Square
Root 8.
“นะคะๆๆๆๆ น้องฮุน
น้องจงอินกับน้องชานยอลช่วยพี่มินนี่ทีนะคะๆๆๆ T_T”
“ถ้าน้องฮุน น้องจงอิน
น้องชานยอลมาช่วยสีเราต้องได้ที่ 1 แน่เลยค่ะ นะคะ พี่เรียวขอ T_T”
ตอนนี้กระเทยร่างบางกับร่างท้วมที่อยู่ในชุดคล้ายจะไปเต้นแอโรบิคหน้าหมู่บ้านสองคนกำลังอ้อนวอนขอร้องผมกับจงอินและชานยอล.......ให้ไปเป็นหลีดมือประจำสีในงานกีฬาสีโรงเรียนที่จะถึงนี้
ไม่เรียกว่าที่จะถึงดีกว่าครับ เรียกว่าอีก 2
อาทิตย์ที่ถึงดีกว่า.......นี่ไม่ได้กังวลเรื่องเวลานะเลยนะ
ผมกังวลเรื่องเวลาเล่นเกมผมมันจะหายไปมากกว่า!!
“เอาไงดีวะมึง”
ผมสะกิดไอ้จงอินที่นั่งเล่นหัวคยองซูอยู่ข้างๆ
ในตอนนี้ในห้องเรียนของพวกผมก็มีแค่ผม จงอิน คยองซู ชานยอล เมียมัน(แบคฮยอน) ไอ้จงแดและพี่ซองมินกับพี่เรียวอุคที่เป็นศิษย์เก่า
นอกนั้นกลับบ้านกันไปหมดแล้วครับ
ไม่ใช่พวกผมไม่อยากกลับนะแต่พอผมจะก้าวเท้าออกจากห้องปุ๊บพี่ซองมินก็ฉุดผมเข้าห้องปั๊บ
แล้วไม่ใช่เล่นๆนะครับ กระชากทีแขนผมแทบจะหลุดออกจากไหล่ พี่ครับปล่อยไปเหอะ
ผมกลัว T_T
“ห่ะ มึงเอาไงก็เอางั้น กูไม่มีไรทำพอดี”
ไอ้จงอินตอบพร้อมหาววอดๆ
“กูไม่ว่างว่ะ กูลงแข่งบาสไปแล้ว”
ไอ้ชานยอลตอบพร้อมเกาหัวตัวเองเบาๆ
เอาแล้วไงพวกมึง.............
โยนขี้ให้กูอีกแล้ว...................
“เอ่อ คือพี่ซองมินครับคือพวกผมสมาธิสั้น
ทำอะไรนานๆไม่ได้ พี่ซองมินมั่นใจเหรอครับ”
ถามเชิงหาข้ออ้างเข้ามาแทรก ทำไงได้ละครับ
ทุกวันนี้กว่าจะได้กลับบ้านแม่งก็ 2 ทุ่มแล้ว แค่นี้ก็ห่างกับน้องฮอนจนแทบไม่อยากหายใจแล้วครับ
“ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!”
พี่ซองมินแผดเสียงกรี๊ดขึ้นจนทุกคนต้องสะดุ้ง
“ไอ้เหี้ยกูนึกว่าเสียงช้างโดนฟาด……….”
ไอ้ชานยอลกระซิบข้างๆหูผมและปิดหูตัวเอง .........
มึงก็ว่าพี่เค้าเกินไป พี่เค้าไม่ช้างนะเว้ย..................แค่หมูพอ......
“ไม่เอานะคะ ซองมงซองมินอะไรกัน พี่ชื่อมินนี่ค่ะ
มินนี่น่ะมินนี่ๆๆๆๆๆ มินนี่เมียมิกกี้เมาส์อ่ะข่า !!!”
พี่ซองมินลุกขึ้นพร้อมสะบัดอกไปมาหลายที
โอ้พระเจ้า................ควักลูกตาผมไปเถอะ............
“น้องฮุนอะไรกัน เชอะ พี่งอนแล้วนะ เรียกพี่ใหม่สิ ”
พี่ซองมิน เฮ้ย
พี่มินนี่ทำปากยู่และกอดอกพร้อมกับมองผมด้วยสายตางอนๆ
ถามกูไหมครับว่ากูอยากง้อไหมมมมมมมมมมมมมม !!
