Square Root 9.
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด น้องฮุนน้องจงอินนนนนนนนนนนนนนนนนนน ”
“อ้ายยยยยยยยยยยยยยยย น้องคริสขา !!!!!!”
“โอ้ยแก อย่าเสียงดังได้ไหมเห็นป่ะน้องคริสเค้าตกใจจนฟันสะดุ้งล่ะนั่น”
“ไอ้บ้าน้องเค้าแค่เหงือกสั้นฟันยาว โอ้ย อย่าเบียดได้มั้ยย่ะๆๆๆๆๆ”
“ฉันจะถ่ายรูปกับน้องฮุนก่อนนนนนนนนนนนนนนน โฮ้ยยย อย่าแย่งฉันสิ้”
“น้องจงอินสงสัยลงรองพื้นผิดเบอร์ป่ะเนี่ยทำไมวันนี้ดำๆกว่าเดิม”
“เอ่อ.....ดำตามธรรมชาติครับ...........”
ไอ้จงอินที่มีไอ้คยองซูเช็ดเหงื่อให้อยู่ข้างๆผมพูดขึ้นหลังจากโดนเพื่อนของพี่ซองมินและรุ่นน้องเป็นสิบๆคนรุมขอถ่ายรูป..
วันนี้เป็นวันกีฬาของโรงเรียนผมครับ ซึ้งเมื่อกี้ผม ไอ้จงอินและไอ้คริสก็เพิ่งได้ไปโชว์หลีดต่อหน้าคณะกรรมการมา
มัน ตื่น เต้น มาก ครับ !!!
ไอ้เหี้ย เกิดมาชีวิตผมไม่เคยตื่นเต้นเท่านี้มาก่อนอย่างงานอื่นๆที่ผมไปเต้นประกวดในนามของโรงเรียนถ้าผมเต้นผิดผมแม่งยังเนียนๆไถๆไปได้แต่นี่แม่งยืนตั้งการ์ดเป็นสิบกว่าคนแถมคนดูก็เกือบทั้งโรงเรียนถ้าผมผิดมานี่ขอตัวไปเอาหน้ามุดดินนะครับ .........แต่โชคดีหน่อยที่ผมผ่านเหตุการ์ณนั้นมาได้อย่างดีและเรียกเสียงกรี๊ดจากเหล่าเก้งกวางพรานป่าในโรงเรียนผมได้เยอะอีกด้วย โห....ไม่กรี๊ดสิครับผมจะต่อยเอา ดูชุดซะก่อนอย่างกับคอสตูมบริษัท SM มาเองเป็นเสื้อเชิ้ตสีแดง บ่าทั้งสองข้างและปกเชิ้ตถูกประดับไปด้วยเพรชมันวาวสีเงินหลายชิ้น จุดเด่นอยู่ตรงนี้ครับ...............เนื้อผ้าด้านที่สมควรปกปิดแผ่นหลังอันบอบบางและสะอาดของน้องฮุนโดนพี่ซองมินและพี่เรียวอุคตัดกระชากลากดึงมันออกไปเป็นช่องสี่เหลี่ยม...........จน.....แทบไม่เหลืออะไรแล้วครับ...........ใครคิดภาพไม่ออกลองคิดภาพวงบอยแบร์นดเอ่ออะไรนะครับดงบังชินกิ โทรมันจิงดิ ดงไม่บังก็ดีดิ......พอครับ ในเพลงแคชมีนะครับ ชุดของพวกผมก็แบบนั้นเดี๊ยะเลย.... ( ไรท์ : ใครคิดภาพไม่ออกไปดูๆๆๆๆๆ http://www.youtube.com/watch?v=6EYfUb_6ujM เซ็กซี่แบล็คโคตรๆๆๆมากนาย แล้วนายคิดภาพอิพี่คริส จงอิน อิฮุนใส่นะๆๆๆๆ ตายยยยย ) และพอพวกผมโชว์หลีดเสร็จเท่านั้นแหละแทบขาดอากาศหายใจโดนรุ่นน้องรุมถ่ายรูปไม่พอยังโดนเพื่อนพี่ซองมินกับพี่เรียวอุครุมลวนลามอีกต่างหากครับ ถ่ายดีๆแบบคนธรรมดาไม่ได้นะ ถ่ายไปเนียนเอามือมาลูบตูดผมตลอด ไม่ใช่อะไรนะครับผมกลัวผมอั้นตดไม่ไหว...
