไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ ครูลู่ห่านจากที่กอดตัวเองสั่นและหายใจหอบธรรมดาตอนนี้ครูเค้าเหงือไหลเต็มไปหมดลยครับแถมยังหอบรัวกว่าเดิม ไอ้เหี้ย ทะ ทำไงดีว่ะ

“ใจเย็นๆนะครับ เดี๋ยวเราก็ได้ลงไปแล้วๆ”

ผมตัดสินใจกุมมือของครูหานและบีบเบาๆ ครูเงยหน้ามามองผมและยิ้มเบาๆ ครูลู่ห่านใช้มือทั้งสองข้างค่อยๆเลื่อนมาจับมือของผม ครูลู่ห่านเริ่มหอบช้าลง และมองหน้าผมก่อนจะยิ้มอีกรอบ

“นะ นาย ทำเรื่องเข้าท่า บะ แบบนี้เป็นด้วยหรอเนี่ย 5555”

ครูลู่ห่านหัวเราะเบาๆ

“บอกแล้วไงครับ ผมน่ะเทพบุตร”

ผมบอกไปและยิ้มที่ผมคิดว่าหล่อที่สุดให้ครู

“อะ ไอบ้าเอ้ย”

ครูลู่ห่านด่าผมออกมาเบาๆ

กึก !

เหมือนชิงช้าที่พวกเรานั่งอยู่จะถึงช่วงของทางลงมันเลยทำให้เกิดการส่ายของชิงช้าขึ้นอย่างรุนแรง แรงนั้นทำให้ครูลู่ห่านเซมาอยู่ในอ้อมกอดของผม ................ ดูเหมือนโรแมนติกนะครับแต่ไม่เลย ครูลู่ห่านเหมือนช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้และกลับมาหอบรัวๆเหมือนเดิมหนำซ้ำตัวยังสั่นหนักยิ่งกว่าเดิมอีกด้วย

“ใจเย็นนะครับครู ผมอยู่นี่นะครับ ผมจะไม่ไปไหน”

ผมกระชับกอดครูให้แน่นยิ่งขึ้นและใช้มือโอบไปที่ข้างหลังของครูลู่ห่าน ครูลู่ห่านค่อยๆเลื่อนมือขึ้นมาเกาะแผ่นหลังของผมและจิกมันไว้แน่นจนผมต้องยู่หน้าเล็กน้อยด้วยความเจ็บ

“ทนอีกนิดนะครับ”

ผมลูบหัวของครูลู่ห่านเบาๆ ครูลู่ห่านตอนนี้ตัวสั่นน้อยลงและหายเริ่มปกติแล้ว โห ไอ้เหี้ย เหงื่อครูเต็มมือผมเลยครับ T_T

“ฮึบ!”

“หะ เห่ยเซฮุนทำอะไร ปล่อยครู ครูเดินได้!”

ครูลู่ห่านร้องลั่นเมื่อผมช้อนตัวครูขึ้นทันทีที่เราลงจากชิงช้าสวรรค์ได้

“เดินได้อะไรล่ะครับ แค่จะยืนครูยังเซเลย เดี๋ยวผมขับรถกลับเอง ครูนั่งเฉยๆก็พอ - -”

ผมอุ้มครูลู่ห่านด้วยท่าเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวไปยังที่จอดรถ ไม่ใช่คนไม่มองนะครับ จ้องผมอย่างกับผมเป็นก็อตซิล่า ถามว่าอายไหม อายนะครับแต่ตอนนั้นมันเหมือนแค่ผมอุ้มครูลู่ห่านมาส่งในรถ ให้ครูปลอดภัยแค่นั่นก็พอแล้ว..........น้ำเน่าเหี้ยๆครับ ผมเป็นงี้ได้ไงวะครับเนี่ย !! ส่วนครูลู่ห่าน ไม่ต้องพูดถึงครับรายนั้นแม่งขดตัวอย่างกับไส้เดือนโดนน้ำร้อนลวกเอาหน้าซุกอกผมอย่างเดียว ไม่ใช่ครูแกเขินอีกแหละครับ ครูลู่บอกครูอาย...................