“ครับๆ พะ พี่มินนี่”
“กรี๊ดดดด ดีมากข่าคุณน้องงงงง”
พี่ซองมินวิ่งเข้ามาทุบแขนผมเบาๆ.............ไม่เบาละครับ
ไอ้เหี้ยแขนผมแทบหลุด!!!! จะทำไรดูกล้ามแขนตัวเองหน่อยนะครับพี่มินนี่ T_T
“อะไรกันอ่ะพี่มินนี่ปกติถ้าไปถามเด็กคนไหนแล้วใครก็อยากเป็นหลีดไม่ใช่หรือไง
ได้โดดเรียนแถมลงกิจกรรมให้อีกด้วย เซ็งเลยอ่ะ เดี๋ยวลองไปถามคนอื่นดูก็ได้เนอะ”
พี่เรียวอุคตบบ่าพี่ซองมินและทำหน้าเซ็ง..............
เดี๋ยวนะครับ.....
เมื่อกี้ว่า ไม่ได้เรียน ป่ะว่ะครับ.............
“เห่ยพี่ไม่ได้เรียนด้วยอ่อ’
เหมือนไอ้จงอินรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่มันเลยลุกขึ้นดึงมือพี่ซองมินไว้และถามออกไปทันที
“ก็แน่สิจ้ะ น้องจงอิน ”
“โหย พี่ไมไม่บอกแต่แรก ที่จริงแล้วผมกับจงอินนี่โคตรเมพอ่ะครับสเต็ปวันทรูทรีสอนแปบเดียวได้ท่าฟิลมาจัดเต็มครับๆๆๆๆๆ”
ทันทีที่พี่ซองมินตอบคำถามของจงอิน ผมก็รีบลุกขึ้นไปกอดแขนพี่ซองมินไว้
ไมไม่บอกแต่แรกวะครับ รู้งี้ผมไม่มานั่งคิดให้เสียเวลาเปลื้องหัวใจหร๊อก
“แหม่ ทีนี้เนี่ยเร็วจังนะ ชิ งั้นแสดงว่าโอเคแล้วใช่ไหมจ้ะ
งั้นตามพี่มินนี่มา พี่จะพาไปแนะนำตัวกับหลีดที่เหลือ”
พี่ซองมินกับพี่เรียวอุคเดินนำพวกผมออกจากห้องและมุ่งหน้าไปยังโรงยิมเล็กที่อยู่แถวหน้าโรงเรียน
แต่ก็หนักใจนะครับเรื่องเป็นหลีด
ปกติโรงเรียนมีงานห่าอะไรพวกผมก็ไม่เคยยุ่งอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เรื่องเต้นของทางโรงเรียนผมก็แทบจะไม่เข้าไปแตะ
กลัวเข้าไปละแม่งเผยสันดานขี้เกียจให้คนอื่นเค้าเห็นอายครับ - -; ผมกับเพื่อนอีก 5
คนเดินตามพี่ซองมินกับพี่เรียวอุคไปจนถึงในโรงยิม
และตอนนี้ในโรงยิมก็มีคนอื่นอยู่อีกจำนวนหนึ่งซ้อมกำลังตั้งการ์ดรอซ้อมกันอย่างขะมักเขม้น
โหไอ้สัสเครียดกันงี้ผมกับจงอินจะไหวไหมว่ะ
แต่เอ๊ะ............
ใครวะหัวทองๆตัวสูงๆ................
ฟันเหยินๆ...............................
ไอ้เหี้ยอย่าเป็นแบบที่ผมคิดนะ............
“ ไอ้เหี้ยคริส!!”
ไอ้จงอินยืนกอดคยองซูอยู่ข้างผมแหกปากตะโกนขึ้นเสียงดังและชี้ไปยังไอ้คริส
ชิบหายแล้วไง.........
“จงอินมึงพอเลย !”