“เฮ้ย มึงเดี๋ยวกูไปหาครูลู่ห่านละนะ ฝากบอกพี่ซองมินด้วย”
ผมเดินไปคุยกับไอ้จงอินที่นั่งให้คยองซูซับเหงื่อและป้อนน้ำให้...โถ่ไอสัสทำตัวเป็นง่อยเลยนะมึง
วันนี้ไอ้จงอินจากที่ฮอตอยู่แล้วกลายเป็นฮอตยิ่งกว่าเดิม 5454785 เท่าเลยครับ คงเป็นเพราะชุดหลีดและทรงผมของมันที่ทำให่รัศมีความดำถูกกลบด้วยความหล่อ ผมของมันจากที่ลีบแนบหัวถูกพี่ซองมินจับขึงดึงดันให้เป็นผมตั้งและเซ็ตให้เข้าทรง จอนผมด้านข้างถูกทัดให้ไปอยู่หลังหู ไหนจะการแต่งหน้าที่ทำให้หน้าดำๆของมันดูผ่องขึ้นมาแบบโคตรๆอีก ผมดูละยังอิจฉาเลยครับ.................แต่ช่างแม่งครับ ยังไงผมก็หล่อกว่ามัน
“ห่ะ อ่อ เอ้อ แหมะ คิดถึงครูเค้ามากอ่ะดิมึงอ่ะ พอเจอแม่งจับจูบเลยนะเว้ย”
“ถุย กูนะครับไม่ใช่มึง กูแค่ เอ่อ..จะไปเอาของกับครูเฉยๆ ไปละนะมึง”
ที่จริงผมแค่อยากจะเจอครูเท่านั้นแหละ.......แต่ไม่กล้าบอกตรงๆกลัวไอ้ห่าจงอินแม่งจะล้อเอา
ผมหยิบเอาไอโฟนที่ฝากไว้กับไอ้คยองซูและวิ่งออกมาจากใต้สแตนสีพร้อมกับมุ่งหน้าไปยังบริเวณสนามบอลเพราะผมคาดว่าครูลู่น่าจะรอเอานักเรียนลงเตะ อ่อ ผมบอกรึยังครับ ผมอยู่สีแดง ครูเค้าก็อยู่สีแดง เอาง่ายๆ........พรมลิขิตครับ
อ๊ะ นั่นไง โห ไอ้สัส เห็นแค่แผ่นหลังใจผมก็เต้นแล้ว อาการชักไม่ไหวแล้วผม 555555555555555555
ครูลู่ห่านวันนี้อยู่ในเสื้อยืดสีแดงของคณะสีและใส่ฮู้ดสีเขียวทับอีกที โอ้ย โคตรน่ารักเลยครับ U_U
“ครูครับ!!”
“…………..”
ไร้ซึ้งการตอบรับ แต่ไม่เป็นไรครับเข้าใจว่าเสียงคนอื่นมันดัง
และท่าทางของครูลู่ห่านที่กระสับกระส่ายตั้งแต่ผมเห็นก็ยังไม่หายไป ครูเค้าเป็นไรว่ะ - -
ผมตัดสินใจย่องเข้าไปใกล้ๆหลังครูและกระซิบข้างหูว่า....
“ครูค้าบบบ ~”
“เหี้ย !!!!”
“บอกกี่ครั้งแล้วครับครู เหี้ยอะไรหล่อขนาดนี้”
ผมทำหน้าเซ็งเบาๆก่อนที่จะกลับมาทำหน้ากวนตีนใส่ครูเหมือนเดิม ครูลู่ห่านจ้องผมนิ่ง.. เอ้าชิบหาย อย่าบอกนะว่างอน - -;
“เซฮวนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน T_________T”
ครูลู่ห่านโผเข้ากอดผมแน่น
อะ อะ ไอเชี้ย
หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วครับ !
ครูคงคิดถึงผมใช่ไหมครับ ครับๆๆๆ ผมก็คิดถึงครูเหมือนกัน กอดผมร้องไห้ขนาดนี้ ขาดผมไม่ได้ใช่ไหม อ่อ ผมเข้าใจครับ งั้นวันนี้เรากลับบ้านไปกินข้าวกันสองคนเนอะครับ โห สงสัยคิดถึง............
“นายมาพอดีเลย ครูกำลังกลุ้มใจคนลงเตะไม่พออ่ะ แดฮยอนห้อง 4 ขาเจ็บมาเตะให้ไม่ได้ นายมาพอดีเลยฮรือ ขอบคุณนะๆๆๆ ลงให้ครูนะครับ นะๆๆๆๆๆๆ T_T”
กู...........................
เพล้ง !
ความคิดในหัวแตกเป็นเสี่ยงๆ ....
ไม่เป็นไรครับ แค่นี้น้องฮุนทนได้ ผมมองเข้าไปในสนามที่กำลังมีการแข่งกันอยู่พอใช้สายตานับๆดูแล้วดูเหมือนสีของผมจะมีผู้เล่นขาดไปคนนึงจริงๆด้วย แถมตัวสำรองก็ไม่มี เอ้อ น่ารักดีครับ ผมหันไปมองหน้าครูที่กำลังกัดเล็บไปมาด้วยความกังวล เอาว่ะ สักครั้งขอเป็นพระเอกในหัวใจครูลู่สักหน่อย
“เอาดิครู มาๆๆๆๆๆ ผมพร้อมละโคตรฟิต”
ผมวิ่งเยาะๆไปมาและหมุนเอวซ้ายขวาเพื่อจะโชว์ความฟิต ครูลู่ห่านเดินไปยังที่นั่งข้างๆสนามและหยิบกระเป๋าสีดำขึ้นมาพร้อมกับค้นหาอะไรสักอย่างก่อนที่จะรีบวิ่งกลับมาแล้วยื่นมันให้ผม
“อ่ะๆๆๆๆ เร็วๆๆๆ รีบใส่เลย”
ครูลู่ห่านยื่นเสื้อและกางเกงบอลมาให้ผม...................
ห่ะ.............
แป่บนะครับ.................
แล้วจะให้กูเปลี่ยนยังไง ????
“ห่ะ ปะเปลี่ยน ? ตอนนี้น่ะหรอครับ ?”
ถาม ถามเพื่อความแน่ใจเผื่อผมจะได้ยินผิด
“ก็เปลี่ยนดิ เปลี่ยนตอนนี้เลย เสื้อแม่งก็ถอดออกมา ส่วนกางเกงก็เอาผ้าขนหนูมามัดๆๆๆๆรอบเอว แล้วก็ถอดแล้วก็ใส่ เร็วๆๆๆๆๆๆๆ”
ปากก็เหมือนถามความสมัครใจผมนะครับแต่มือครูนี่ปลดกระดุมผมไปแล้วสี่เม็ด เอ้อ ดีครับ อีก 2 เม็ดก็เปลือยจ้า
“เฮ้ยครู !! ไม่เอาอ่ะ ผมอายนะเว้ย ถ้าผ้าขนหนูหลุดมา เซฮุนน้อยจะไม่ได้โชว์ตัวเหรอครับ บ้าแล้ว!!!”