หลังจากที่ผมขับรถออกมาจากสวนสนุกได้พักใหญ่ แต่เป็นเพราะการจราจรที่ติดขัดทำให้ผมกับครูลู่ห่านไปไหนไม่ได้ไกลนัก ผมเลยสั่งให้ครูลู่ห่านนอนรอ ตอนแรกแกเถียงนะครับ บอกว่าจะอยู่คุยเป็นเพื่อนแต่อีกสองนาทีผ่านมาเท่านั้นแหละ หลับปุ๋ยเป็นเด็กเลยครับ - - ผมได้แต่จ้องหน้าครูสลับกับนึกถึงเหตุการณ์บนชิงช้าสวรรค์ มันทำให้ผมได้รู้อะไรเยอะเลยนะครับเกี่ยวกับครูลู่...และก็ตัวผมเอง ในตอนที่ผมกอดครู ผม...ผมรู้สึกใจเต้นรัวเหี้ยๆๆๆๆ รัวไม่แพ้หอบของครูเลยล่ะครับ แถมยังรู้สึกวูบวาบที่ลำไส้อีกต่างหาก คือตอนแรกผมนึกว่าผมปวดขี้นะครับ แต่มันไม่ใช่แบบนั้นมันอธิบายยากครับ T_T 

แต่ผมรู้สึกว่าผมลืมอะไรสักอย่างไปป่ะวะครับเนี่ย...................

เหี้ย .......... 

ไอ้มินโฮล่ะครับ ?????????????????

ชะ ชิบหายแล้วกู

 .
.
.
.
.

.

 

ณ สวนสนุกมุกมิกกิกิ

“ทุกคนหายไปไหน หมดแล้ว กะ กูจะกลับบ้าน  มินโฮจะกลับบ้านครับ TT_____________TT”

 
 

Special part chanbeak! 

“ไอ้เหี้ยยอล ที่ก็ตั้งเยอะมาเบียดไมวะเนี่ย ออกไปนู่นเลยไป”

แบคฮยอน หนุ่มน้อยร่างเล็กพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรำคาญและผลักร่างสูงอีกคนที่อยู่แนบตัวเค้าออก

“โห แบคฮยอนไม่อยากให้เราอยู่ใกล้ขนาดนั้นเลยอ่อ”

ปาร์คชานยอล เทพบุตรหนุ่มสุดหล่อกระชากใจสาวๆหรือผมเองครับ 55555555555555555555555555 ผมยกมือขึ้นเกาหัวเบาๆและเขยิบออกจากแบคฮยอนออกมานิดหน่อย ตอนนี้เราอยู่กันในรถไฟฟ้าครับกำลังจะกลับบ้านของผม วันนี้แบคฮยอนจะมาค้างบ้านผมแหละครับคิคิคิ แบคฮยอนบอกว่าเค้าเหนื่อยจากสวนสนุกเลยไม่อยากต่อรถกลับบ้านมันไกล แต่ผมมองก็รู้แล้วล่ะว่าเค้าอยากนอนกอดผม เป็นใครใครจะไม่อยากกอดล่ะครับ หล่อซะขนาดนี้

“พอเลยมึงอ่ะ กูยังไม่ทันได้เล่นบ้านผีสิงก็ต้องออกมาล่ะ เพราะมึงเลยยย’

แบคฮยอนใช้นิ้วชี้ดันหัวผมเบาๆและทำหน้าย่น ใครมันจะไปช่วยได้ล่ะครับ ก็ผมเวียนหัวนี่นา

“ขอโทษนะครับบบบ ขอโทษที่ทำให้หมาน้อยอดสนุก แต่วันนี้ก็ถูกชะตากับคยองซูแล้วใช่ป่ะล่ะ สนิทๆกับคยองซูไว้ก็ดี คราวหน้าไปเที่ยวไหนจะได้มาด้วยกัน ”

ผมยกมือไหว้แบคฮยอนลวกๆและขยี้หัวเค้าเมื่อพูดจบประโยค

“อื้อ คยองซูโคตรน่ารักเลยอยู่ใกล้ละดูตัวเล็กกว่ากูอีกอ่ะ 555555555555555555555 เซฮุนกับจงแดก็ตลกดี ส่วนจงอินนี่น่ารักเนอะ”

“น่ารัก แต่ไม่ให้รักนะ”

ผมพูดและยิ้มมุมปาก

“โหย ไอ้บ้า รู้อยู่แล้วเว่ย!!”

แบคฮยอนทำปากยู่ใส่ผมและหันหลังให้ น่ารักใช่ไหมล่ะครับ แฟนผมคนเนี้ย

ผมกับแบคฮยอนเราคบกันมาได้เกือบ 2 เดือนแล้วล่ะครับมันเกิดขึ้นจากอะไรนี่ถึงตอนนี้ผมยังงงๆอยู่เลยครับ 555555555555555555 เอาไว้คราวหลังผมเล่าให้ฟังละกัน แต่ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าเวลาเกือบ 2 เดือนที่ผ่านมามันทำให้ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตเลยล่ะครับ แบคฮยอนเข้ามาทำให้ชีวิตผมมีสีสันขึ้นเยอะมากจากแต่ก่อน ไหนจะท่าทางน่ารักๆเวลาที่อยู่กับผมสองคน หรือไม่ก็ไอ้ท่าทางที่ดูแมนๆเวลาอยู่กับคนอื่นของเค้ามันทำให้ผมหลงเค้าจนหัวปักหัวปำ