คยองซูใช้มือทั้งสองข้างปิดปากไอ้จงอินไว้แน่นแต่จงอินก็ยังสมบทคำด่าออกมาอยู่อย่างนั้นแม้จะได้ยินเพียงเสียงอู้อี้ๆก็ตาม
“อ้าวคยองซูหวัดดี! เป็นไงบ้างสบายดีป่ะครับเราน่ะ”
ไอ้คริสเดินออกมาจากกลุ่มหลีดและมากระชากไอ้คยองซูไปอยู่ในอ้อมแขน
พร้อมกับยิ้มทำหน้ากวนตีนใส่ไอ้จงอิน เอาแล้วไงครับมึง ศึกชิงนางเหลือกเริ่มละครับ
“ไอ้ห่านฟ้าเงิงทะลุดิน พอเลยนะมึงคยองซูเมียกูเว้ย!”
ไอ้จงอินดึงแขนคยองซูกลับมาสุดแรงพร้อมกับกอดเอาไว้แน่น
ไอ้คยองซูก็ได้แต่ทำหน้างง ตาเหลือกไปมาอยู่อย่างนั้นแหละครับ
“นี่มึงด่ากูเหรอไอ้ดำปากเป็ด”
“กูจะด่าใครละครับไอ้สัสก็ทีแค่มึงแหละยืนฟันทะลุปากอยู่นี่”
“ไอ้ราหูนี่แม่งวอนซะละ”
ไอ้คริสถกแขนเสื้อนักเรียนขอมันขึ้นและเดินเข้าหาไอ้จงอิน
ผมกับชานยอล แบคฮยอนและไอ้จงแดก็ได้แต่มองหน้ากันงงๆเพราะไม่รู้จะเข้าไปห้ามไอ้สองตัวนี้ยังไงส่วนคนอื่นๆที่อยู่ในโรงยิมก็ไม่กล้าเข้ามายุ่ง
ใครจะกล้ายุ่งล่ะครับอยู่ข้างไอ้จงอินก็กลัวสีตกใส่อยู่กับคริสเดี๋ยวฟันแม่งก็จะเฉาะ
“จงอินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กูขอนะ อย่ามีเรื่องกัน
เกรงใจพี่ๆเค้าบ้างป่ะวะ T_T”
คยองซูกอดจงอินและพาไอ้จงอินเดินออกมาให้ไกลจากคริส
............... ไอ้เหี้ย น่ารักว่ะครับ
คิดภาพดูนะครับไอ้คยองซุที่ตัวเล็กๆกอดเอวไอ้จงอินละดันไอ้จงอินไปข้างหน้าทั้งๆที่ตัวเองก็มองไม่เห็นทางแต่ซอยขาอย่างเดียว
5555555555555555555555555555 เคยเห็นเต่าพยายามวิ่งไหมครับ นั่นแหละคยองซูชัดๆ
“ก็ไอ้คริสแม่งกวนตีนอ่ะ”
“เรื่องของกูดิ”
ทันทีที่ไอ้จงอินพูดจบไอ้คริสก็สวนว่าเรื่องของกูดิขึ้นมาทันที..............เออครับ
กวนตีนแบบนี้ขอสอยปากมึงหน่อยเหอะ เห้ย ไม่เอาดีกว่าผมกลัวมือผมโดนฟันมันบาดครับ
“ดูมันดิแม่งคยองซู”
ไอ้จงอินพูดออกมาอย่างหัวเสีย เป็นกูกูก็หัวเสียครับคริสแม่งกวนตีนชิบหาย
หล่อแล้วยังกวนตีนแบบนี้รักซะดีไหม......................................
ไม่ใช่ละครับ ล้อเล่นนะครับ ล้อเล่นจริงๆนะครับ..............
“พี่มินนี่ครับ ผมไม่เอาแล้วนะครับ
ถ้าจะต้องได้มาซ้อมกับไอ้นี่ทุกวันผมคงตายแน่ๆ”
ไอ้จงอินหันไปบอกพี่มินนี่ที่กำลัง..................นั่งซดส้มตำอยู่
อื้อหือ....................โคตรจริงจังกับการกับงานเลยครับ
“ตะ แต่ถ้าน้องจงอินไม่เป็นแล้วใครจะมาแทนละคะ
ฮื่อออออออ แล้วงี้การแสดง perfoemance ที่สู๊ดยอดของพี่มินนี่กับพี่เรียวจะสมบูรณ์แบบได้ไงละค่า T_T”
พี่ซองมินรีบวางส้อมที่กำลังตักส้มตำปูปลาร้าเข้าปากและเดินเข้ามาหาพวกผมพร้อมกับทำหน้าตาอ้อนวอน
โถ่............. ไม่สงสารเลยสักนิดครับแถมเหม็นกินกระถินโชยมาอ่อนๆด้วย
“พี่ซองมินฮะ แบคฮยอนเค้าอยากเป็นอะฮะ”
“ไอ้เหี้ย กูแค่บอกว่ากูอยากลองเป็นไม่ได้อยากเป็นเว้ย!”