ผมรีบกระชากเสื้อออกจากมือครูลู่ห่าน โห จะบ้าป่ะว่ะครับเนี่ย เห็นผมงี้ผมก็รักนวลสงวนตัวนะ U_U
“ซะ เซฮุนไม่สงสารครูเหรอ สีเราด้วยนะ ดูดิตอนแรกมินโฮยิงได้ตั้งลูกนึงตอนนี้โดนตีเสมอแล้ว...........”
ครูลู่ห่านมองหน้าผมและพูดเสียงสั่น......... โห น่าสงสาร..........
“ถ้านายไม่ทำ............ครูจะเอารูปตอนที่นายอยู่ป.6แล้วฉี่แตกใส่กางเกงไปลงเฟซบุ๊ค...........”
ไม่แล้วครับ.................
ไม่น่าสงสารแล้ว.................
น่าจับล็อคคอมากกว่า........................
ป๋านะป๋า รูปผมอยู่ดีๆแม่งก็เอาไปให้ครูลูห่านดู นี่โคตรเป็นแผลฝังใจครับ ป.6 แล้วยังเสือกฉี่แตก......
“อะ โอเคก็โอเคครับ..........”
“เย้ เซฮุนนี่ใจดีจังเลย ^_^”
ผมตอบตกลงอย่างปลงๆ - -
ผมถอดเสื้อเชิ้ตสีแดงสดออกเผยให้เห็นรูปร่าง.........อันสมบูรณ์..........ขาวนวล............น่ากิน (สาบานว่ามึงพูดถึงร่างกายตัวเอง.........) ซิกแพคก็เหมือนจะมีนะครับแต่ผมไม่มี 5555555555555555555555 ช่วงที่ผมเต้นบ่อยๆนี่ขึ้นมาเป็นก้อนๆเลยแต่พอได้เกมส์ที่ชื่อว่าฮอนเท่านั้นแหละครับ แม่งติดเลยพอติดแม่งก็ไม่ทำห่าอะไรแล้วครับสิงหน้าคอมอย่างเดียว.....
“ว้ายแกรรรรรรรรรรรรรรรร น้องฮุนถอดเสื้อออออออออออออออออ’
“แอ่กกกกกกกเจ้าพระคุณรุนช่องปากช่องลอดช่องช่องทางด่วนโอ้ยเธอฉันจะเป็นลม”
“ไอแพดอยู่ไหนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยอีดอกชบาเอ้ยยยย ฉันจะบ้าตาย น้องฮุนทำไมหัวนมชมพูงี้ค่ะลูกขอพี่สะกิดสักทีสองทีได้ไหมค่ะ กิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T_T”
ครับ..............
สถานการ์ณรอบข้างผมก็เป็นงี้แหละครับ ด้วยความที่ว่าสแตนของสีต่างๆจะอยู่รอบสนามบอลนั้นก็ทำให้มีพี่ๆสต๊าฟเก้งกวางชะนีผีทะเลทั้งหลายมาซุ่ม(เหรอ?)ดูผมถอดเสื้ออยู่ ไม่ใช่แค่นั้นนะครับไหนจะเสียงกรี๊ดที่ดังฮึ้มมาจากบางส่วนบนสแตนซึ้งบ่งบอกได้ถึงจำนวนประชากรชายไม่แมนในโรงเรียนปผมได้อย่างมาก.......
“รีบๆเปลี่ยนดิ ชักช้าแบบนี้จะลงแข่งอีก 10 ปีรึไง ห่ะ เสื้อน่ะก็รีบใส่ เห็นป่ะเค้ามองกันเยอะแยะ นายแม่ง...”
ครูลู่ห่านจากที่ยืนอยู่เฉยๆพอมีเสียงกรี๊ดจากพวกพี่สต๊าฟส่งมาครูก็หันมาปั๊บพร้อมกับเข้ามากระชากเสื้อบอลจากมือผมไปและยัดมันเข้าหัวผมอย่างรวดเร็วพร้อมกับสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์นัก..........
“หึงหรอค้าบบบบ ”
ผมสอดแขนเข้าไปในเสื้อและจัดเสื้อให้เข้าทรงพร้อมกับจิ้มนิ้วที่แก้มป่องๆของครู
“หึงพ่อหึงแม่นายดิ บอลจะแพ้เว้ย ชักช้า รีบลงไปเลย!!! ไม่ต้องเปลี่ยนแม่งละกางเกงอ่ะ!!”
ครูลู่ห่านกัดนิ้วผมแรงๆทีหนึ่งก่อนที่จะผลักผมลงไปในสนามพร้อมกับทำสัญญาณไปถึงกรรมการ
เอ้า ชิบหาย แล้วผมต้องทำไงนิ
“เฮ้ย เซฮุนมึงไปทางนู้นเว่ยๆๆๆ มึงไม่ต้องสนคนอื่นละนะเหลืออีกแค่ไม่ถึง 5 นาทีมึงได้ลูกเมื่อไหร่มึงยิงอย่างเดียวเลยเข้าใจป่ะ !!”
ไอ้มินโฮวิ่งข้ามาใกล้ผมแล้วบอกสิ่งที่ผมต้องทำและวิ่งออกไป เอ่อ มึงถามกูยังว่ากูจะได้สัมผัสลูกไหม......