“อ่ะ แบคเขยิบเข้าไปชิดประตูทีดิ คนเยอะอ่ะ”

ผมจับเอวของแบคฮยอนไว้และให้เค้าเดินไปชิดกับประตูรถไฟฟ้าอีกข้างเพราะตอนนี้คนเริ่มเข้ามากันเยอะแล้ว ตอนนี้ 6 โมงเย็นเวลาคนเลิกงานด้วยแหละมั้งครับ คนเลยเยอะขนาดนี้ - -;

“ยอล กูหิว”

อยู่ๆแบคฮยอนที่หันหลังให้ผมก็หันหน้ามา ตอนนี้พวกผมอยู่ใกล้กันมากแทบจะเรียกว่ากอดกันเลยก็ได้นะครับ อะ..อดใจไว้นะกู อย่าเพิ่งกอดไอ้หมามันตอนนี้ ถ้าเผลอกอดไปนี่ตายลูกเดียวครับ กลับบ้านนี่โดนต่อยไม่ยั้งแน่ T_T

“งั้นเดี๋ยวก่อนเข้าบ้านแวะเซเว่นกัน”

“อื้อ ”

“อดทนแปบนะครับบบ ”

ผมขยี้หัวแบคฮยอนเบาๆ

“ยะ ยอล”

แบคฮยอนพูดขึ้นเบาๆอีกครั้ง มันเบามากจนผมต้องเขยิบตัวเข้าไปใกล้แบคฮยอนอีกจนตอนนี้ตัวของเราติดกัน

“กูหิวนี่ด้วย งั่ม”

แบคฮยอนค่อยเคลื่อนตัวเข้ามาระหว่างแขนของผมและโอบเอวผมไว้และเอาคางมาเกยไหล่ของผมที่พอดีกับส่วนสูงของเค้าและก้มลงงับไหล่ของผมเบาๆ ............

โอ้ย เหี้ยแล้วไหมครับ เมียใครง่ะทำไงน่าจับกดงี้ T_T

“หิว ..........ก็กินดิ เราไม่หวง”

ผมกระซิบข้างหูแบคฮยอนและใช้มือจากที่เคยพิงกับตัวรถไฟฟ้าเลื่อนมาโอบแบคฮยอนอีกที คนที่อัดแน่นเบียดเสียดไปเต็มรถไฟฟ้าต่างคนต่างสนใจแต่ธุระของตัวเองจนไม่มีสนใจคนรอบข้าง มันเลยทำให้ผมกล้าแสดงออกขนาดนี้ ผมเริ่มเลื่อนมือเข้าไปในเสื้อของแบคฮยอนใช้มือสากลากตามสันหลังที่นูนออกมาของเค้า................

“ไอ้เหี้ย มือน่ะมือ พอเลยมึงกูอ้อนหน่อยได้ทีเลยนะ !!!”

“เหี้ย !! จะเจ็บนะครับบบ T_T”

แบคฮยอนกัดไหล่ผมสุดแรงจนผมต้องสะดุ้งเล็กน้อย เอ้า ไหนบอกว่าหิวไงว่ะ T_T

“ก็แบคแม่งยั่วเราก่อนนี่หว่า”

“ยั่วห่าไร กูบอกว่ากูหิวต่างหากแบร่”

แบคฮยอนแลบลิ้นใส่ผมก่อนที่จะก้มหน้าลงกดโทรศัพท์ตัวเอง ทำไมวะครับ..........

ทำไมผมถึงรักใครบางคนได้ขนาดนี้

แค่มองเค้ายิ้มก็มีความสุขมากมายขนาดนี้

ทำไมแบคฮยอนคนนี้ถึงมีอิทธิพลกับหัวใจผมจังครับ

“’งั้นรีบกลับบ้านไปกินกัน”

ผมกระซิบข้างหูแบคฮยอนเบาๆและขบที่ต้นคอของเค้า

“ไอ้เอ๋อหื่นเอ้ย!!!!”

แบคฮยอนหยิกแก้มผมแรงๆและสอดมือเข้าไปในเสื้อกันหนาวของผมก่อนจะเอ่ยว่า....

“กูรักมึงนะ”

“ชานยอลก็รักแบคฮยอนนะครับ!”



ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนรีดทุกคน คุกตัวลงม้วนกลิ้งกอดขารีดเอาไว้ 

ยกสองมือขึ้นกราบกรานรีดอย่าไป กลับไปเม้นที่เด็กดีก่อนเว้ย ♥