ชานยอลยกมือขึ้นและจิ้มนิ้วชี้ไปที่แก้มของแบคฮยอน
ส่วนไอ้แบคฮยอนพอรู้ว่าตัวเองกำลังโดนไอ้ชานยอลแฉอยู่นั่นก็รีบใช้ศอกกระทุ้งที่ท้องของไอ้ชายอลเข้าเต็มเปาจนไอ้ชานยอลต้องกุมท้องทันที
“เอ่อ ไม่ใชพี่ไม่อยากให้น้องแบค น้องแบคใช่มั้ยจ้ะ
อ่อจ้ะๆ ไม่ใช่พี่ไม่อยากให้น้องแบคเป็นนะคะ
แต่ว่าน้องแบคฮยอนเนี่ย...........เอ่อ พี่ขอพูดตรงๆได้ไหมคะ ”
“หะ ห่ะ ได้ดิครับ”
แบคฮยอนตอบพี่ซองมินไปพร้อมกับฉีกยิ้มแหย่ๆ
พี่ซองมินมองแบคฮยอนตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนที่จะพูดออกมาว่า............
.
.
.
“แหม่ เกรงใจจังเลยค่ะ........คือพูดตรงๆอ่ะนะคะน้องแบคเนี่ยเตี้ยไปค่ะ
ไม่ได้ตัวเล็กแบบน้องคยองซูนะคะ เตี้ยแบบเตี้ยค่ะ
เตี้ยหมาตื่นไรงี้อ่ะจ้ะโฮะๆๆๆๆๆๆๆ
แถมบุคคลิกก็ดูตุ้งติ้งไม่สมแมนท่าทางจะแรดกว่าพี่อีกนะค่ะ
เวลาเดินน้องแบคสงเกตุตัวเองไหมค่ะลูก?? ก้นนี่ส่ายดุ้กดิ้กๆไปมาอย่างกับหมาพุดเดิ้ลแถมเวลาตกใจอะไรนี่น้องปอยเรียกพี่อ่ะค่ะน้องแบค
ไม่ได้มาแค่เสียงนะจ้ะทั้งหน้าทั้งตาหล่อนแหม่น่าหมั่นไส้ อุ้ย เกรงใจอ่า”
…………………
เงิบครับ.................
เงิบแดกแทนบยอนแบคฮยอนเลยทีเดียวครับผม............
“เอ่อ คะ ครับ”
แบคฮยอนที่หน้าแตกดังเพล้งตอบพี่ซองมินอย่างตะกุกตะกักและใช้อีกมือกำแขนเสื้อไอ้ชานยอลแน่นจนเป็นรอยยับ
ถ้าผมเป็นแบคนะครับ..............ป่านนี้ร้องไห้วิ่งกลับบ้านไปซบอกป๋าแล้ว.......
“จงอินมึงเป็นเหอะว่ะ ช่วยสีเราเลยนะเว้ย
มึงลองคิดดูนะวันนั้นมึงใส่ชุดหลีดแต่งหน้าหล่อๆงี้ช่ะ โชว์หลีดได้ที่หนึ่ง
มึงคิดว่าคยองซูเค้าไม่อยากจะให้รางวัลมึงเหรอว่ะ”
ไอ้จงแดที่ยืนเงียบอยู่นานก็เข้ามาช่วยแก้สถานการณ์โดยการลากไอ้จงอินออกจากไอ้คยองซูและกระซิบเบาๆกับไอ้จงอินแต่ผมเสือกได้ติดเพราะแม่งอยู่ข้างกู
เอ้อ ไอ้จงแดนี่แม่งมีประโยชน์ก็ตอนนี้แหละครับ ดูดีๆ
“เอ่อ พี่ซองมินครับ ผมเปลี่ยนใจครับ
ผมเป็นหลีดให้ก็ได้”
ไอ้จงอินหันมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า จ้า
โคตรไม่หวังผลเลยมึงอ่ะ
ไอ้จงอินเดินกลับเข้ามาร่วมในกลุ่มและตาพี่ซองมินไปยังกลุ่มหลีดที่กำลังซ้อมกันอยู่และเริ่มปล่อยท่าให้ไอ้จงอิน
“ไอ้สัส มึงไม่โทรหาแม่มึงอ่อ”
“แม่ แม่ไหนว่ะ”
ไอ้จงแดเดินเข้ามาตบหัวผมเบาๆ
“ครูลู่ห่านไงไอ้สัส ปกติมึงกลับด้วยกันไม่ใช่อ่อ”
“เอ้าชิบหายกูลืมไปเลย เดี๋ยวกูไปโทรบอกครูเค้าแปบๆๆๆ”
ผมสะดุ้งทันทีที่ไอ้จงแดถาม งานเข้าของจริงแล้วไหมครับ นี่เลยเวลาที่นัดกันมากี่นาทีแล้ววะ
ไอ้เหี้ย ! เลยมาแล้ว 50 นาที ชิบหายแล้วครับครูเค้าจะโกรธผมไหม T_T
“ครูครับ!!”