ผมวิ่งไปมาจนทั่วสนามมาเป็นนาทีแล้วก็ยังไม่ทันสีเขียวสักที แล้วหน้าตาสีเขียวแต่ละคน.....ไม่ต้องบอกก็รู้ครับว่าแม่งแต๋วทั้งนั้น วิ่งที่ก้นส่ายดุ๊กดิ๊กๆๆๆไปมา ผมหันไปมองยังป้ายบอกเวลาซึ้งบอกว่าเหลือเวลาเพียงไม่ถึง 2 นาทีและมองไปหาครูลู่ห่านที่นั่งกัดเล็บอยู่ โฮ้ย ไอ้เหี้ย ผมขอสักวันเหอะครับ ขอทำดีให้ครูได้เห็น ให้ได้เป็นพระเอกในหัวใจครูด้วยเหอะ!!
“พะ พี่เซฮุนคร่ะ.........”
ผมหันไปตามเสียงเรียกก็ต้องตกใจเพราะเค้าคนนั้นคือกองหน้าของสีเขียวนั่นเองครับ....โหไอ้สัสนั่นขนตาหรืออะไรผมนึกว่ากันสาดอพาร์ทเมนท์ผม..................
“ห่ะ คะ ครับ”
“หนูชื่อชะ เชอรี่นะคร่ะ คะ คือหนูชอบพี่มานานแล้ว”
กองหน้าสีเขียวหรือน้องเชอรี่เลี้ยงบอลมาข้างๆผมและยังคงเลี้ยงอยู่ข้างผมไม่ไปไหน ทำให้คนที่อยู่ในสนามงงกันเป็นไก่ตาแตก จะไม่ให้งงได้ยังไงล่ะครับทั้งๆที่ตัวเองเลี้ยงบอลอยู่แต่เสือกเข้ามาใกล้ฝ่ายตรงข้ามงี้....มึงบ้าป่ะครับ
เห่ย แป่บนะ
เมื่อกี้หนูบอกว่าหนูชอบพี่.................หรอ..........
“ถะ ถ้าพี่ให้หนูลูบตูดพี่สักครั้ง หนะ หนูจะให้พี่ยิงประตู อะ เอาป่ะคร่ะ แฮ่กๆๆๆๆๆๆ”
น้องเชออรี่หอบแฮ่กๆข้างๆผมและเสนอขอ้แลกเปลี่ยนที่โคตรจะน่าสนใจให้ผม
ไม่ต้องคิดห่าอะไรแล้วครับ วันนี้ตูดผมโดนลูบมาทั้งวันแล้วแค่โดนลูบอีกทีเพื่อแลกกับการที่ได้เป็นพระเอกในหัวใจครูลู่ห่านทำผมจะต้องมาคิดมากด้วยครับ เชิญเลยครับ น้องเชอรรี่....
“เอาเลยครับ ตามสบาย.........”
ผมยกยิ้มให้น้องเค้า ก่อนจะสัมผัสไดถึงมือนิ่มๆที่ลูบเบาๆที่ก้นของผม ผมใช้เท้าเตะลูกบอลที่อยู่ในการบังคับของน้องเค้ามาและเลี้ยงไปใกล้ประตูโกลเสียงเชียร์ดังกระหึ่มขึ้นมาเรื่อยๆ ผมหันไปดูน้องเชอรรี่ที่ตอนนี้นอนน้ำตาไหลกอดมือตัวเองแน่นอยู่ที่กลางสนามและหันไปหาครู่ห่านที่ลุกขึ้นชูมือไปมาด้วยความตื่นเต้น สภาพรอบตัวผมแม่งกลายเป็นสโลโมชั่นทันที มันไม่ใช่แค่การได้เป็นพระเอกในหัวใจใครแล้วครับ แต่มันเป็นที่ผมจะทำอะไรบางอย่างที่สามารถทำให้ทั้งสีของผมชนะและคนอีกเป็นร้อยดีใจ.......ไอ้สัส กูเกร็งครับ.............
ผมมองไปยังมือโกลของสีเขียว.......ที่แต๋วแตกไม่แพ้น้องเชอรรี่แม้ร่างกลายของน้องเค้านั่นจะแลดูบึกบึนแต่แค่ผมมองตาแว๊บเดียวก็รู้แล้วครับว่าน้องเชอรี่สองแน่ๆ ผมจ้องเข้าไปในตายของน้องเค้าก่อนที่จะขยิบตาให้ เท่านั้นแหละครับน้องเค้าก็แทบทรุด ผมจึงใช้โอกาสนี่ออกแรงจากแข้งขาสู่ลูกบอลอย่างเต็มแรง...............
.
.
.
.
.
.
.
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงดังลั่นสนามกีฬาโดยเฉพาะสแตนสีแดงทันทีที่ลูกบอลพุ่งเข้าไปในโกลในทางตรงโดยลอดช่องขาของน้องถึกและบึกบึนไป ไอ้มินโฮและคนอื่นในสนามรีบกรูเข้ามากอดบ้าง ลูบหัวผมบ้าง บางคนแม่งถึงกับกระโดดขึ้นมาตบหัวเลยก็มี กลายเป็นว่าตอนนี้ทุกคนในสนามมายืนมะรุมมะตุ้มอยู่ที่ผมคนเดียว หลังจากนั้นกรรมการก็เป่านกหวีดอันเป็นสัญญาณว่าเวลาได้หมดลงแล้ว นักกีฬาของสีแดงทั้งหมดรวมทั้งไอ้มินโฮรีบวิ่งเข้าไปหาครูลู่ห่านและสต๊าฟคนอื่นๆเพื่อโห่ร้องแสดงความดีใจกัน ผมก็ดีใจนะครับ ดีใจโคตรๆเลยด้วย แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะเดินไปหาน้องเชอรี่และบอกขอบคุณน้องเค้า น้องเค้าให้เหตุผลอะไรผมไม่มากเลยครับนอกจาก....