‘โอเซฮุน !! นายอยู่ไหนน่ะห่ะ
ครูรอนายมาเกือบชั่วโมงแล้วนะโว้ยยยยยยยยยย’
ผมยื่นไอโฟนออกจากหูสุดแขนทันที แก้วหูผมจะแตกไหมวะเนี่ย!!
ผมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเอาไอโฟนแนบหูอีกครั้ง
“ครูค้าบบบบบบบบบ ผมขอโทษษษษษษษษ
พอดีพี่เค้ามาให้ผมไปช่วยหลีดอ่ะ แล้วแบบแม่งโคตรกระทันหันผมแม่งก็ลืมไปเลย
ขอโทษนะค้าบบบ”
ผมทำน้ำเสียงอ้อนวอนเต็มที่...............
หวังว่ามันจะได้ผลนะครับ........................
‘เห้อ ให้มันจริงเหอะ แล้วนี่จะกลับบ้านกี่โมง’
“เดี๋ยวก็กลับแล้วครับบบบ
เฮ้ยครูพี่เขาเรียกแล้วอ่ะแค่นี้นะครับ !”
ผมกดวางสายและรีบเข้าไปรวมกลุ่มกับทุกคน
ทันทีที่ผมไปถึงพี่ซองมินก็แนะนำผมกับจงอินให้คนที่เหลือรู้จักซึ้งก็มีไอ้คริส
ไอ้แทมิน ไอ้จงออบ และน้องจุนฮงรุ่นน้องม.4 ที่รู้จักกันกับพวกผมส่วนนอกนั้นก็เป็นเด็กในโรงเรียนที่ผมไม่ค่อยคุ้นหน้านัก
วันนั้นผมกับไอ้จงอินแทบสลบคาตีนพี่ซองมิน คะ คือมันเหนื่อยมากจริงๆครับ
เหนื่อยยิ่งกว่าฟุตบอล สนุ๊ก กอล์ฟ ไมค์ ไม่ใช่ครับ(มองข้ามมันไปครับ........) นี่แค่เฉพาะตั้งการ์ดกับ 8 สเต็ปแรกนะครับ แค่นี้ก็แทบยกแขนไม่ขึ้นแล้ว U_U กว่าผมจะได้กลับบ้านก็กินเวลาไปถึง 2 ทุ่มแล้ว
ผมให้ไอ้จงแดที่นั่งรอพวกผมซ้อมกันมาสั่งที่บ้านด้วยรถวีออสป้ายแดง............ป้ายแดงแต่ไฟหน้ายุบของมันมาส่งที่บ้าน
คือเพิ่งออกได้ไม่ถึง 3 เดือนไอ้จงแดเอาไฟหน้าไปถูเล่นกับรถคนมาเรียบร้อยแล้วครับ..............ผมโบกมาลาไอ้จงแดและเดินเข้าไปยังภายในอพาร์ทเม้นท์และเปิดห้องของป๊าที่อยู่ห้องแรกก่อนที่จะเข้าไป
“ป๊าครับ น้องฮุนกลับมาแล้วนะครับ อ้าวเฮ้ย
ครูมาได้ไงครับ !!!”
ผมเปิดเข้าห้องป๊ามาก็ต้องตกใจทันทีที่ผมเปิดไฟ คือคิดภาพตามนะครับ
ครูลู่นั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้โต๊ะกินข้าวมัดจุกหน้าโทรมเถิกใสๆมองมาทางผมอย่างสายตาอาฆาตแค้น
เหมือนผีเด็กในจูออนชิบหายเลยครับ.........
“ป๊านายเพิ่งเก็บของไปจีนเมื่อกี้อ่ะ ไปหาม๊านาย”
“ห่ะ แล้วไมป๊าไม่บอกอะไรผมก่อนเลยวะ”
“ป๊านายบอกว่านายโตแล้วดูแลตัวเองได้แต่ป๊านายแก่แล้วหัวใจอ่อนแอเหงาง่ายเลยต้องให้ม๊านายดูแลหัวใจ”
ฮะ ฮิ้ว..........................
จะโรแมนติกดีไหมว่ะครับ..............
แล้วมันถูกไหมครับทิ้งลูกไว้บ้านคนเดียว
ไปจีนนะไม่ได้ไปตลาดข้างบ้าน มันไกล มันนาน มันคิดถึงนะครับป๊า T_T
“ไมป๊าทำกับน้องฮุนงี้ว่ะครับ - - แล้วครูอ่ะมานั่งทำไรตรงนี้”
ผมเดินไปเปิดตู้เย็นด้วยความเหนื่อยล้าจากการซ้อมพร้อมหยิบขวดน้ำออกมาดื่ม
“รอ”
ครูลู่ห่านตอบผมและเอาขาลงจากเก้าอี้
“รอไรว่ะครับ อย่าบอกน้าว่ารอผมอ่ะ กิ้วๆๆๆ
รอผมอ่ะดิ๊”
ผมเดินเข้าไปใกล้ครูและเล่นหูเล่นตากับแก 5555555555555555555555555
คนห่าอะไรวะครับ แกล้งแล้วน่ารักชิบหายยยย
“อื้อ ก็รอกินข้าวกับนาย”
ครูลู่ห่านตอบพร้อมกับมองหน้าผมนิ่งๆ...............
แต่ใจผม.............
มันไม่นิ่งน่ะสิครับ
ไอ้เหี้ย !!!!!!!!!!!!!!!!!! ไมผม ไมผมเป็นงี้ว่ะครับ ใจเต้นตึกตักๆๆๆๆๆ ชะ ชิบหายละครับ
ชักไปกันใหญ่แล้ว
“คะ คิดถึงผมก็บอกครับบบ ไหนดูดิมีไรบ้าง ”
ผมรีบสะบัดอาการใจเต้นของผมออกและเดินไปเปิดฝาชีออก
บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารเยอะแยะเต็มไปหมด
ชิบหายแล้วครับ แล้วคือยังไม่มีร่องรอยการกินเลยด้วย
ครูรอผมจริงๆใช่ไหมเนี่ย T_T
“ไม่ได้คิดถึงอ่ะ เต่กินคนเดียวแล้วแม่งเหงา
กินกันๆครูหิวมาตั้งนานละ”
“ห่ะ อะไรนะครับ กินกัน?”
“ไอ้บ้า แดกข้าวอ่ะนายจะแดกไหม!”
เงิบ.................
แดกมาเลยครับ............
ผมเกาหัวตัวเองแกร่กๆพร้อมกับนั่งลงกินข้าวเป็นเพื่อนครูลู่ห่าน
ตลอดเวลาที่ผมตักข้าวเข้าปาก มืองี้สั่นเป็นเจ้าเข้าเลยครับ
ไม่ใช่อะไรนะครับ แขนหร่อยไม่มีแรง T_T จะให้กูมีแรงทำอะไรล่ะครับตั้งการ์ควอร์มแขน
5 นาทีเป็น 5 นาทีที่ทรมานที่สุดในชีวิตผมเลย
ไหนจะครุลู่ห่านที่นั่งกินข้าวไปหาเรื่องมาคุยไป แก้มป่องๆเคี้ยวข้าวไปมาตุ่ยๆ
เหมือนกวางกินหญ้าอัลปาก้าเคี้ยวฟางโคตรน่ารัก อันตรายต่อหัวใจผมเกินไป......