‘หนูกลัวพี่จบไปแล้วหนูจะไม่ได้ลูบก้นพี่น่ะค่ะ’
น่ารักดีเนอะครับ................
“เซฮุนนนนนนนนนนนน นายแม่งสุดยอดดดดดดดดดดด มาให้ครูลูบหัวดิ้!!!!!!”
ครูลู่ห่านวิ่งเข้ามาหาและลูบหัวผมไปมาสุดแรงจนผมที่เซ็ตขึ้นยุ่งไปหมดและ หน้าครูลู่ห่านตอนนี้แม่งโคตรสุดยอดเลยครับ ดูก็รู้ว่าครูดีใจขนาดไหน โหไอ้เหี้ย ถ้าไม่ติดว่าคนเยอะนะป่านนี้กูลากเข้าป่าไปแล้ว!!!! เฮ้ย ไอเหี้ย............ ผมคิดไรของผมวะครับ
“ครูครับบบ ผมขอรางวัลลลลลล”
“ไม่ขอครูก็จะให้ อยากได้ไรบอกมาๆๆๆๆๆๆๆ”
“ผมอยากได้..................”
“ผมอยากได้ครูครับ !!!! 5555555555555555555”
…. ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรไอ้มินโฮก็เข้ามาแทรกกลางระหว่างพวกผมและอุ้มครูลู่ห่านขึ้นพาดบ่า
“กวนตีนครูละ ไอ้บ้า 55555555555555555555555 วันนี้มินโฮเก่งมากเลยนะ อยากได้อะไรบอกมาเดี๋ยวครูให้ เห้ย แต่ไม่ใช่ตัวครูนะเว้ย - - ”
ครูลู่ห่านดิ้นเพื่อลงจากไหล่ของไอ้มินโฮและหยิกแก้มมันแรงๆ....................
‘อยากได้อะไรบอกมาเดี๋ยวครูให้..................’
โห จุกครับ ภาพข้างหน้าผมมันก็แค่เด็กนักเรียนกับครูคนนึงที่กำลังหยอกล้อกัน แค่นั้นเอง.........
แล้วทำไมผมต้องเฟลแปลกๆแบบนี้ด้วยวะครับ
หรือเป็นเพราะสองคนนั้นคือ ไอ้มินโฮกับครูลู่ห่าน ?
หรือเพราะว่าผมไม่ได้รับความสนใจจากครู ??
หรือเพราะว่าสีหน้าที่ยิ้มแย้มของทั้งสองคนที่ดูมีความสุขเกินไป ??
หรือเพราะว่าผมหึง ??
หรือเพราะว่า.............ผมชอบครูเข้าแล้ว ?
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย มึงโคตรเก่งเลยไอ้สาส เล่นบอลเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ”
“โหย ตอนที่มึงยิงนะอย่างกับโรนัลโด้... โรยัลโด้........โรห่าอะไรช่างแม่ง แต่มึงหล่อมากอ่ะไอ้สัส”
ขณะที่ผมกำลังก้มหน้าล้างหน้าล้างตาอยู่ที่ก๊อกน้ำข้างสนามบอลอยู่ ไอ้จงอินกับไอ้คยองซูก็เดินเข้ามาตบหัวผมจากข้างหลัง
“ห่ะ อ่อ ขอบคุณๆ”
ผมตอบพวกมันห้วนๆ
“อ้าวไอ้ห่าเป็นไรว่ะ อารมณ์ไม่ดีอ่อ”
ไอ้คยองซูเดินเข้ามาถามผมด้วยความเป็นห่วงซึ้งต่างจากไอ้จงอินที่ยืนหาวเป็นแบล็คกราวมากครับ
“นิดหน่อยว่ะ แล้วพวกมึงจะไปไหนกันอ่ะ เดี๋ยวกูไปด้วยละกันนะ แม่ง ไม่อยากอยู่โรงเรียน”
“อ่อ จะไปดูหนังอ่ะ มึงไปด้วยกันๆๆๆ”
ไอ้คยองซูเดินเข้ามาเกาะแขนผมและทำท่าเชิงจะดึงไปให้ได้ทันที
“โอเคๆเดี๋ยวกูเก็บของก่อนแป่บบบบบ”
“เฮ้ย เซฮุน มึงแน่ใจหรอว่ะ”
เมื่อผมหันหลังจะไปเก็บของเท่านั้นแหละครับไอ้จงอินแม่งก็เรียกผมให้หันกลับไปและใช้มือโอบไหล่ไอ้คยองซูไว้ก่อนที่จะกระชับเข้าหาตัวเอง....................อื้อหือไอ้เพื่อนเวร - - ทำให้กูรู้สึกไม่เป็นกขค.เลย
“โถ่ ไอ้สัสกูไม่ไปก็ได้ครับบบบบบบ ละไอ้จงแดแม่งอยู่ไหน กูไปเล่นเกมส์กับมันก็ได้ครับไม่แคร์พวกมึงหรอกบายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ไอ้จงแดหลับอยู่บ้าน”
“งั้นกูไปหาไอ้ชาน....”
“แข่งบาสชนะหิ้วไอแบคกลับบ้านไปละ”
“………………”
จ้า ไอ้พวกเพื่อนเลว.............