ทันทีที่ผมกินข้าวเสร็จผมก็รีบขึ้นห้องปิดประตูอาบน้ำเปิดคอมพร้อมกดเข้าการีน่าไว้รอไอ้จงแด
ไอ้ชานยอลกับไอ้จงอิน เพื่อเล่นฮอนกันอย่างที่ได้นัดกันไว้
แม้มือและสายตาของผมจะจับจ้องไปที่ตัวคอม
นิ้วมือกดคลิ๊กเมาท์ด้วยความเร็วสูงบวกกับคำหยาบมากมายที่ออกมาจากปากของผมเข้าสู่ไมค์
แต่ใจของผมก็ยังคิดวนไปวกมาถึงแต่ครูลู่ห่าน ไม่รู้ดิครับแม่ง มัน
มันอธิบายไม่ได้ป่ะวะ
ผมมั่นใจนะครับว่าผมไม่ได้ชอบครูลู่ห่านแต่แค่ผมรู้สึกดีกับครูมากๆๆๆ
มากซะจน...มันอาจกลายเป็นคำว่า ชอบ จริงๆก็ได้ อาจเป็นเพราะทุกพักเที่ยง ทุกเย็น
ทุกวัน เวลาเกือบร่วมเดือน
ผมกับครูลู่ห่านต้องเจอหน้ากันคุยกันจนเขากลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันผมไปแล้ว
อดคิดไม่ได้นะครับ ว่าอยู่ๆ ถ้าครูหนีผมไปอยู่ที่อื่นแล้วจะเป็นยังไง เอ้อ
แล้วผมบ่นอะไรวะครับเนี่ย ผมหาววอดๆก่อนที่จะเดินไปทิ้งตัวลงเตียงและหลับไป..........
1 สัปดาห์ต่อมา.......
หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา..............มัน เหี้ย มาก ครับ
ผมกับไอ้จงอินแทบน้ำตาไหลเป็นเลือดเหงื่อออกทีละสองลิตรถ้าไม่บอกว่าผมไปซ้อมหลีดมาคนคงนึกว่าผมไปเล่นสงกรานต์อ่ะครับ
ไอ้สัส ซ้อมทั้งวันทั้งคืน กว่าผมจะได้กลับบ้านก็แทบจะ 5
ทุ่มแล้วนี่ยิ่งใกล้วันกีฬาสีไปเรื่อยๆพวกผมก็ยิ่งได้ซ้อมดึกมากเท่านั้น ส่วนผมกับครูลู่ห่าน.............................นี่ไม่ได้เจอกันมาอาทิตย์กว่าแล้วครับไอ้สาส!!!!!!!!!!!!!!!!! ผมจะลงแดงตายแล้วครับ มันเหงาๆเศร้าๆซึมๆ T_T ถึงแม้จะไอ้จงอิน คยองซู จงแดอยู่ด้วยแต่แม่งก็มีไม่อะไรดีขึ้นมาเลย
คิดสภาพไอ้จงอินที่ยืนซ้อมละมีไอ้คยองซูมานั่งเฝ้าหยอกเย้ากันไปมา
ไอ้จงแดแม่งก็นั่งกดแต่ไอโฟน มันยิ่งเหงาเข้าไปกันใหญ่นะครับ
กลับบ้านทีไรครูเค้าเข้านอนก่อนทุกทีไหนตอนเช้าผมจะตื่นสายเลยต้องให้ไอ้จงแดมารับแทนที่จะได้ไปกับครูอยู่โรงเรียนครูก็แทบไม่ว่างเพราะต้องวิ่งคุมชมรมฟุตบอลที่จะแข่งด้วยเหมือนกัน
ไม่อยากบอกนะ แต่...
ผะ ผม.....................
ผมคิดถึงครูโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!
ผมที่อยู่ในเสื้อยืดมดแดงวี 3 กับกางเกงนักเรียนสีน้ำเงินนั่งลงที่พื้นสนานหญ้า
อ่อ ผมบอกทุกคนรึยังครับว่าตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านของพี่ซองมินกับพวกหลีดอีก 10
กว่าคนวันนี้เป็นวันก่อนวันแข่งหนึ่งวัน ส่วนตอนนี้ก็ ตี 2 แล้วครับ
แต่แม่งทนไม่ไหวจริงๆผมขอหน่อยเหอะ!! ผมล้วงมือลงไปหยิบไอโฟนสีขาวของผมขึ้นมาก่อนที่จะกดโทรออกไปยังเบอร์ของครูลู่ห่าน
‘งื้อ สะ สวัสดีครับ’
ครูลู่ห่านรับสายก่อนที่จะพูดด้วยเสียงที่งัวเงียเต็มที
“ครูครับ!!!”
‘โว้ย จะตะโกนทำไมวะเนี่ย’
ผมที่ตกใจและไม่ทันคิดว่าครูจะรับเร็วขนาดนี้ตะโกนออกไปเสียงดังจนครูต้องโวยวายกลับ
ขอโทษนะครับ..........คนมันดีใจ T_T
“ขอโทษครับ .........เอ่อ ครูนอนยังอ่ะ”
‘อื้อหื้อโทรหาคนอื่นเค้าตอนตีสองแล้วถามว่านอนยัง
คนนะเว้ยไม่ใช่นกฮูก!! ว่าแต่มีอะไรอ่ะห่ะ
เป็นอะไรรึเปล่า’
ครูลู่ห่านถามผมด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ผมถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับนึกถึงเหตุการณ์หลายๆอย่างที่ผ่านมาในอาทิตย์ที่ผ่านมา
ซ้อม ซ้อม ซ้อม และก็ซ้อม
มันเหนื่อยนะครับที่จะต้องมารับความกดดันของคนทั้งสีไว้.........
“ผมเหนื่อยว่ะครู แม่ง เหนื่อยเหี้ยๆ ”
ผมใช้อีกมือยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองเบาๆ
‘เหนื่อยก็เลิกดิ’
“โหย ครู งั้นแค่นี้นะครับ”
‘ไอ้บ้าครูล้อเล่นเว้ย นายคิดมากทำไมวะปกติครูก็ไม่เห็นนายคิดอะไรอยู่แล้ว
5555555 นายทำได้อยู่แล้วเชื่อสิ ครูเชื่อในตัวนายนะ ถ้านายพยายามทำอะไรมันต้องออกมาดีแน่ๆ
ถ้ามะรืนนี้นายโชว์หลีดได้ไม่พลาดเดี๋ยวครูเลี้ยงพิซซ่าเลยเอาป๊าววววว’
ผมยกยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว...............
“ครูครับ........”
‘หื้ม......’
“คิดถึงนะครับ..”
ชะ ชิบหายแล้ว กูพูดอะไรออกไปวะ...............
‘…………………..’
“เอ่อ คะ แค่นี้นะครับ ผม ผมปวดขี้ ฝันดีครับ
ขอโทษที่โทรมารบกวนตอนดึกๆนะครับ.....”
‘ครูก็คิดถึงนาย.............’
ตู๊ด................................
‘ครูก็คิดถึงนาย.............’
‘ครูก็คิดถึงนาย.............’
‘ครูก็คิดถึงนาย.............’
‘ครูก็คิดถึงนาย.............’
‘ครูก็คิดถึงนาย.............’
‘ครูก็คิดถึงนาย.............’
‘ครูก็คิดถึงนาย.............’
‘ครูก็คิดถึงนาย.............’
‘ครูก็คิดถึงนาย.............’
“เชี่ยเอ้ย................”
ผมยิ้มก่อนที่จะสบถออกมาและใช้มือทั้งสองข้างกุมหน้าตัวเองไว้.............
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสาวน้อยม.3 ที่บอกรักนักเรียนม.6
รุ่นพี่เลยครับ...................
ไอ้สัส ผมเขินชิบหายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อะไรคือการที่ครูบอกว่าก็คิดถึงผมและรีบกดตัดสายไป
ตอนนี้ครูจะเป็นยังไงบ้างวะครับ จะเขินจนตัวบิดบนเตียงแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาทำหน้าตาน่ารักป่ะวะ
โอ้ยแค่คิดผมก็อยากระเบิดตัวเองตายห่าแล้ว
พระเจ้าครับ
ผมขอล่ะครับได้โปรดอย่าทำให้ผมต้องรู้สึกดีกับคนๆนี้ไปอีกเลยได้ไหมครับ
ผมยังไม่อยากที่จะจับใครแต่งงานตอนอายุ 18 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คิดถึง
ตอบลบ