นี่แม่งจะดักกูวิธีทางเพื่อไม่ให้กูมีที่ไปเลยใช่ไหมไอ้สาสสสสสสสสสสสส
“โห ไอ้ดำกูกลับบ้านกูก็ได้ - -”
ผมส่งนิ้วกลางให้มันพร้อมกับเดินออกมา ผมได้ยินเสียงร้องโอ้ยของไอ้จงอินด้วยพนันได้เลยว่าไอ้คยองซูคงจะตบไม่ก็ต่อยไอ้จงอินโทษฐานที่มันแกล้งผม เข้าใจนะครับว่าแม่งแกล้งกูแต่อารมณ์ผมตอนนี้แทบไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับใคร มันน่าน้อยใจนะครับ ทั้งๆที่ผมเป็นคนยิงลูกนั้นได้แท้ๆลูกที่ทำให้สีชนะ แต่ครูกลับเลือกที่จะสนใจไอ้มินโฮมากกว่า ไหนจะประโยคที่บอกว่ามินโฮอยากได้ไรครูจะหามาให้ ประโยคนั้นเพิ่งพูดกับผมไปไม่ใช่หรือไง !!!! แล้วทำไมต้องเอาไปพูดกับไอ้มินโฮด้วยวะ โถ่เว้ย !!!!
30 %
‘หนุ่มปักกิ่งนั้นโก๋จริงๆหนุ่มปักกิ่งนั้นโก๋จริงๆ เชิบเชิบ ฮิ้วววววววววววววว’
‘ส่ายอีกครับครูส่ายอีกๆๆๆๆๆ’
‘ไอ้มินโฮ มึงเอาครูลู่ลงมาจากโต๊ะดิว่ะไอ้สัส’
‘มึงก็ลงเองดิว่ะเซฮุน โหย เต้นอีกครับครูเต้นอีกๆๆๆๆๆ’
‘ครูกลับบ้าน !!!!!’
‘อารายยยยยยย เซฮุนดึงแขนครูทำมาย ครูเจ็บน้า เชิ้บๆๆๆๆ กรู๊วววววววววว’
‘ครูอย่าดื้อดิว่ะ เมามากแล้ว กลับบ้านโว้ยยยย !!!!!’
‘เซฮุน !! นายจะบีบแขนครูตะมาย มันเจ็บหนาๆๆๆๆๆๆ ครูไม่กลับครูจาร้องเพลงงงงงงง อ๊วก !!’
‘………………….’
นั่นแหละครับ................เหตุผลที่ทำให้ตอนนี้ครูลู่ห่านต้องมาอยู่บนหลังของผมพร้อมกับสภาพที่แทบไม่เหลือความมีสติ หลังจากที่ผมหนีกลับบ้านมาก่อนและหลับไป แต่ต้องตื่นมาอีกทีตอนเกือบสองทุ่มเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ส่วนคนโทรเข้าก็ไม่ใช่ใครคือครูลู่ห่านนั่นแหละครับ แถวยังชวนแกมบังคับให้ผมมางานฉลองที่แข่งบอลชนะ ตอนแรกก็กะจะไม่มาหรอกครับแต่พอรู้ว่าครูเมาเท่านั้นแหละผมก็ต้องรีบซอยเท้าวิ่งมาร้านป้าหมอนทันที พอมาถึงก็ต้องอิเลคทริกช็อคเมื่อเจอกับครูลู่ในสภาพที่เอ่อ.....เกินบรรยายครับ แกคว้าสายห่าอะไรได้แกเอามาพันตัวซะหมด ไหนจะลุกขึ้นไปเต้นท่าจิ๋กโก๋หน้าเวทีหมอลำบนโต๊ะอีกต่างหาก กว่าจะเอาลงได้นี่แทบตายครับ... ส่วนรถครูที่ผมคิดว่าจะใช้ขับกลับบ้านก็หวังพึ่งไม่ได้เพราะผมถามครูเป็นสามล้านรอบแล้วว่ากุญแจรถอยู่ไหน แกก็เอาแต่ตอบว่าอยู่ที่เอ็กโซแพลเน็ต.........ดาวห่าอะไรว่ะครับผมไม่รู้จัก
โชคยังดีที่ร้านป้าหมอนอยู่ไม่ไกลจากซอยบ้านผมมากเดินประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว แต่โชคเหี้ยตรงครูลู่ห่านแกไม่ยอมนิ่งเลยนี่ดิ่ ดุ๊กดิ๊กๆไปมาบนหลังผมตลอดไหนจะยื่นมือลงมาเล่นหน้าผม มัดจุกเหมือนหมา เปิดหนังตาผมไปมา บิดปากจนแทบจะห้อย ผมว่ากว่าเราจะถึงบ้านคง 4 ชั่วโมงเศษๆ........
“เซฮุนนี่~~~ เซฮุนวันนี้หล่อมากเลยน้า ผมก็ตั้ง หลังก็สวย น่ารักจางเยยยยยย”
ครูลู่ห่านอยู่ๆก็เริ่มเอามือมาละเลงหัวผมจนไม่เป็นทรงและพูดขึ้น........
อย่าเขินนะมึง เซฮุน ครูแค่เมา !!!!
“พอเลยครู ไอ้มินโฮเก่งนักหนาไม่ใช่ไง ไปชมมันนู้น”
“โหย เซฮวนงอนครูหราก้าบบบบ ไม่อาวนะไม่งอนนน ครูต่างหากกกที่ต้องงอนนาย อะโด่ววววว”
“งอน ?? งอนทำไมวะครับ”
“เซฮุนโชว์ลีดเสดช่ายป่ะ ครูก็กำลังจะเข้าไปขอถ่ายรูปเว้ยยย แต่เซฮุนก็มัวแต่ให้คนอื่นถ่ายอยู่นั่นแหละ ครูเลยเดินออกมาเลยยย เชอะ งอนแล่ววววววววววว”
ครูลู่ห่านทำปากจู๋และทำมือคล้ายจะบิดขี้เกียจแต่ก็ไม่ใช่
ห่ะ คะ ครู รอถ่ายรูปกับผมงั้นหรอครับ ? ผะ ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมเนี่ย ??
ไอ่สัส กะ กูเขินครับ!
“ครูอยากถ่ายรูปกับผมอ่อ ?”
“ก็ช่ายยยยนะเซ่ะ ก็วันนี้เซฮุนหล่อจะตาย ไหนจะอยู่ในสนามอีก เก่งมากๆๆๆๆๆๆ เล้ยยย ”
“งั้น..........ครูชอบผมป่ะครับ”
อยากตบหน้าตัวเองสักร้อยครั้ง ไอ้สัสกูจะเอาอะไรมากกับคนเมาวะ T_T
“ห่ะ ชอบ ชอบใคร ชอบนายอ่ะหรอ”
“คะ ครับ”
“อ่อออออออออออออออออออออ...........”
ตึกตักตึกตักตึกตัก
หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะพร้อมกับอาการปั่นป่วนภายในท้อง ไม่ใช่ปวดขี้นะครับแต่แม่งลุ้นชิบหาย
“ครูน่ะนะ........”
“………………..”
“ครู...................”
“……………..”
“คร่อกกกกกกกกกกกกกกก. zzZ”
ตึ้ง !!!
ไปเลยครับกู อาการใจเต้นเมื่อกี้แม่งหายไปหมดเลย =_ =
อยู่ๆครูลู่ห่านก็ทิ้งตัวลงมาซบที่ไหล่ผมและก็หลับคร่อกไปเลย เห้อ อะไรกันว่ะ คนเค้าอุตส่าห์รอฟังคำตอบ แต่ช่างมันเถอะแค่รู้ว่าวันนี้ครูก็สนใจผมอยู่หน่อยๆก็พอแล้วเนอะ
“ไอ้เชี่ย หนักชิบหายเลย’
ผมสบถออกมาและทิ้งตัวครูลู่ห่านลงกับเตียงนอนในห้องผม ครูลู่ห่านนอนแผ่หราไปมาแล้วสุดท้ายแกก็ได้หมอนข้างของผมไปเป็นที่พักพิง ครูลู่ห่านใช้ทั้งมือทั้งขากอดหมอนข้างเอาไว้แน่น
“อื้อ เค้าจากิงจูป้าจ๊วบบบบบบ”
ครูลู่ห่านละเมอออกมาเบาๆและทำปากจู๋
โอ้ยไอ้เหี้ยน่ารักชิบหายเลย ลักหลับซะดีไหม T_T!!!
“ไอ้ฮุนพอเลยมึง ไปนอนได้แล้ว!!”
ผมตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกคืนสติ พลางมองร่างเล็กที่นอนกอดหมอนข้างไปมา เอาไงดีว่ะแค่ครูนอนเตียงผมก็เต็มแล้ว ถ้าลงไปนอนด้วยตื่นมามีหวังเซฮุนนอนโดนเตะจนร้องไห้แน่เลยครับ....งั้นไปนอนห้องครูแทนละกัน
ผมก้มตัวลงเพื่อที่จะเอื้อมมือไปล้วงในกระเป๋าเสื้อกันหนาวครูลู่ห่านเพราะแกเคยบอกไว้ว่าจะเก็บกุญแจและของสำคัญไว้ในกระเป๋าเสื้อกันหนาวเสมอ แต่กุญแจรถนี่คงไม่สำคัญเลยยย ไปเก็บไว้ไหนก็ไม่รู้ -_-
“อ่ะ ไอโฟนครูนี่หว่า”
เมื่อผมหยิบกุญแจห้องออกมาได้จากกระเป๋าครูแล้วอีกสิ่งหนึ่งที่ติดออกมาด้วยนั่นห็คือไอโฟนเครื่องสีขาวของครูนั่นเอง
‘เซฮุนโชว์ลีดเสดช่ายป่ะ ครูก็กำลังจะเข้าไปขอถ่ายรูป แต่เซฮุนก็เมาแต่ให้คนอื่นถ่ายอยู่นั่นแหละ ครูเลยเดินออกมาเลยเชอะ งอนแล่ววววววววววว’
จู่ๆในหัวของผมก็นึกถึงสิ่งที่ครูพูดไว้เมื่อตอนระหว่างทางกลับบ้านขึ้นมา โอเค อยากถ่ายเดี๋ยวถ่ายก็ได้ครับ คิคิคิ
“ตื่นมาระวังตกใจละกันนะครับครู 1 2 ซั่ม !”
ผมลงไปนอนราบขนานข้างครูก่อนที่จะเอียงหัวเข้าหาครูใกล้ๆและกดถ่ายรูปผมกับครูไว้สองรูป ผมกดตั้งรูปนึงเป็นล็อคสกรีน ตื่นมาครูได้ตกใจแน่เลยครับ 55555555555555555
ผมวางไอโฟนของครูไว้บนหัวเตียงและเอียงหน้าหันไปมองครูอีกรอบ..โห ขนตายาวกว่าแฟนเก่าผมที่เป็นผู้หญิงอีก ไหนจะปากเล็กสีชมพูเหมือนกลีบดอกกุหลาบ หน้าเนียนขาว แก้มป่องๆ.........
ผมยันตัวขึ้นและค่อยๆโน้มตัวลงไปประกบปากของผมลงกับริมฝีปากบางของครูลู่ห่าน สัมผัสนุ่มๆและอ่อนหวานที่ปากของผมมันทำให้ผมทนไม่ได้ที่จะย้ำรสจูบลงไปอีกรอบพร้อมกับขบริมฝีปากอีกคนเบาๆ……
“เชี้ยเอ้ย กูทำอะไรลงไปวะเนี่ย”
ผมยกมือทึ้งหัวตัวเอง...และยิ้มออกมาเหมือนคนบ้า
ให้ตายเหอะ นี่ผมเป็นอะไรกันแน่วะเนี่ย
“มึง กูจูบครูลู่ห่าน”
ระหว่างที่ผมเดินออกจากห้องและตรงไปยังห้องของครูลู่ห่าน ผมก็ได้ต่อสายไปถึงไอ้จงแด
“ห่ะอะไรนะ มึงสูบใบมะขาม”
“กูบอกว่ากูจูบครูลู่ห่าน”
“อะไรนะ มึงพูดดีๆดิว่ะ”
“กู จูบปากครูลู่ห่านมา! ไอ้สัส”
ผมสถบออกไปและยิ้มซะจนปากฉีกก่อนที่จะเดินหมุนตัวเข้าไปในห้องของครูลู่ห่าน
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ดะ ดะเดี๋ยวนะ มึงรอกูแป่บ ไอ้สัสแม่เอ้ยยยย”
ไอ้จงแดกดปุ่มพักสายของผมอยู่สักพักและทันทีที่มันเปิดสายมาก็มีเสียงนกกาทั้งหลายแทรกขึ้นมา
“อะ ไอ้สัส มะ มึงจูบครูลู่หรอวะ !!!!!!!”
เสียงของไอ้ชานยอลดังออกมาจากสายเป็นคนแรก
“กูว่าแล้วววว สุดท้ายมึงก็ต้องแดกครูเหมือนเดิม”
เสียงของไอ้จงอินตามมาติดๆด้วยน้ำเสียงที่ไม่ตกใจอะไรมาก
“ละ แล้วครูเค้าว่าไงบ้างว่ะ ครูเค้าตบมึงไหมๆๆๆๆๆๆๆๆ ”
เสียงไอ้คยองซูที่ตามมาเป็นคนสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
ผมยกยิ้มเป็นครั้งที่แสนและเอ่ยออกไปว่า....
“ครูเค้าเมาว่ะ แล้วแม่งก็หลับไป”
“เหี้ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“โหไอ้เลว ครูเค้าหลับอยู่นะเว้ยถ้าจะจูบไมไม่จูบตอนตื่นว่ะ.........มันส์กว่าไหนๆ เนอะคยองซู”
หลังจากที่ผมพูดออกไปไอ้เพื่อนทั้งวสามตัวของผมก็ประสานเสียงกันเรียกเหี้ยซะดังลั่นก่อนที่ไอ้จงอินจะเสริมขึ้นมา
“ไอ้ดำพอเลยมึง!! ละ แล้วมึงรู้สึกไงบ้างว่ะ”
ไอ้คยองซูค้อนไอ้จงอินไปหนึ่งดอกและถามผม
“กูว่ากู........................ชอบครูลู่ห่านว่ะ”
ผมยิ้มอยู่คนเดียวพร้อมกับกดตัดสายและโยนไอโฟนทิ้งไปยังบนเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงไปตาม
“ไอ้สัสเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ผมตะโกนออกมาสุดเสียงก่อนที่จะใช้หมอนของครูลู่ห่านมาปิดหน้าไว้ ไอ้สัสเกิดมาน้องฮุนยังไม่เคยเขินเท่านี้มาก่อนเลยครับ ขนาดตอนจูบกับแฟนคนเก่าแม่งยังไม่รู้สึกซ่าบซ่านสะท้านทรวงเท่านี้เลย ไอ้เหี้ยผมจะบ้าตายตัวผมจะระเบิดแตกตายห่าอยู่แล้วใครมันจะไปคิดล่ะครับว่าจากครูคนที่ผมหมั่นไส้โคตรๆ จะกลายมาเป็นคนที่ทำให้ผมคลั่งอยู่ตอนนี้ ผมยังคงจำสัมผัสจูบนั้นได้ทุกวินาทีแม้ว่ามันจะผ่านมาเกือบสิบนาทีแล้วก็ตาม
โอ้ยยย.. พระเจ้าครับ ช่วยผมที ผมกำลังมีความรัก!!
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
ในขณะที่โอเซฮุนกำลังพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงของลู่ห่านด้วยความเขินนั้น ร่างเล็กที่นอนอยู่ในห้องของเซฮุนก็ขยับไปมา แม้จะหลับอยู่ แต่ลู่ห่านก็สามารถรู้สึกถึงรสจูบนั้นได้ก่อนที่จะเผลอละเมอเรียกชื่อใครคนนึงออกมา.......
“อื้อ พะ พี่ยุนโฮฮะ”
ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนรีดทุกคน คุกตัวลงม้วนกลิ้งกอดขารีดเอาไว้ ยกสองมือขึ้นกราบกรานรีดอย่าไป กลับไปเม้นที่เด็กดีก่อนเว้ย ♥
ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนรีดทุกคน คุกตัวลงม้วนกลิ้งกอดขารีดเอาไว้ ยกสองมือขึ้นกราบกรานรีดอย่าไป กลับไปเม้นที่เด็กดีก่อนเว้ย ♥
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น